مادران باردار و عفونت ادراری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

از هر کلیه یک حالب خارج و به مثانه مرتبط می‌شود. مثانه عضوی عضلانی است که در جلوی رحم قرار گرفته ادرار از داخل مثانه از راه مجرای ادرار خارج می‌شود. به دلیل کوتاهی مجرای ادراری در زنان و نزدیکی آن با واژن و مقعد احتمال ابتلای آنان به عفونت‌های ادراری بیشتر است.

تغییرات دستگاه ادراری در همگان بارداری:

حاملگی روی عملکرد و ساختمان دستگاه ادراری تأثیر می‌گذارد. یکی از تغییرات، گشاد شدن مجاری ادرار است که این امر موجب

باقی ماندن ادرار در مجرا می‌شود و فرد را برای ابتلا به بیماری مستعد می‌کند.

در اوایل بارداری به علت تغییرات هورمونی و در اواخر بارداری به دلیل بزرگ شدن رحم و فشار روی مثانه، دفعات ادرار کردن بیشتر می‌شود که اگر با علائم دیگری مانند سوزش ادرار همراه نباشد طبیعی است.

علائم بیماری:

عفونت ادراری در مثانه و کلیه دیده می‌شود.

در عفونت مثانه بیمار از سوزش ادرار، درد هنگام ادرار کردن، درد زیر دل، تکرر ادرار، احساس سریع دفع ادرار بطوری که فرد به محض احساس دفع ادرار نمی‌تواند از خروج آن بطور ارادی جلوگیری کند.

در عفونت کلیه علاوه بر علائم فوق بیمار از درد پهلوها، تب، لرز، تهوع، استفراغ نیز شکایت دارد.

عفونت اداراری در دوران بارداری و پس از زایمان برای مادر خطرناک است. از عوارض آن در بارداری ایجاد دردهای زودرس زایمانی و تولد نوزاد کم وزن است. در عفونت کلیه، مادر نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد. بنابراین در صورت بروز هریک از علامت‌ها، پرسنل بهداشتی باید سریعاً مادر را به پزشک مرکز بهداشتی درمانی ارجاع دهد.

راه تشخیص بیماری:

راه تشخیص بیماری آزمایش تجزیه و کشت ادرار است که به طور معمول دوبار در بارداری (در اولین ملاقات یکی از هفته‌های 6 تا 10 حاملگی و تکرار آن در یکی از هفته‌های 26 تا 30 حاملگی) انجام می‌شود. وجود بیش از حد میکروب در ادرار نشانه عفونت است. در برخی افراد با وجود علائمی مانند سوزش ادرار، کشت ادرار منفی است که این زنان نیز بایستی حتماً توسط پزشک و ماما بیشتر بررسی گردند.

توصیه‌های بهداشتی:

رعایت موارد زیر برای پیشگیری از ابتلا به عفونت ادراری ضروری است:

•ناحیه تناسلی را از جلو به عقب بطور مرتب با آب شسته و با حوله یا دستمال خشک کنید.

•به منظور تخلیه کامل ادرار از مثانه بهتر است که در هنگام ادرار کردن، طرف جلو خم شوید.

•لباس زیر باید از جنس نخ باشد و روزانه تعویض شود.

•از پوشیدن لباس زیر تنگ و نایلونی که منجر به افزایش رطوبت و گرما در ناحیه تناسلی می‌شود و زمینه را برای رشد میکروب فراهم می‌کند اجتناب کنید.

•ادرار را به طور مرتب تخلیه و از نگه داشتن طولانی مدت آن اجتناب کنید.

 •برخی مادران به دلیل تکرر ادرار در بارداری، مصرف مایعات را محدود می‌کنند ولی این کار نادرست است و روزانه بایستی حداقل 2 تا 3 لیتر آب و مایعات (8 تا 12 لیوان) مصرف شود.

•حتماً قبل از خوابیدن ادرار کنید. قبل و بعد از نزدیکی نیز مثانه خود را خالی کنید.

•ماست و میوه‌های ترش مزه مانند لیمو مصرف کنید با اسیدی شدن ادرار امکان رشد میکروب کمتر می‌شود.

•پس از زایمان نیز لازم است مثانه را به طور مرتب خالی کنید و نواربهداشتی خود را به طور مرتب عوض کرده و روزانه نیز حمام کنید.

•ممکن است در خانمی که جهت انجام زایمان طبیعی از برش و بخیه برای وی استفاده شده است (اپی زیاتومی) در هنگام ادرار کردن در محل بخیه‌ها احساس سوزش ادرار و ناراحتی وجود داشته باشد که به تدریج بهبود می‌یابد. ولی اگر پس از زایمان درد زیر دل و سوزش ادرار داشته باشید باید فوری به پزشک مراجعه نماید.

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

ارتباط عفونت دوران بارداری و اسکیزوفرنی

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

همشهری آنلاین: پژوهشگران با انجام مطالعاتی برروی موش‌ها دریافتند اثر متقابل عفونت دوران بارداری و استرس در دوران بلوغ نقش مهمی را در بروز اسکیزوفرنی ایفا می‌کند

به گزارش مهر، حدود یک درصد جمعیت، دچار اسکیزوفرنی هستند که اختلال ذهنی غیرقابل درمان است.

روانشناسان و عصب شناسان مدتها عوامل محیطی مضر را در بروز این بیماری مقصر می‌دانستند.

عفونت‌های دوران جنینی مانند عفونت‌های انگلی یا آنفلوانزا، پیشینه‌های روانشناختی، استرس یا سابقه خانوادگی همگی می‌تواند عوامل خطر در نظر گرفته شوند.

تا کنون محققان نتوانسته بودند تاثیر متقابل عوامل فردی مرتبط با این بیماری ذهنی شدید را شناسایی کنند.

گروهی از محققان سوئیسی به پیشرفت مهمی در شناخت این بیماری رسیده‌اند: برای نخستین بار آنها توانستند شواهد شفافی از ترکیب دو عامل محیطی مرتبط با بروز تغییرات مغزی مربوط به اسکیزوفرنی دست یابند.

آنها همچنین دریافتند در کدام مرخله از زندگی یک فرد باید از بروز این بیماری پیشگیری کرد.

دانش پژوهان یک مدل موشی خاص را ایجاد کردند و توانستند فرایندهای مغزی انسان را در این موجود شبیه سازی کنند.

نخستین تاثیر محیطی منفی که زمینه را برای بروز اسکیزوفرنی فراهم می‌کند عفونت ویروسی مادر در نیمه نخست دوران بارداری است.

اگر کودکی سابقه چنین عفونتی را در دوران جنینی داشته باشد و در دوران بلوغ تحت استرس شدید قرار بگیرد احتمال اینکه در آینده به اسکیزوفرنی مبتلا شود بسیار بالا می‌رود.

با این حال این اختلال ذهنی به ترکیب این دو تاثیر محیطی منفی برای بروز نیاز دارد و وجود یکی از این دو برای ایجاد این بیماری کافی نیست.

محققان می‌گویند عفونت مادر در دوران باداری برخی سلول‌های ایمنی خاص را در سیستم اعصاب مرکزی در مغز جنین موسوم به سلول‌های میکروگلیال فعال می‌کند. این سلول‌ها سیتوتوکسین تولید می‌کنند که رشد مغز را در جنین تغییر می‌دهد.

اگر این فرد در دوران بلوغ تحت استرس زیاد قرار بگیرد این تغییرات مغزی مشکل ساز شده و زمینه برای بروز اسکیزوفرنی افزایش می‌یابد.

محققان می‌گویند با این یافته‌ها اکنون می‌توان برای افراد پر خطر اقدامات پیشگیرانه‌ای را در برابر این اختلال اندیشید.

محققان با تاکید بر اینکه مادران بادار نباید از نتایج این تحقیقات نگران شوند، می‌گویند عوامل متعددی باید دست به دست بدهد تا این بیماری بروز کند از جمله ژنتیک که البته در این مطالعه نادیده گرفته شده است.

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

عفونت ادراری در زنان باردار و سقط جنین

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

تغییرات فیزیولوژیک و آناتومیک دستگاه ادراری در دوران بارداری به گونه‌ای است که عفونت‌های ساده و خفیف بدون علامت می‌تواند عوارض شدید و پیچیده‌ای را برای مادر و جنین به وجود آورد.

دکتر نازلی فراهانچی برادران در گفت‌وگو با خبرنگار «بهداشت و درمان» ایسنا واحد علوم پزشکی ایران، درمورد تحقیق خود گفت: عفونت‌های ادراری یکی از شایع‌ترین مشکلات دوران بارداری است که طیف وسیعی از علائم و نشانه‌ها از پیلونفریت (عفونت کلیوی) در مادر و جنین یا وجود عفونت ادراری بدون علامت (باکتری اوری) را شامل می‌شود. 

وی با تاکید بر درمان آنتی بیوتیکی عفونت ادراری توسط پزشک در این دوران افزود: چنانچه این عفونت درمان نشود باعث عفونت کلیوی، کم خونی، فشارخون بالا، عفونت رحمی بعد از زایمان و همچنین سقط جنین خواهد شد.

دکتر فراهانچی برادران با اشاره به این که عفونت ادراری مادر، کم وزنی شدید و کاهش رشد داخل رحمی در جنین را موجب می‌شود، تصریح کرد: در نتایج به دست آمده از تحقیق مذکور که بر روی 100 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان‌های فیروزگر و اکبر آبادی انجام شد، 36 بیمار دارای باکتری اوری (نوع بدون علامت) بودند که در 33 درصد از آنها کشت ادرار مثبت گزارش شده بود.

وی لزوم انجام این تحقیق را نبودن آمار مناسب در زمینه عفونت‌های ادراری در زنان باردار دانست و افزود: در حالی که تاکنون گفته می‌شد تنها 7 تا 10 درصد از مادران مبتلا به این عفونت می‌شوند، اما طبق مطالعات جدید رقمی معادل 36 درصد از زنان باردار دارای این باکتری هستند.

دکتر فراهانچی برادران، طول مجرای ادراری کوتاه در زنان، ‌فشار ناشی از رحم به مثانه در هنگام حاملگی و بزرگ شدن حجم مثانه، دیرتر خارج شدن ادرار و همچنین مقاربت در این دوران را از علل اصلی بالا رفتن ریسک عفونت ادراری در زنان حامله دانست و افزود: بیماری‌هایی همچون دیابت، نقص سیستم ایمنی و ناهنجاری دستگاه ادراری نیز رابطه مستقیمی با عفونت ادراری دارند.

وی در پایان آزمایش ادرار بعد از تشخیص حاملگی را مهمترین فاکتور شناسایی و درمان عفونت ادراری در زنان باردارعنوان کرد و گفت: براساس نتایج حاصله، حاملگی در سن بالا و انجام سزارین در زایمان قبلی نیز احتمال ابتلا به این عفونت را افزایش می‌دهند.

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

درمان عفونت‌های آمیزشی در بارداری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

بسیاری از عفونت‌های آمیزشی با پیامدهای نامناسب بارداری همراهند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده توصیه می‌کند که تمامی‌زنان باردار از نظر عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی در اولین فرصت ممکن غربالگری شوند. درمان ضدرتروویروسی بسیار فعال می‌تواند انتقال این ویروس را به جنین کاهش دهد...

غربالگری کلامیدیا برای تمام زنان در آغاز مراقبت‌های دوران بارداری و بار دیگر در سه‌ماهه سوم در زنان زیر 25 سال یا در معرض خطر توصیه می‌شود. معلوم شده که استفاده از آزیترومایسین در زنان باردار بی‌خطر است و به عنوان گزینه درمانی مناسب برای کلامیدیا در طول بارداری توصیه می‌شود. غربالگری گنوره نیز در اوایل بارداری برای کسانی توصیه می‌شود که در معرض خطر قرار داشته یا در منطقه‌ای با شیوع بالا زندگی می‌کنند؛ این کار باید در سه‌ماهه سوم نیز در بیمارانی که کماکان در معرض خطرند، تکرار شود. درمان توصیه‌شده برای گنوره عبارت است از 125 میلی‌گرم سفتریاکسون داخل عضلانی یا 400 میلی‌گرم سفیکسیم خوراکی. آنتی‌ژن سطحی هپاتیت B و سرولوژی از نظر سیفیلیس نیز باید در اولین ویزیت دوره بارداری بررسی شود. پنی‌سیلین بنزاتین G کماکان به عنوان درمان اصلی سیفیلیس باقی مانده است. غربالگری از نظر عفونت با ویروس هرپس سیمپلکس تناسلی با شرح حال و معاینه از نظر ضایعات فعال و تشخیص موارد جدید با کشت یا آزمون واکنش زنجیره پلی‌مراز از ضایعات فعال انجام می‌شود. سرولوژی متداول برای غربالگری توصیه نمی‌شود. از داروهای ضد ویروسی خوراکی مانند آسیکلوویر و والاسیکلوویر می‌توان در بارداری استفاده کرد. درمان سرکوبگر از هفته 36 بارداری موجب کاهش ریزش ویروس در هنگام زایمان در بیماران در معرض خطر ضایعات فعال می‌شود. غربالگری برای تریکومونیاز یا واژینوز باکتریایی برای زنان بدون علامت توصیه نمی‌‌گردد زیرا شواهد موجود نشان می‌دهد که درمان موجب بهبود پیامدهای بارداری نمی‌شود.

عفونت‌های هنگام بارداری روی مادر و جنین، چه در رحم و چه هنگام زایمان، تاثیر می‌گذارند. بسیاری از عفونت‌ها ممکن است با زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد و افزایش مرگ‌ومیر ناشی از آن در ارتباط باشند. به دلیل چنین خطراتی، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها(1) (CDC) غربالگری برای برخی از عفونت‌های آمیزشی را در نخستین ویزیت بارداری و سپس در سه‌ماهه سوم برای مادران گروه پرخطر توصیه می‌کند (جدول 1).

همچنین CDC توصیه‌هایی را برای درمان عفونت‌های آمیزشی در دوره بارداری منتشر کرده است.

غربالگری

در ایالات متحده تمام زنان باید از نظر عفونت با ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) در اولین فرصت ممکن در طول بارداری غربالگری شوند. اگر بیمار از انجام آزمون سر باز زد، پزشک باید اهداف خود را بیان کند و با جدیت به تشویق برای انجام آزمون ادامه دهد. آزمون‌های غربالگری دیگری که برای تمام زنان باردار توصیه می‌شوند عبارتند از آزمون‌های هپاتیت B، سیفیلیس و کلامیدیا تراکوماتیس. زنان در معرض خطر باید از نظر نایسریا گنوره و هپاتیت C هم بررسی شوند. شواهد کنونی از انجام غربالگری رایج برای واژینوز باکتریایی حمایت نمی‌کنند.

زنان کمتر از 25 سال و کسانی که در معرض خطر عفونت با کلامیدیا قرار دارند (مانند کسانی که چند شریک جنسی دارند)، باید در سه‌ماهه سوم دوباره غربالگری شوند. زنانی که کماکان در معرض خطر گنوره قرار دارند، نیز باید دوباره در سه‌ماهه سوم تحت غربالگری قرار گیرند. 

در صورت شناسایی عفونت، پزشک باید مادر را آگاه ساخته، از کفایت و ایمنی درمان مطمئن کند و توصیه‌های لازم و درمان برای شریک جنسی را نیز ارایه دهد. پزشکان باید مشاوره‌های لازم را درباره استفاده از کاندوم و خودداری از تماس جنسی تا زمان بهبودی کامل ارایه دهند.

کلامیدیا

کلامیدیا تراکوماتیس شایع‌ترین پاتوژن باکتریایی منتقله از راه جنسی در ایالات متحده است و بین 15-5 از زنان باردار دچار عفونت با آن هستند. انتقال کلامیدیا تراکوماتیس از مادر به نوزاد می‌تواند در هنگام تولد رخ دهد و سبب افتالمیا نئوناتوروم یا پنومونیت در نوزاد یا آندومتریت پس از زایمان در مادر شود. برخی از گزارش‌ها کلامیدیا را با وزن کم هنگام تولد و زایمان زودهنگام مرتبط می‌دانند اما یک مطالعه هیچ ارتباطی را در این زمینه نیافت.

آزمون تقویت اسید نوکلئیک(1)(NAAT) آزمون ترجیحی برای کلامیدیا است زیرا حساسیت و ویژگی آن بالا بوده، در آن از نمونه‌هایی استفاده می‌شود که به روش غیر تهاجمی‌ به دست آمده‌اند. این آزمون را می‌توان با استفاده از نمونه‌های سرویکال یا ادراری انجام داد. آزمون‌های غیر از تقویت و غیر از کشت، مانند آزمون پروب DNA، کماکان در غیاب آزمون NAAT یا گران بودن آن به عنوان یک گزینه باقی مانده‌اند. توصیه می‌شود که آزمون در زنان باردار 3 هفته پس از تکمیل درمان تکرار شود.

تتراسایکلین‌ها در بارداری به دلیل خطر ناهنجاری‌های استخوانی و دندانی منع مصرف دارند. به نظر می‌رسد که آموکسی سیلین (500 میلی‌گرم خوراکی سه بار در روز برای 7 روز) برای درمان موثر باشد اما داده‌های کمی ‌درباره کارایی طولانی‌مدت آن برای عفونت‌های نوزادی وجود دارد. یک کارآزمایی تصادفی‌شده که تک‌دوز آزیترومایسین را با اریترومایسین 500 میلی‌گرم هر 6 ساعت به مدت 7 روز مقایسه می‌کرد، بیانگر افزایش پذیرش بیماران، کاهش عوارض گوارشی و اثربخشی مشابه با آزیترومایسین بود. هیچ مطالعه طولانی‌مدتی درباره استفاده از آزیترومایسین در بارداری منتشر نشده است؛ با این همه، آزیترومایسین از نظر اداره نظارت بر غذا و داروی ایالات متحده (FDA) در رده B برای استفاده در بارداری قرار دارد و به عنوان درمان خط اول برای کلامیدیا در بارداری توصیه می‌شود. در مواردی که همکاری بیمار مورد تردید است، تک دوز یک گرمی ‌آزیترومایسین را می‌توان در مطب به بیمار داد.

گنوره

نایسریا گنوره ممکن است در هنگام زایمان از دستگاه تناسلی مادر به نوزاد سرایت کند و سبب افتالمیا نئوناتوروم، عفونت سیستمیک نوزاد، آندومتریت یا عفونت لگنی مادر شود. خطر انتقال از مادر آلوده به نوزاد بین 47-30 درصد است.

غربالگری را می‌توان با کشت روی محیط تایر- مارتین انجام داد که در جمعیت‌های با شیوع کم عفونت این روش توصیه می‌شود. آزمون‌های هیبریدیزاسیون اسید نوکلئیک نمونه‌های سرویکس و NAAT روی نمونه‌های سرویکس یا ادرار نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ اما NAAT دارای بیشترین حساسیت و ویژگی است. کشت در دسترس‌ترین آزمون محسوب می‌شود و مزیت آن فراهم کردن اطلاعاتی درباره حساسیت میکروب به آنتی‌بیوتیک‌ها است. تکرار آزمون در سه‌ماهه سوم برای بیمارانی که کماکان در معرض خطر قرار دارند، توصیه می‌شود.

یک مرور کاکرین درباره درمان گنوره در بارداری چنین نتیجه‌گیری می‌کند که تزریق عضلانی 125 میلی‌گرم سفتریاکسون و 2 گرم اسپکتینومایسین دارای اثر درمانی مشابهی نسبت به آموکسی‌سیلین و پروبنسید خوراکی است. یک کارآزمایی تصادفی‌شده نشان داده که 400 میلی‌گرم سفیکسیم خوراکی می‌تواند به اندازه تزریق عضلانی 125 میلی‌گرم سفتریاکسون برای درمان گنوره در بارداری موثر باشد. CDC به‌کارگیری هر یک از این درمان‌ها را برای گنوره مناسب می‌داند. در گذشته سفیکسیم به اندازه کافی در دسترس نبود. اسپکتینومایسین به ندرت به کار می‌رود زیرا برای تزریق دوز عضلانی آن به حجم زیادی نیاز است.

هپاتیت

CDC غربالگری رایج را برای تمام زنان باردار از نظر آنتی‌ژن سطحی هپاتیت HBsAg) B) به منظور شناسایی بیماری در مادر و پیشگیری از انتقال به جنین توصیه می‌کند. HBsAg در عفونت‌های حاد و مزمن وجود دارد. وجود آنتی‌بادی ایمونوگلوبین M بر ضد آنتی‌ژن هسته هپاتیت B تشخیص‌دهنده عفونت اکتسابی حاد یا تازه است. HBsAg اولین شاخص ویروسی قابل سنجش در عفونت هپاتیت B است که اغلب پیش از افزایش سطح ترانس‌آمیناز‌های کبدی ظاهر می‌شود اما ممکن است پس از 2-1 ماه غیر قابل اندازه‌گیری باشد.

زنان بارداری که برای درمان عفونت‌های آمیزشی مراجعه کرده‌اند و پیش از این واکسینه نشده‌اند، باید واکسن هپاتیت B را دریافت کنند. نوزاد مادران HBsAg-‌مثبت باید در هنگام تولد ایمونوگلوبین هپاتیت B را به همراه واکسن آن دریافت کنند. اطلاعات بیشتر درباره درمان مادران مبتلا به هپاتیت B و نوزادان آنها در اینترنت قابل دسترسی است.(1)

غربالگری برای هپاتیت C به طور معمول در بارداری توصیه نمی‌شود. زنان دارای عوامل خطر شناخته‌شده (مانند سابقه اعتیاد تزریقی، انتقال خون یا پیوند عضو پیش از سال 1992) باید مورد مشاوره قرار گرفته، از نظر آنتی‌بادی‌های هپاتیت C آزمایش شوند. نزدیک به 5 از نوزادان مادرانی که به هپاتیت C آلوده‌اند، نیز به این ویروس آلوده می‌شوند. به نظر نمی‌رسد که شیردهی سبب انتقال هپاتیت C شود. 

RE: مباحث مربوط به خونریزی و عفونت در دوران بارداری - faribajoon - ۶ ۹-۱۳۹۲ ۱۱:۵۳ عصر 

ویروس هرپس سیمپلکس

ویروس هرپس سیمپلکس(1) (HSV) عفونت آمیزشی بسیار شایعی است که آثار مخرب بالقوه‌ای روی نوزادان دچار عفونت دوره جنینی دارد. خطر انتقال در مادرانی که نزدیک به زمان زایمان به عفونت HSV تناسلی دچار می‌شوند، 50-30 بیشتر است. تشخیص بالینی هرپس تناسلی هنگام بارداری در زنان آلوده به HIV می‌تواند عامل خطرزایی برای عفونت HIV حوالی زایمان باشد.

غربالگری بالینی با مشاهده ضایعات یا شرح حال بیمار انجام می‌شود. تشخیص با کشت یا آزمون واکنش زنجیره‌ای پلی‌مراز از ضایعه فعال انجام می‌گیرد. آزمون‌های سرولوژیک رایج توصیه نمی‌شوند.

معلوم شده که شروع تجویز آسیکلوویر یا والاسیکلوویر در هفته 36 بارداری به طور معنی داری سبب کاهش عود ضایعات هرپس سیمپلکس و ریزش ویروس در هنگام زایمان در بیماران در معرض خطر ضایعات فعال می‌شود و تعداد زایمان‌های سزارین به دلیل هرپس تناسلی را کم می‌کند. معلوم شده که درمان با آسیکلوویر از نظر هزینه مناسب است و درمان توصیه‌شده CDC برای عفونت HSV در هنگام بارداری به شمار می‌آید. همچنین CDC استفاده از آسیکلوویر را در طول بارداری برای زنان دچار هرپس تناسلی عودکننده در نزدیکی زایمان توصیه می‌کند. 

ویروس نقص ایمنی انسانی

اداره سلامت عمومی ایالات متحده و کارگروه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده(2) (USPSTF) آزمایش تمام زنان باردار را از نظر عفونت HIV توصیه می‌کنند که بهتر است در اولین ویزیت بارداری انجام شود. آزمایش باید داوطلبانه باشد و بدون اجبار صورت گیرد. زنانی که در معرض خطر بیشتری قرار دارند (مانند افراد دارای سابقه بیماری آمیزشی، کسانی که فعالیت جنسی در ازای دریافت پول یا مواد دارند، کسانی که دارای چند شریک جنسی در طول بارداری هستند، کسانی که از داروهای غیرمجاز استفاده می‌کنند، یا کسانی که شریک جنسی HIV مثبت یا در معرض خطر بالا دارند)، باید در سه‌ماهه سوم نیز دوباره آزمایش شوند. آزمایش با استفاده از ایمنی‌سنجی به کمک آنزیم‌ برای آنتی‌بادی‌های ضد HIV انجام می‌شود. برای رد نتایج مثبت کاذب باید آزمون‌های مثبت به وسیله آزمون وسترن بلات یا ایمونوفلورسانس به تایید برسند.

اهداف درمانی عبارتند از کنترل عفونت مادری و کاهش انتقال به جنین. از درمان ضد رتروویروسی بسیار فعال(3) (HAART) برای کاهش بار ویروسی در هنگام بارداری استفاده می‌شود (به جز افاویرنز که به دلیل تراتوژن بودن در مطالعات حیوانی در گروه دارویی D در طول بارداری قرار می‌گیرد). زایمان سزارین انتخابی در هفته 38 موجب کاهش خطر انتقال عفونت در زنانی می‌شود که داروی ضد رتروویروسی مصرف نکرده‌اند یا تنها از زیدوودین استفاده می‌کنند. راهکارهای درمان HIV در پایگاه اینترنتی AIDSinfo در دسترس قرار دارند.(4) به دلیل تغییر سریع مفاهیم مربوط به درمان HIV، این توصیه‌ها مرتب در حال تغییر هستند. 

ویروس پاپیلومای انسانی

عفونت با ویروس پاپیلومای انسانی(5) (HPV) بسیار شایع است و اغلب به طور خودبه‌خودی رفع می‌شود. آزمایش از نظر HPV در تریاژ زنان دارای سلول‌های سنگفرشی آتیپیک با اهمیت نامشخص در پاپ اسمیر مفید تلقی می‌شود. درمان در زنان بدون ضایعات سنگفرشی داخل اپی‌تلیومی ‌یا زگیل‌های تناسلی توصیه نمی‌شود.

تشخیص زگیل تناسلی با مشاهده صورت می‌گیرد. در صورت عدم اطمینان از تشخیص، عدم پاسخ زگیل‌ها به درمان استاندارد، پیگمانته بودن، زخمی‌ بودن، ثابت بودن یا خونریزی ضایعه، ممکن است به نمونه‌برداری بافتی نیاز باشد. از آنجا که احتمال تکثیر و شکنندگی زگیل‌های تناسلی در بارداری وجود دارد، بسیاری از متخصصان برداشتن این ضایعه‌ها را توصیه می‌کنند. پودوفیلوکس، ایمی‌کیمود و پودوفیلین در دوره بارداری توصیه نمی‌شوند. تری کلرواستیک اسید 90-80 که هر هفته به وسیله یکی از شاغلان حیطه مراقبت سلامت تجویز شود، به صورتی بدون خطر در دوره بارداری مورد استفاده قرار گرفته است.

سیفیلیس

عامل سیفیلیس، تروپونما پالیدوم و به شدت مسری است؛ به نحوی که حتی در غیاب علایم اختصاصی یا یافته‌های بالینی نیز احتمال سرایت آن وجود دارد. سیفیلیس مادری با عوراضی نظیر هیدرآمنیوس، سقط ناگهانی، یا زایمان پره‌ترم همراه است. عوارض جنینی مانند سیفیلیس جنینی، هیدروپس جنینی، نارسی، دیسترس نوزاد و مرده‌زایی نیز رخ می‌دهد. عوارض نوزادی می‌تواند شامل سیفیلیس مادرزادی، مرگ نوزاد و عوارض دیررس دیگر باشد.

غربالگری با استفاده از آزمایش خون (رآژین سریع پلاسما یا آزمون‌ آزمایشگاه‌های تحقیقاتی بیماری‌های آمیزشی(1)[VDRL]) انجام می‌شود و با سرولوژی آنتی‌بادی فلوروسنت ترپونمایی و آگلوتیناسیون اجزای تروپونما پالیدوم به تایید می‌رسد. یک آزمون سرولوژی به تنهایی ناکافی است زیرا احتمال بروز موارد مثبت کاذب در همراهی با بیماری‌های دیگر وجود دارد. 

اگر سیفیلیس پس از هفته بیستم بارداری تشخیص داده شود، باید سونوگرافی برای ارزیابی از نظر سیفیلیس جنینی انجام شود. با وجود اینکه عفونت جنینی را می‌توان با درمان مادر برطرف نمود، شکست درمانی در حضور هپاتومگالی جنینی، آسیت، هیدروپس، پلی‌هیدرآمنیوس و ضخیم شدن جفت که از علایم سیفیلیس جنینی در سونوگرافی هستند، به شدت بیشتر است.

درمان با پنی‌سیلین بنزاتین G صورت می‌گیرد. یک مرور کاکرین چنین نتیجه‌گیری می‌کند که با وجود موثر بودن پنی‌سیلین برای درمان سیفیلیس در بارداری و پیشگیری از سیفیلیس مادرزادی، رژیم درمانی مطلوب هنوز نامعلوم است. CDC توصیه می‌کند که از تزریق عضلانی 4/2 میلیون واحد پنی‌سیلین بنزاتین G استفاده شود و بیماران حساس به پنی‌سیلین هم باید تحت حساسیت‌زدایی قرار بگیرند.

عفونت‌های واژینال

تریکومونا واژینالیس یک عفونت آمیزشی واژینال است که با زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد ارتباط دارد. عفونت تریکومونایی می‌تواند علایم ناخوشایندی مانند خارش، ترشحات زیاد، التهاب واژن و بوی بد به همراه داشته باشد. این مشکل همچنین سبب بروز بیماری التهابی مزمن می‌شود و ممکن است انتقال HIV را تسهیل کند. زنان دچار علایم تریکومونیاز باید با نمونه سالین خیس یا کشت از نظر حضور تریکومونا مورد ارزیابی قرار گیرند. غربالگری تریکومونا در زنان بدون علامت توصیه نمی‌شود.

مترونیدازول، 2 گرم خوراکی تک‌دوز یا 500 میلی‌گرم دو بار در روز برای 7 روز، درمان تریکومونیاز در بارداری است هر چند که بسیاری از پزشکان برای شروع درمان تا پایان سه‌ماهه اول صبر می‌کنند. این دارو در گروه B بارداری قرار دارد اما سازندگان استفاده با احتیاط را در سه‌ماهه اول توصیه می‌کنند. یک فرابررسی هیچ ارتباطی بین قرارگیری در معرض مترونیدازول در سه‌ماهه اول و نقایص مادرزادی مشاهده نکرده است؛ با این همه، این مقاله تنها 5 مطالعه را مورد بررسی قرار داده است. تینیدازول تنها داروی در دسترس دیگر در ایالات متحده است که در برابر تریکومونا موثر است ولی در دوره بارداری توصیه نمی‌شود (گروه C). پیامد درمان تریکومونیاز در بارداری نامعین است. هنوز توانایی درمان در کاهش بروز زایمان زودرس نشان داده نشده است.

واژینوز باکتریایی یک عفونت آمیزشی به شمار نمی‌رود اما در زنان فعال از نظر جنسی شایع‌تر است. با وجود اینکه بسیاری از مطالعات ارتباط بین واژینوز باکتریایی با زایمان زودرس، پارگی پیش از موعد پرده‌ها و وزن کم هنگام تولد را نشان داده‌اند، هنوز معلوم نیست که آیا رشد بیش از حد باکتری‌ها سبب این عوارض می‌شود یا تنها شاخصی از کلونیزاسیون داخل رحمی ‌به شمار می‌رود. به نظر نمی‌رسد که غربالگری و درمان واژینوز باکتریایی در زنان باردار بدون علامت موجب کاهش خطر عوارض بارداری شود. خلاصه‌ای از درمان‌های مورد استفاده برای عفونت‌های مورد بحث در جدول 2 آورده شده است 

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

با عفونت‌های ادراری در دوران بارداری چه کنیم؟

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

عفونت ادراری در خانم‌های جوانی که از لحاظ روابط زناشویی فعالند شیوع بالایی دارد بطوری‌که بیشتر این افراد در دو سال اول شروع مقاربت یکبار دچار این عفونت می‌شوند و این عفونت ارتباط به آخرین مقاربت آنها، یا مصرف اسپری و موادی که حین مقاربت استفاده کرده‌اند و نیز سابقه عفونت ادراری دارد.

عفونت ادراری در خانم‌های حامله بیشتر از افراد غیر حامله دیده می‌شود که به دلیل: 1- تاثیر هورمون‌های جفتی بر عضلات صاف حالب و شل کردن آنها و لذا اتساع حالب‌ها 2- کم شدن دفاع مخاطی سیستم ادراری در حاملگی3- اثر فشاری رحم حامله بر مثانه و حالب‌ها است.

عفونت ادراری در حاملگی شامل:

1- دفع باکتری بدون علائم عفونی (اسمپتوماتیک باکتریوری )2-عفونت مثانه (سیستیت)

3- عفونت کلیه‌ها( پیلونفریت) است.باکتریوری اسمپتوماتیک: حالتی است که فرد علامت بالینی ندارد ولی درکشت ادرار بیش از هزار عدد از یک نوع میکروب در هر میلی‌لیتر دارد. این نوع عفونت در خانم‌های که حاملگی قبلی داشته‌اند شایع‌تر از کسانی است که حاملگی اولشان است و کلاً شیوع ان دو تا هفت درصد حاملگی‌ها است معمولا در ماه اول حاملگی شروع شده و قدرت غلیظ شدن ادرار توسط کلیه راکم می‌‌کند. باکتریوری بی علامت در حاملگی شانس بالاتری دارد که به عفونت کلیه تبدیل شود. ونیز با افزایش احتمال زایمان زودرس، جنین با وزن کم، همراه است اگر درمان شود شانس عوارض فوق کم می‌شود. باید درهفته دوازده تا شانزده حاملگی کشت ادرار برای غربالگری داده شود. در خانم‌هایی که 1- دیابتی‌اند 2-کم‌خونی داسی‌شکل دارند 3- ناهنجاری دستگاه ادراری دارند و4- سابقه زایمان زودرس به دلیل عفونت ادراری داشته‌اند باید غربالگری زودتر شروع شده و مکرراً تازمان زایمان انجام می‌شود.

درمان:

با استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های مجاز درحاملگی و مناسب با جواب آنتی‌بیوگرام است. مدت درمان معمولاً 3 تا 7روز است و از داروهای خوراکی به صورت سرپایی استفاده می‌شود یک هفته پس از پایان درمان باید کشت تکرار شود که ببینیم منفی شده است. اگر منفی نبود درمان مجدد به مدت بیشتر یا داروی دیگر توصیه می‌شود. اگر پس از دوره دوم درمان باز هم جواب منفی نبود روش مداوم با میزان کم دارو بکار می‌بریم در روش مداوم لازم است در ابتدای سه ماهه سوم حاملگی کشت تکرار شود.

عفونت مثانه در حاملگی

عفونت مثانه می‌‌تواند به تنهایی و یا همراه با عفونت کلیه‌ها دیده شود. از آنجایی‌که سیستیت معمولا علامت‌دار است و فرد مبتلا بدلیل1- تکرر ادرار و بی‌اختیاری حتی با میزان کم ادرار

2- سوزش ادرار 3- درد موقع ادرارکردن4- تیره و پررنگ شدن ادرار 5- ادرارخونی6- درد ناحیه مثانه به پزشک مراجعه کرده و درمان می‌‌شود لذا کمتر باعث عوارضی مثل زایمان زودرس و وزن کم نوزاد یا پیلونفریت مادر می‌‌شود.

تشخیص با علائم بالینی و انجام آزمایش کامل ادرار است. اگر علائم آتی‌پیک بود یا ظرف سه ماه پس از درمان بدون کشت عود کرد انجام کشت و تعیین حساسیت میکروبی واجب و ضروری است. درمان با استفاده از آنتی بیوتیک خوراکی و به صورت سرپایی به مدت 3تا7 روز است. افراد بدون بیماری زمینه‌ای معمولاً به راحتی به درمان جواب می‌‌دهند. پیگیری درمان مثل باکتریوری اسمپتوماتیک است. اگر فرد بدلیل وجود علل مساعد کننده، عود دارد یا پس از مقاربت عود می‌‌کند باید روش مداوم را تا آخر حاملگی ادامه داد و یا پس از هر مقاربت دوزپایین دارو را به عنوان پیشگیری تجویز کرد.

عفونت کلیه‌ها

به طور کلی شیوع پیلونفریت کمتر از سیستیت است. میکروب‌های مدخل واژن که میکروب‌های همزیست موجود در مدفوع و برای مجاری ادراری بیماری‌زا هستند، از طریق مجرای ادراری به مثانه و حالب‌ها رسیده و سپس کلیه‌ها را مبتلا می‌‌کنند. گاه راه انتشار هستند از طریق لنف و گاه از طریق خون یعنی بدنبال باکتریمی ‌‌است. علائم شامل درد پهلوها، تهوع و استفراغ، تب بالای 38 درجه و لرز و دردناک بودن ناحیه کلیه‌ها در لمس است. برخلاف باکتریوری اسمپتوماتیک در حاملگی‌های اول شایعتر است و در سه ماهه دوم حاملگی بیشتر دیده می‌شود. در بیش از هفتاد درصد موارد عامل آن اشرشیاکولی است.

عوارض پیلونفریت در مادر حامله: 1- کم‌خونی 2- باکتریمی3 - نارسایی تنفسی 4-اختلال عمل کلیه 5- و حتی شوک عفونی است.

عوارض جنینی شامل زایمان زودرس و وزن کم جنین است.

تشخیص

تشخیص با علایم بالینی و انجام کشت ادراری و تعیین حساسیت میکروب است معمولا کشت مثبت به صدهزار میکروب در میلی‌لیتر، اتلاق می‌‌شود ولی در مواردی کمتر از این عدد هم مثبت تلقی شده و نیاز به درمان دارد مثلاً 1-کسانی که اخیراَ آنتی‌بیوتیک گرفته‌اند 2-وجودکلبسیلا یاسودومونا (نه اشرشیاکولی و پروتیوس) در کشت 3- درکسانی‌که سوند ادراری ماندگار داشته‌اند.

درمان معمولاَ در بیمارستان و با آنتی‌بیوتیک تزریقی داخل وریدی است. وقتی که به مدت دو روز بیمار بدون تب بود می‌توان دارو را به خوراکی تبدیل کرد و بقیه دوره درمان را در منزل کامل کرد. کل مدت درمان ده تا چهارده روز است. پیگیری تایید تکمیل درمان، مثل سیستیت است.

منبع: دنیای سلامت

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

دوران بارداری و عفونت ادراری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

اغلب افراد لفظ عفونت ادراری را به جای لفظ عفونت مثانه که نوعی عفونت باکتریائی است که در مثانه ایجاد التهاب می‌کند و اغلب با علائمی‌نظیر احساس نیاز به دفع مکرر ادرار و سوزش ادراری همراه است، بکار می‌برند. این حالت که سیستیت نیز نامیده می‌شود در بین خانم های 20 تا 50 ساله که از نظر جنسی فعال هستند، نسبتاً شایع است.

البته باکتری می‌تواند هر بخشی از دستگاه ادراری را آلوده سازد. دستگاه ادراری از کلیه ها که ادرار را ترشح می‌کنند شروع می‌شود و بصورت لوله هایی که حالب خوانده می‌شوند تا مثانه کشیده می‌شود که ادرار در آن جمع می‌شود. دستگاه ادراری به پیشابراه ختم می‌شود که لوله کوتاهی است که ادرار را به خارج از بدن می‌برد.

وقتی باکتری های موجود در روده ها از راه رکتوم به پیشابراه برسد و از آنجا بالا رفته وارد مثانه شود، عفونت بوجود می‌آید. باکتریها می‌توانند مثانه را آلوده کرده سیستیت ایجاد کنند و یا بدون آنکه علامتی ایجاد کنند، در آنجا تکثیر یابند. در هر یک از این موارد، باکتریها ممکن است از راه حالب بالا رفته و کلیه ها را دچار عفونت سازند. عفونت کلیه خطرناک است و ممکن است به زایمان زودرس یا سایر عوارض بیانجامد.

آیا بارداری احتمال ابتلا به عفونت ادراری را بالا می‌برد؟ 

بارداری احتمال ابتلا به عفونت هر یک از بخش های دستگاه ادراری را بالا می‌برد. مقادیر زیاد هورمون پروژسترون موجب شل شدن عضلات حالب و در نتیجه گشادتر شدن حالب می‌شود. رحم در حال رشد می‌تواند به حالب ها فشار وارد آورد و جریان ادرار را در داخل آنها با اختلال مواجه کرده سرعت آنرا کُند سازد. رشد جنین موجب فشار بر روی مثانه می‌شود در نتیجه تخلیه آن هنگام دفع کامل نخواهد بود. نتیجه نهایی این اختلالات آن خواهد بود که عبور ادرار در مسیر دستگاه ادراری بیشتر طول می‌کشد و باکتریها قبل از خروج از بدن زمان بیشتری برای تکثیر در اختیار خواهند داشت. به همین دلیل است که پزشک در همان اولین نوبت معاینات دوران بارداری آزمایش ادرار درخواست می‌کند، خواه شما علائم عفونت ادراری داشته باشید یا خیر. اگر این تست اولیه منفی باشد احتمال بروز عفونت ادراری در طول دوران بارداری پائین خواهد بود. ولی اگر شما یکی از گروه 5 تا 7% خانم هایی باشید که باکتری در ادرارشان یافت می‌شود، باید برای برطرف کردن آن از آنتی بیوتیک استفاده کنید. اگر این نوع عفونت باکتریائی درمان نشود احتمال بروز عفونت کلیه در دوران بارداری 30% است.

علائم سیستیت چیست؟ 

علائم عفونت مثانه (سیستیت) در خانم ها متفاوت است و میتواند به شکل های زیر بروز کند:

* درد، ناراحتی و سوزش هنگام دفع ادرار (و احتمالاً هنگام مقاربت جنسی) 

* ناراحتی لگن یا درد قسمت تحتانی شکم (اغلب در قسمت فوقانی استخوان لگن) 

*افزایش دفعات دفع ادرار و احساس فشار و نیاز به ادرار کردن به طور مکرر حتی زمانی که میزان ادرار در مثانه بسیار کم است 

* ادرار بدبو 

*ادرار کدر 

* وجود خون در ادرار (اغلب با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود) 

از آنجائیکه میل زیاد به دفع ادرار در دوران بارداری امری شایع محسوب می‌شود ممکن است تشخیص قطعی سیستیت مشکل باشد بخصوص در مواردی که علائم خفیف است. اگر شـما فکر می‌کنید که ممکن است مبتلا به عفونت شده باشید از پزشک خود بخواهید تا درخواست آزمایش ادرار کند تا بتوان تشخیص قطعی داد. عفونت درمان نشده شما را در معرض خطر شدید عفونت کلیه در دوران بارداری قرار میدهد؛ بنابراین بسیار مهم است که درمان به تأخیر نیفتد.

علائم عفونت کلیه چیست؟ 

علائـم انتـشـار عفونـت به کلیه ها و اینکه شما نیازمند مراقبت های فوری پزشکی هستید عبارتند از:

* تب شدید، اغلب همراه لرز و تعریق 

*درد در قسمت تحتانی پشت یا پهلو درست زیر دنده ها که ممکن است یکطرفه یا دوطرفه باشد و *احتمالاً درد شکم 

*تهوع و استفراغ 

*وجود چرک و خون در ادرار (ممکن است با چشم غیرمسلح دیده نشود) 

علائم سیستیت نیز ممکن است در عفونت کلیه دیده شود. عفونت کلیه یکی از خطرناک ترین عوارض دوران بارداری است و ممکن است به زایمان زودرس یا سایر اختلالات بیانجامد؛ بنابراین شما باید فوراً توسط پزشک ویزیت شده و تحت درمان قرار بگیرید.

ابتلا به عفونت ادراری در دوران بارداری چه درمانی نیاز دارد؟ 

اگر شما هنگام بارداری دچار سیستیت شوید و یا در اولین معاینه دوران بارداری باکتری در ادرار شما دیده شود باید به مدت 7 تا 10 روز آنتی بیوتیک خوراکی دریافت کنید. (بسیاری از آنتی بیوتیک ها را میتوان با اطمینان در دوران بارداری مصرف کرد). اگر علائم سیستیت دارید، احتمالاً با مصرف آنتی بیوتیک در عرض چند روز این علائم برطرف خواهند شد ولی به هر حال ادامه یک دوره درمان بطور کامل بسیار ضروری است تا دستگاه ادراری از وجود باکتری پاک شود.

بعد از درمان باید آزمایش ادرار را تکرار کنید تا مشخص شود که عفونت برطرف شده است. انجام کشت های مکرر ادرار با فواصل معین در تمام دوره بارداری امری الزامی‌است تا از عدم بازگشت عفونت اطمیـنان حاصل شود. در 40% خانم های بـاردار که دچـار عفونت ادراری می‌شوند عفونت تکرار می‌شود. به منظور پیشگیری از عود عفونت، در صورت تکرار عفونت مثانه، ممکن است آنتی بیوتیک بطور دائم و با یک دوز پائین تا زمان زایمان تجویز شود.

در صورت بروز عفونت کلیه در دوران بارداری شما باید بستری شوید و آنتی بیوتیک وریدی دریافت کنید و از نظر علائم زایمان زودرس تحت نظر باشید. پس از درمان باید مرتباً آزمایش ادرار را تکرار کنید و برای باقی مانده دوران بارداری تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار گیرید زیرا شما همواره در معرض خطر عود عفونت کلیه خواهید بود.

چگونه میتوان از عفونت ادراری پیشگیری کرد؟ 

برای پیشگیری از عفونت ادراری میتوانید اقدامات زیر را بکار بندید:

* مقدار زیادی آب بنوشید. روزانه حداقل 8 لیوان با گنجایش 240 سی سی آب بنوشید. 

* هیچگاه احساس دفع ادرار را نادیده نگیرید و سعی کنید هر بار مثانه را کاملاً خالی کنید. 

* بعد از اجابت مزاج موضع را از جلو به عقب تمیز کنید تا از ورود باکتری های مدفوع به پیشابراه پیشگیری شود. 

* پیش از مقاربت جنسی و بعد از آن ادرار کنید و دستگاه تناسلی را با آب و صابون ملایم بشوئید. 

* عصاره شاتوت بنوشید. مطالعات نشان داده اند که آب عصاره شاتوت میزان باکتریها را کاهش داده و از جایگزینی باکتری های جدید در دستگاه ادراری پیشگیری می‌کند. (هرچند نوشیدن عصاره شاتوت عفونت ادراری را درمان نخواهد کرد و دقت کنید که اگر دارای علائم عفونت ادراری هستید باید به پزشک مراجعه کنید و آنتی بیوتیک دریافت کنید). 

* از فرآورده های بهداشتی مخصوص دستگاه تناسلی (اسپری یا پودر) و صابون های قوی خودداری کنید زیرا پیشابراه و دستگاه تناسلی را تحریک می‌کند و محیط کشت مناسبی برای رشد باکتریها خواهد بود. در دوران بارداری از دوش واژینال استفاده نکنید. 

* لباس های زیر خود را از نوع نخی انتخاب کنید و از جوراب شلواری هایی که قسمت بالای آن نخی است استفاده کنید.

گردآوری: گروه سلامت سیمرغ

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

خطر عفونت ادراری در دوران بارداری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

روزی به منزل یکی از بستگانم مراجعه کردم و دیدم هفت‌‌هشت هندوانه بزرگ تهیه کرده و خانم خانه که در ماه پنجم بارداری بود، مشغول خوردن آنهاست! علت را جویا شدم، گفتند دکتر گفته که باید مایعات زیادی به بدن او برسد! تصور می‌کنید چرا؟خانم‌های باردار بهتر از هر کسی می‌دانند که با بزرگ‌شدن جنین احتمال بروز سوزش و تکرر ادرار و گاهی اوقات تب بالا زیاد می‌شود. این نشانه‌ها، علایم عفونت ادراری‌اند و بارداری یکی از عوامل موثر در بروز این عفونت است. با دکتر آزیتا صفارزاده، متخصص زنان و فلوشیپ هیستروسکوپی درباره عفونت‌های ادراری در دوران بارداری گفتگویی کرده‌ایم که از نظرتان می‌گذرد...

▪ خانم دکتر! آیا اصولا بارداری احتمال ابتلا به عفونت ادراری را بالا می‌برد؟ 

ـ بله، بارداری احتمال ابتلا به عفونت هر یک از بخش‌های دستگاه ادراری را بالا می‌برد. مقادیر زیاد هورمون پروژسترون موجب شل شدن عضلات حالب و در نتیجه گشادتر شدن حالب می‌شود. رحم در حال رشد می‌تواند به حالب‌ها فشار وارد آورد و جریان ادرار را در داخل آنها با اختلال مواجه کرده سرعت آن را کُند سازد. رشد جنین موجب فشار روی مثانه می‌شود. در نتیجه تخلیه آن هنگام دفع کامل نخواهد بود. نتیجه نهایی این اختلالات آن خواهد بود که عبور ادرار در مسیر دستگاه ادراری بیشتر طول می‌کشد و باکتری‌ها قبل از خروج از بدن زمان بیشتری برای تکثیر در اختیار خواهند داشت. 

▪ به همین دلیل است که پزشکان برای تمام خانم‌های باردار آزمایش ادرار درخواست می‌کنند؟ 

ـ بله، پزشکان در همان اولین نوبت معاینات دوران بارداری آزمایش ادرار درخواست می‌کنند؛ خواه شما علایم عفونت ادراری داشته باشید یا خیر. اگر این تست اولیه منفی باشد احتمال بروز عفونت ادراری در طول دوران بارداری پایین خواهد بود ولی اگر شما یکی از گروه ۵ تا ۷ درصد خانم‌هایی باشید که باکتری در ادرارشان یافت می‌شود، باید برای برطرف کردن آن از آنتی‌بیوتیک استفاده کنید. اگر این نوع عفونت باکتریایی درمان نشود، احتمال بروز عفونت کلیه در دوران بارداری ۳۰ درصد است. 

▪ علایم عفونت مثانه چیست؟ 

ـ علایم عفونت مثانه (سیستیت) در خانم‌ها متفاوت است و می‌تواند به شکل‌های مختلف بروز کند: درد، ناراحتی و سوزش هنگام دفع ادرار (و احتمالاً هنگام فعالیت زناشویی)، ناراحتی لگن یا درد قسمت تحتانی شکم (اغلب در قسمت فوقانی استخوان لگن)، افزایش دفعات دفع ادرار و احساس فشار و نیاز به ادرار کردن به طور مکرر حتی زمانی که میزان ادرار در مثانه بسیار کم است،‌ ادرار بدبو،‌ ادرار کدر و وجود خون در ادرار (اغلب با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود). 

البته از آنجایی که میل زیاد به دفع ادرار در دوران بارداری امری شایع محسوب می‌شود، ممکن است تشخیص قطعی سیستیت مشکل باشد، به خصوص در مواردی که علایم خفیف است. اگر شـما فکر می‌کنید که ممکن است مبتلا به عفونت شده باشید از پزشک خود بخواهید تا درخواست آزمایش ادرار کند تا بتوان تشخیص قطعی داد. 

▪ و اگر تشخیص داده نشود و درمان نشود، آنوقت چه اتفاقی می‌افتد؟

ـ عفونت درمان نشده شما را در معرض خطر شدید عفونت کلیه در دوران بارداری قرار می‌دهد بنابراین بسیار مهم است که درمان به تأخیر نیفتد.

▪ نشانه‌های عفونت کلیه چیست؟ 

ـ علایم انتشار عفونـت به کلیه‌ها و اینکه فرد نیازمند مراقبت‌های فوری پزشکی هست، عبارتند از: تب شدید، اغلب همراه لرز و تعریق،‌ درد در قسمت تحتانی پشت یا پهلو درست زیردنده‌ها که ممکن است یک‌طرفه یا دوطرفه باشد و احتمالاً درد شکم، تهوع و استفراغ و وجود چرک و خون در ادرار (ممکن است با چشم غیرمسلح دیده نشود). 

البته باید گفت علایم سیستیت نیز ممکن است در عفونت کلیه دیده شود. عفونت کلیه یکی از خطرناک‌ترین عوارض دوران بارداری است و ممکن است به زایمان زودرس یا سایر اختلالات بینجامد؛ بنابراین شما باید فورا توسط پزشک ویزیت شده و تحت درمان قرار بگیرید. 

▪ ابتلا به عفونت ادراری در دوران بارداری به چه درمانی نیاز دارد؟ 

ـ اگر شما هنگام بارداری دچار سیستیت شوید و یا در اولین معاینه دوران بارداری باکتری در ادرار شما دیده شود باید به مدت ۷ تا ۱۰ روز آنتی‌بیوتیک خوراکی دریافت کنید. بسیاری از آنتی‌بیوتیک‌ها را می‌توان با اطمینان در دوران بارداری مصرف کرد. اگر علایم سیستیت دارید، احتمالاً با مصرف آنتی‌بیوتیک در عرض چند روز این علایم برطرف خواهند شد ولی به هر حال ادامه یک دوره درمان به طور کامل بسیار ضروری است تا دستگاه ادراری از وجود باکتری پاک شود. بعد از درمان باید آزمایش ادرار را تکرار کنید تا مشخص شود که عفونت برطرف شده است. انجام کشت‌های مکرر ادرار با فواصل معین در تمام دوره بارداری امری الزامی ‌است تا از عدم بازگشت عفونت اطمینان حاصل شود. گاهی در خانم‌های بـاردار که دچـار عفونت ادراری می‌شوند عفونت تکرار می‌شود. به منظور پیشگیری از عود عفونت، در صورت تکرار عفونت مثانه، ممکن است آنتی‌بیوتیک به طور دایم و با یک دوز پایین تا زمان زایمان تجویز شود. در صورت بروز عفونت کلیه در دوران بارداری شما باید بستری شوید و آنتی‌بیوتیک وریدی دریافت کنید و از نظر علایم زایمان زودرس تحت نظر باشید. پس از درمان باید مرتباً آزمایش ادرار را تکرار کنید و برای باقی‌مانده دوران بارداری تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار گیرید زیرا شما همواره در معرض خطر عود عفونت کلیه خواهید بود.

● ۸ توصیه برای پیشگیری از عفونت‌های ادراری

۱) روزانه حداقل ۸ لیوان با گنجایش ۲۴۰ سی‌سی آب بنوشید. 

۲) هیچ‌گاه احساس دفع ادرار را نادیده نگیرید و سعی کنید هر بار مثانه را کاملاً خالی کنید. 

۳) بعد از اجابت مزاج موضع را از جلو به عقب تمیز کنید تا از ورود باکتری‌های مدفوع به پیشابراه پیشگیری شود. 

۴) پیش از رابطه زناشویی و بعد از آن ادرار کنید و دستگاه تناسلی را با آب و صابون ملایم بشویید. 

۵) عصاره شاتوت بنوشید. برخی مطالعات نشان داده‌اند که عصاره شاتوت میزان باکتری‌ها را کاهش داده و از جایگزینی باکتری‌های جدید در دستگاه ادراری پیشگیری می‌کند. 

البته نوشیدن عصاره شاتوت عفونت ادراری را درمان نخواهد کرد و اگر دارای علایم عفونت ادراری هستید باید به پزشک مراجعه کنید و آنتی‌بیوتیک دریافت کنید. 

۶) از فرآورده‌های بهداشتی مخصوص دستگاه تناسلی (اسپری یا پودر) و صابون‌های قوی خودداری کنید زیرا پیشابراه و دستگاه تناسلی را تحریک می‌کند و محیط کشت مناسبی برای رشد باکتری‌ها خواهد بود. 

۷) در دوران بارداری از دوش واژینال استفاده نکنید. 

۸) لباس‌های زیر خود را از نوع نخی انتخاب کنید و از جوراب شلواری‌هایی که قسمت بالای آن نخی است، استفاده کنید.

● ورم ماهانه - دکتر زهرا شریعتی

معمولا زنان یک هفته یا ۱۰ روز قبل از عادت ماهانه دچار افزایش وزن و پف صورت یا اندام‌های دیگر می‌شوند که این وضعیت با گذراندن دوره عادت برطرف می‌شود. پف‌آلودگی اندام‌ها باید با گذراندن زمان پریود برطرف شود، در غیر این صورت نه تنها این وضعیت طبیعی نیست بلکه مراجعه به پزشک الزامی است. 

باقی ماندن ادم (ورم اندامی) تا بعد از زمان پریود و طولانی شدن آن می‌تواند ناشی از بیماری قلبی، کلیوی و یا کبدی باشد و در این صورت یکی از مهم‌ترین فاکتورهایی که باید به آن توجه کرد مصرف بیش از حد نمک است، به طوری که فرد بیمار هر چه بیشتر نمک مصرف کند آب بیشتری نیز در بدن وی جمع می‌شود. در این صورت رگ‌ها دیگر قادر به نگهداری این آب‌های اضافه نبوده و آن را به بینابین سلول‌های بدن فرستاده و ایجاد ادم می‌کنند. ادم در مردان تنها زمانی که نوعی داروی خاصی مصرف کنند که پزشک عنوان کرده باشد که باعث ادم می‌شود و همچنین زمانی که پای آنها به مدت طولانی آویزان بوده باشد، طبیعی است و در غیر این صورت مراجعه به پزشک الزامی است.

فاطمه تارمیغ 

منبع : روزنامه سلامت

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

عفونت های قارچی در دوران بارداری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

عفونت‌های قارچی نوعی رایج از عفونت واژن است که به خصوص در زنان باردار بسیار رایج است. این عفونت‌ها که "کاندیدیاز" واژن نیز نامیده می‌شود، توسط قارچ‌های میکروسکوپی در خانواده کاندیدا و به ویژه توسط قارچی به نام کاندیدا آلبیکانس ایجاد می‌شوند.

این غیر معمول نیست که به مقدار مشخصی قارچ در مهبل (واژن) و همچنین در دستگاه گوارش وجود داشته باشد. قارچ تنها زمانی یک مشکل به حساب می‌آید که آنقدر سریع رشد کند که با میکروارگانیسم‌های دیگر رقابت کرده و میزان آن از حد معین فرا‌تر برود.

سطح بالا‌تر استروژن در دوران بارداری باعث می‌شود که مهبل (واژن) گلیکوژن بیشتری تولید کند که همین امر نیز رشد قارچ‌ها را ساده‌تر و محتمل‌تر می‌کند. برخی از محققان فکر می‌کنند که استروژن همچنین ممکن است بر رشد قارچ اثر مستقیم داشته باشد، بدین صورت که باعث رشد سریع‌تر آن شده و کاری کند که قارچ‌ها راحت‌تر به دیواره‌های مهبل (واژن) بچسبند.

شما همچنین زمانی که آنتی بیوتیک مصرف می‌کنید نیز بیشتر مستعد ابتلا به این عفونت قارچی می‌شوید، به خصوص اگر شما این درمان را غالبا یا به مدت طولانی انجام دهید. چرا که در این درمان، آنتی بیوتیک علاوه بر کشتن باکتری‌های مورد نظر، باکتری‌های طبیعی محافظ در مهبل (واژن) را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد و بدین ترتیب قارچ‌ها به آسانی و بدون مانع در واژن رشد می‌کنند.

اگر عفونت‌های قارچی به خوبی درمان نشوند امکان ابتلا فرزندتان به این قارچ بیشتر خواهد شد.

علائم چه هستند؟

اگر شما دچار علائم عفونت قارچ شده باشید به احتمال زیاد علائم آن شما را کلافه خواهد کرد، مگر اینکه هر چه سریع‌تر نسبت به درمان اقدام کنید.، هر چند برخی علائم نیز گاهی اوقات می‌آیند و به خودی خود از بین می‌روند. این علائم شامل موارد زیر هستند:

خارش، سوزش، درد و قرمزی در مهبل (واژن) و لبه‌ها (و گاهی اوقات تورم)؛

 ترشحات بدون بوی واژن است که اغلب سفید و خامه‌ای شکل هستند؛

ناراحتی یا درد به هنگام برقراری رابطه جنسی؛

سوزش هنگام ادرار (ادرار با اندام تناسلیتان که در حال حاضر تحریک شده است، برخورد کرده و موجب سوزش آن می‌شود).

من فکر می‌کنم به عفونت قارچی واژن مبتلا هستم، باید چه کار کنم؟

اگر فکر می‌کنید که دچار عفونت قارچی واژن شده‌اید به پزشک مراجعه کنید. او از ترشحات واژن شما یک نمونه گرفته و آن را برای تأیید تشخیص یا رد کردن موارد دیگری که ممکن است دلیل علائم شما باشد مورد بررسی قرار می‌دهد.

اگر چه داروهای ضد قارچی در داروخانه‌ها بدون نسخه در دسترس هستند، اما این امر که خودتان بدون ملاقات به پزشک به تشخیص و درمان خود بپردازید، ایده خوبی نیست. دلیل علائم شما ممکن است توسط بیماری دیگری مانند عفونت منتقله از راه جنسی، ایجاد شده باشد و لزوماً علت آن عفونت قارچی نباشد.

مطالعات نشان داده‌اند که اکثر زنانی که عفونت قارچی را در خود تشخیص داده و خودشان نسبت به درمان آن اقدام کرده‌اند، در واقع علت اصلی و واقعی ایجاد کننده علائمشان را نادیده گرفته و در تشخیص دچار اشتباه شده‌اند و نتیجه این است که درمان اصولی و مناسب مشکل واقعی به تأخیر افتاده است!

اگر شما واقعاً دچار عفونت قارچی شده باشید، پزشکتان برای شما یک کرم ضد قارچ مخصوص واژن یا شیافی است که استفاده از آن در طی بارداری بی‌خطر باشد را تجویز خواهد کرد.

در اکثر عفونت‌های قارچی، کرم و شیاف‌های دارای کلوتریمازول موثر‌تر از آن‌هایی هستند که حاوی نیستاتین‌اند.

شما باید به مدت ۷ روز متوالی به‌طور مرتب از کرم یا شیاف در مهبل (واژن) خود استفاده کنید. بهتر است این کار را در زمان خواب انجام دهید تا کرم و شیاف به بیرون نشت نکند. (دوره‌های درمانی کوتاه‌تر که قبلاً مؤثر واقع می‌شدند، اکنون که باردارید مؤثر نیستند). همچنین ایده خوبی است که مقداری از کرم ضد قارچ را نیز به منطقه بیرونی مهبل یا واژن خود بمالید.

ممکن است پس از درمان چند روز طول بکشد تا دوباره اندکی احساس آرامش کنید. در این حال، می‌توانید خارشتان را با یک کیسه یخ یا با قرارگیری به مدت ده دقیقه در حمام سرد تسکین دهید.

اگر دارو موجب تحریک شما شده یا کارساز به نظر نمی‌آید، این موضوع را با پزشکتان در میان بگذارید. او ممکن است داروی دیگری را برایتان تجویز کند. همچنین دوره کامل درمان را تکمیل کنید تا مطمئن شوید که عفونت قطعاً برطرف شده است.

آیا عفونت قارچی بر جنین تأثیر می‌گذارد؟

نه، عفونت قارچی کودک در حال رشدتان را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد. اما اگر در زمان وضع حمل نیز دچار عفونت باشید، نوزادتان ممکن است در هنگام عبور از مجرای زایمان به آن مبتلا شود. اگر این اتفاق بیفتد نوزادتان ممکن است به یک عفونت قارچی در دهان خود، معروف به برفک دهان نوزاد شود.

برفک تکه‌های سفید رنگی است که در دو طرف دهان، سقف دهان و گاهی اوقات روی زبان مشخص می‌شوند. این وضعیت جدی نیست و به راحتی درمان می‌شود (به هر حال، نوزادان می‌توانند حتی در صورتی که شما عفونت واژن نیز نداشته باشید به علل دیگری به عفونت برفک دهان مبتلا شوند).

چگونه می‌توانم شانس ابتلا به عفونت قارچی را کاهش دهم؟

اگر شما ناحیه تناسلی خود را خشک نگه داشته (قارچ‌ها در محیط‌های گرم و مرطوب رشد می‌کنند) و فلور واژن خود را نیز در تعادل نگه دارید، احتمال ابتلایتان به عفونت قارچی کاهش می‌یابد. همه پیشنهادات زیر بر اساس شواهد علمی نیستند، اما انجامشان آسان است و ارزش امتحان کردن را دارد:

پوشیدن لباس زیر نخی و پرهیز از پوشیدن جوراب شلواری و شلوار‌های تنگ، به خصوص آنهایی که از جنس الیاف مصنوعی هستند.

خارج شدن فوری از حوله حمام مرطوب پس از شنا و عوض کردن لباس زیر پس از ورزش و عرق کردن.

خوابیدن بدون لباس زیر در شب که اجازه می‌دهد هوا به ناحیه تناسلی‌تان برسد. اگر ترجیح می‌دهید هنگام خواب چیزی بپوشید، می‌توانید یک لباس خواب، بدون لباس زیر بپوشید تا هوا در زیر آن به راحتی جریان پیدا کند.

از حمام حباب، صابون‌های معطر، مواد شوینده معطر و اسپری‌های بهداشتی زنانه اجتناب کنید. در حالی که هنوز روشن نیست که آیا این موارد منجر به عفونت قارچی می‌شوند یا خیر، اما می‌توانند باعث تحریک ناحیه تناسلی شوند بنابراین بهتر است از مصرف آنها اجتناب شود.

به آرامی ناحیه تناسلی خود را با آب گرم تمیز کنید (هرگز در دوران بارداری - یا هر زمان دیگر جریان آب را داخل آن نگیرید.).

همیشه خود را از جلو به عقب پاک کنید.

ماست بخورید! ماست حاوی ارگانیسم زنده لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس است، که به لحاظ نظری می‌تواند به حفظ تعادل باکتریایی مناسب در روده و مهبل (واژن) کمک کند. شواهد متناقضی در مورد اینکه آیا ماست به پیشگیری از عفونت‌های قارچی کمک می‌کند یا نه وجود دارد، اما بسیاری از زنان روی مؤثر بودن آن قسم می‌خورند! و در هر صورت ماست منبع خوبی از پروتئین و کلسیم است و استفاده آن مملو از فایده خواهد بود!

مترجم: نغمه خالقی

منبع: www.babycenter.com

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

پیشگیری از عوارض انتقال بیماری‌های عفونی به جنین

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

در طول دوران بارداری سلامت مادر و جنین توسط عوامل مختلف عفونی مورد تهدید قرار می‌گیرد که بسیاری از آنان با اقدامات تشخیصی و درمانی به موقع، واکسیناسیون و رعایت نکات بهداشتی قابل پیشگیری هستند. 

به گزارش سرویس «بهداشت و درمان» خبرگزاری دانشجویان ایران، دکتر لیلی چمنی تبریز، متخصص عفونی و عضو هیات علمی پژوهشکده و مرکز تحقیقات درمان ناباروری و سقط مکرر ابن سینا، ضمن اشاره به فرایند بارداری گفت: «تولد یک نوزاد سالم مهمترین هدف بارداری است اما متاسفانه در طول دوران بارداری سلامت مادر و جنین توسط عوامل مختلف عفونی مورد تهدید قرار می‌گیرد که می‌توانند عوارض زودرس، حاد و یا دیررس را ایجاد کنند در حالی که بسیاری از آنان با اقدامات تشخیص درمانی به موقع، واکسیناسیون یا رعایت نکات بهداشتی قابل پیشگیری هستند». 

وی ادامه داد: «ابتلای مادر باردار به بیماری‌هایی نظیر وبا خصوصا در طول سه ماه سوم بارداری می‌تواند 50 الی 70 درصد با مرگ جنین همراه باشد ولی انتقال هپاتیت B و C از مادر به جنین در هنگام تولد می‌تواند کاملا بدون علامت بوده و در طول سالهای بعدی زندگی، خود را به صورت بیماری مزمن کبدی در کودک متولد شده نشان دهد». 

این عضو هیات علمی پژوهشکده فناوری‌های نوین علوم پزشکی، در ادامه ضمن تاکید بر تاثیر چشمگیر بررسی و درمان بیماریهای عفونی مادر باردار طی دوران بارداری در پیشگیری از انتقال به جنین ادامه داد: مرکز فوق تخصصی درمان ناباروری و سقط مکرر ابن سینا برای اولین بار در کشور،‌ کلینیک مشاوره عفونی مادران باردار را با هدف بررسی وضعیت بهداشتی و سلامتی مادران باردار، پیشگیری، تشخیص و درمان بیماریهای عفونی در طول دوران بارداری، پیشگیری، تشخیص و درمان عفونت‌های منتقله از مادر به جنین و ارایه مشاوره‌های تخصصی بیماریهای عفونی به مادران باردار، زوجین نابارور، اهدا کنندگان و گیرندگان تخمک و جنین و سایر همکاران و متخصصان راه‌اندازی کرده است. 

http://iransalamat.com/

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان