(marriage ideal ) ازدواج ایده آل
(معیارهای انتخاب همسر- مراسم عروسی-روابط زناشویی موفق- مهارتهای زندگی و....)(marriage ideal ) ازدواج ایده آل
(معیارهای انتخاب همسر- مراسم عروسی-روابط زناشویی موفق- مهارتهای زندگی و....)نشانه های عذر خواهی حقیقی از همسر چیست؟
به نام عذرخواهی، به کام گستاخی
عذرخواهی یا پوزش یکی از ملموس ترین واژه هایی است که ما با آن مواجهیم و به ویژه اگر کسی در دنیای رسانه باشد متوجه این موضوع می شود. فصل مشترکی هم وجود دارد در رسانه ها که معمولا دست به قیاس می زنند و می گویند مثلا چرا مدیران و مسئولان ما در مقایسه با مدیران ژاپنی و کره ای یا اروپایی علاقه کم تری به عذرخواهی و پوزش دارند و در برابر وعده هایی که عمل نمی کنند یا اشتباهاتی که مرتکب می شوند کم تر مایلند عذرخواهی کنند.
در این مطلب درباره این موضوع که چرا در فرهنگ عمومی ما عذرخواهی و پوزش برای بسیاری از آدم ها رفتاری سنگین و ثقیل است صحبت نمی کنیم و ریشه یابی هم صورت نمی دهیم. مطلب را از رفتاری که در این سال ها شایع شده آغاز می کنیم و به درون خانواده ها تسری می دهیم.
عذر نخواهی به خاطر پارچه های نوشته عذرخواهی
در سال های گذشته و با نکوهش این موضوع که چرا در فرهنگ عمومی ما عادت به عذرخواهی و پوزش خواهی وجود ندارد چه به صورت فردی و چه به صورت سازمانی، معنایی صوری و سطحی از عذرخواهی و پوزش خواستن در جامعه رایج شد به این معنا که سازمان ها و اداراتی را دیدیم که پلاکاردهایی را به در و دیوار می زدند و از شهروندان به خاطر مزاحمت های به وجود آمده عذرخواهی می کردند در حالی که گاهی کم ترین نشانه های ایمنی برای حفظ جان شهروندان در آن پروژه رعایت نشده بود.
به عنوان مثال یک شرکت که اقدام به حفاری پیاده رو که مسیر رفت و آمد عابران پیاده بود می کرد پارچه نوشته ای را در حوالی آن حفاری نصب می کرد و از شهروندان عذرخواهی می کرد اما همان شرکت، شب ها یک چراغ هشدار در مکان حفاری نصب نمی کرد یا پروژه ای که قرار بود در سه ماه به سرانجام برسد و وعده آن را به شهروندان داده بودند در یک سال به اتمام نمی رسید. آن پارچه نوشته هم که هر روز در معرض باد و باران و آفتاب بود آرام آرام کم رنگ و کم رنگ تر شد. درست مثل وعده ای که به مرور کم رنگ و به فراموشی سپرده می شد. حالا هر روز شهروندانی که از آن معبر عبور می کنند پارچه نوشته ای را می دیدند که در آن از آن ها عذرخواسته می شد اما به واقع آن عذرخواهی به نقطه مقابل خود تبدیل شده بود یعنی آن شیوه از عذرخواهی بیشتر عصبی کننده بود و تنش ذهنی به شهروندان وارد می کرد.
عذرخواهی بدون جبران، نوعی گستاخی است
با این مثال آنچه در پی آن بودم مطرح کنم روشن تر می شود. ما امروز در زندگی هایمان به ویژه در خانواده ها با طرح صوری ترین معنا از عذرخواهی مواجه هستیم که نه تنها این شیوه از پوزش و عذرخواهی دردی از ما دوا نمی کند بلکه خود به یک عامل تنش و اصطکاک روانی در بین زوج ها یا زوج ها و فرزندان تبدیل می شود.
مردی را تصور کنید که مثلا هر روز یا هفته ای چند بار از همسرش بابت رفتارهایش عذر می خواهد. فرض کنید یک مرد اعتیاد شدیدی به اپلیکیشن های تلفن همراه پیدا کرده است و بخش قابل توجهی از زمانی که در خانه دارد با این اپلیکیشن ها سپری می کند وقتی هم در مقابل اعتراض همسرش قرار می گیرد از او عذر می خواهد ولی هر روز هم به رفتارش ادامه می دهد. آیا آن عذرخواستن ها به همراه تکرار رفتاری که باعث آن تنش ها شده می تواند تا مدت های طولانی دوام داشته باشد؟ بدیهی ترین و ساده ترین معنای عذر این است که فرد ضمن اظهار شرمندگی نسبت به رفتارش به صورت ضمنی تعهد می دهد که دیگر مرتکب آن رفتار نمی شود.
مثل این می ماند که کسی ترازوی مغازه اش خراب شده است، مشتریان او به تدریج به این موضوع پی می برند که میزان وزن اجناس فروخته شده به آن ها کم تر از آن چیزی است که قیمتش با آن ها حساب می شود. آن مشتریان این موضوع را با آن فروشنده در میان می گذارند و او هم از آن ها عذر می خواهد اما روزهای بعد هم هیچ اقدامی برای درست کردن ترازوی خود انجام نمی دهد. این فروشنده تا چه زمانی می تواند مشتریان خود را داشته باشد؟ آیا پس از مدت کوتاهی مشتریان او پراکنده نخواهند شد؟ در صورتی که اگر آن فروشنده حقیقتا دنبال عذرخواهی بود اولا در گام نخست درصدد جبران کم فروشی خود برمی آمد و حقی که از مشتریان خود ضایع کرده بود جبران می کرد و در گام بعد بلافاصله شاخص و ترازوی خود را اصلاح می کرد.
نشانه های عذر حقیقی چیست؟
ما امروز در روابط خانوادگی مان اعم از رابطه زوج ها با همدیگر، یا رابطه والدین با فرزندان یا رابطه فرزندان با همدیگر به اجرا و عملیاتی کردن معنای حقیقی پوزش و عذرخواهی نیاز داریم. اولا به این مفهوم نیاز داریم که هر کسی چه زوج ها و چه فرزندان اگر در برابر هم دچار خطایی شدند این تصور را نداشته باشند که اگر از یکدیگر - پدر از مادر، مادر از پدر، پدر و مادر از فرزندان، فرزندان از پدر و مادر- عذرخواهی کنند باعث حقارت آن ها می شود و در ثانی این معنا را در خانواده پیاده کنند که عذرخواستن یعنی اظهار شرمندگی در برابر یک خطا، و این اظهار شرمندگی فقط زمانی معنا پیدا می کند که فرد به جد دنبال آن باشد که اولا خطای خود را در حد امکان جبران کند و در گام بعدی به دنبال آن باشد که دیگر مرتکب آن رفتار نشود و گرنه عذر خواستن نه تنها گرهی را در برابر آن خطا باز نخواهد کرد بلکه به مرور با بی اثر کردن عذر خواستن، نفس پوزش خواستن به معنای مقابل خود- گستاخی - تبدیل خواهد شد و خطایی بزرگ تر از خطا خواهد شد.
http://www.tebyan.net/
مطالب پیشنهادی:
پیامد های هدفمند کردن یارانه ها در حوزه سلامت
مدیریت انرژی در مراکز بیمارستانی
آمادگی ملی و سازمانی در مقابله با زلزله و مدیریت بحران
ارتقای کیفیت خدمات سلامت از منابع مالی یارانه ها
بیمه سلامت و نقش بیمه های مکمل بر آن
بهترین ترمیم کننده ی رابطه ها
هر کدام از ما در طول روز یا هفته یا ماه یا سال، کسانی را می رنجانیم و خطاهایی را مرتکب می شویم.
اندازه این خطاها و میزان اثرگذاریشان بسته به جایگاه اجتماعی ما متفاوت است و گاهی شاید شمار زیادی از مردم را تحت تاثیر قرار بدهد، اما آیا ما در جایگاه یک عضو خانواده، یک دوست، یک رفیق، یک مدیر یا یک مسئول یاد گرفته ایم چگونه باید عذرخواهی کنیم؟ آیا یاد گرفته ایم دست روی شانه طرف مقابل بگذاریم و توی چشم هایش نگاه کنیم و بگوییم متاسفم یا در برابر ده ها دوربین، سر تعظیم فرود بیاوریم و بابت خطایی از مخاطبان مان عذرخواهی کنیم و حتی تاوان اشتباه مان را با استعفایی خودخواسته بپردازیم؟
چرا آدم ها از عذرخواهی می ترسند؟ آنها مغرورند و بیم دارند اختیار امور از دستشان خارج شود. یعنی طلب بخشایش کنند و از طرف مقابل، واکنشی غیرقابل انتظار داشته باشد. مثلا عذرخواهی شان را نپذیرد یا زبان به انتقاد بگشاید. به گمان شما آیا دیگران حق دارند واکنشی نادرست در برابر عذرخواهی ما داشته باشند؟
از نظر منطقی پاسخ این پرسش منفی است. کسی که از او طلب بخشایش می کنیم با منطق ما باید عذرخواهی مان را بی چون و چرا بپذیرد، اما زندگی همیشه تابع اصولی که ما منطقی تعریفشان می کنیم نیست! بنابراین امکان دارد وقتی طلب بخشایش می کنیم طرف مقابل واکنشی از خود نشان دهد که انتظارش را نداشته ایم. چاره چیست؟
پیش از آن که درباره راه چاره بگوییم باید این نکته را یادآوری کنیم که ما عادت کرده ایم خطاهایمان را گردن عوامل دیگر بیندازیم. اگر سر رفیقمان فریاد کشیده ایم، می گوییم «تقصیر تو بود که عصبانی ام کردی» اگر به وظایفمان در محیط کاری به درستی عمل نکرده ایم می گوییم «امکانات فراهم نبود و دیگران نگذاشتند کاری از پیش ببرم» اگر در رانندگی باعث آسیب دیدن کسی شده ایم می گوییم «خودش مراقب نبود» و این دلیل تراشی ها یعنی ما حاضر نیستیم مسئولیت اشتباهی را که کرده ایم بپذیریم و می خواهیم برای آن علتی بیرونی پیدا کنیم.
اگر می خواهیم عذرخواهی مان واقعی و موفقیت آمیز باشد باید یاد بگیریم مسئولیت آنچه را انجام داده ایم بپذیریم و حتی خودمان را آماده کنیم تا تاوان اشتباهمان را بپردازیم. تاوان این اشتباه شاید خشم یا تندی طرف مقابل باشد، شاید او حرف هایی بزند که ما دلمان نمی خواهد بشنویم، اما به هر حال اگر خطا کرده ایم برای پذیرفته شدن طلب بخشایش مان باید صبور باشیم و به مجازات تن بدهیم و با چنین باوری طبیعتا آمادگی بیشتری برای مواجهه با واکنش های غیرقابل انتظار داریم.
مسئولیت پذیری بویژه درباره اشتباه هایمان، مهارتی نیست که ناگهان صاحب آن شویم؛ تخصصی است که آن را باید از کودکی بیاموزیم. آیا شما هم با پدر و مادرهایی برخورد کرده اید که وقتی کودکشان خطایی می کند برای آن که درس بگیرد کار اشتباه او را به یک موجود خیالی نسبت می دهند؟ مثلا وقتی او چیزی می شکند می گویند «نه! نه! تو نبودی، آن بچه بد بود که الان فرار کرده» این روش تربیتی، اولین گام به سوی پرورش بچه های غیرمسئول است، اما این دلیل نمی شود که اگر مسئولیت پذیر بار نیامده اید همچنان به رفتار نادرست ادامه بدهید و اشتباه هایتان را به عوامل بیرونی نسبت بدهید. یادتان باشد شما مسئول خطاهایتان هستید، پس بالغانه درباره آنها فکر کنید.
می دانید چرا آدم ها وقتی با هم دعوا می کنند چشم هایشان را می بندند و فریاد می کشند؟ آنها چشم هایشان را می بندند چون نمی خواهند حقیقت را ببینند یا متوجه شوند که طرف مقابل هم حرفی برای گفتن دارد و فریاد می کشند چون ناخودآگاه حس می کنند قلب هایشان از هم دور شده است و صدایشان به هم نمی رسد.
طلب بخشایش کردن از دیگری یعنی می خواهیم بار دیگر قلب هایمان به هم نزدیک شود، پس رفتارمان هم باید متناسب با خواسته مان باشد، بنابراین چه لزومی دارد فریاد بزنیم یا تندی کنیم وقتی قلبمان را دستمان گرفته ایم و آن را به قلب دیگری که شکسته است، نزدیک کرده ایم.
حتما در عذرخواهی باید با طرف مقابل ارتباط چشمی داشته باشیم چراکه نگاه کردن در چشم هایش به او تلقین می کند، شما قابل اعتماد هستید و حرف تان از صمیم قلب است.
بدبختانه ما در دنیای نیمکره چپ زندگی می کنیم، دنیایی که نیمکره راست در آن نقشی ندارد. حتما می پرسید نیمکره راست مگر قرار است چه کار کند که بیکار ماندنش این همه مهم است.
این نیمکره، مسئول اموری همچون عشق ورزی و خلاقیت است و از آنجا که بیشتر ما از دوران کودکی برای تخصص هایی متناسب با نیمکره چپ آموزش می بینیم، نیمکره دیگر چندان پرورش پیدا نمی کند و فقط گاهی وقت ها از زندان آزاد می شود و آنقدر در انجام وظایفش نابلد است که فقط برای ابراز افسردگی و اندوه به کار می آید.
در عذرخواهی باید هر دو نیمکره مغزمان را به کار بیندازیم، یعنی از یک سو باید یادمان بیاید طرف مقابل را دوست داریم و می خواهیم با او ارتباط دوستانه ای داشته باشیم و از سوی دیگر باید منطق مان را برای انتخاب کلماتی متناسب با شرایط انتخاب کنیم. وقتی این دو نیمکره با هم همکاری کنند آن گاه کلمات ما خالصانه و از صمیم قلب می شود و همان گونه که قدیمی ها گفته اند سخنی که از دل بر آید، لاجرم بر دل نشیند.
بیشتر ما اعتقاد داریم همین که در رفتارمان شرمندگی را نشان بدهیم کافی است، اما همان گونه که هر رفتار یا تصمیم اشتباهی معمولا یک وجه کلامی و یک وجه عملی دارد طلب بخشایش بابت آن هم باید وجهی کلامی و وجهی عملی داشته باشد.
اگر ما برای اشتباهی متاسف یا شرمسار هستیم نه تنها باید در رفتارمان نشان بدهیم که متوجه اشتباهمان شده ایم و می خواهیم جبرانش کنیم بلکه باید احساسمان را در قالب کلمات هم ثابت کنیم و بالاخره آن سخت ترین کلمه را که خیلی ها از گفتنش همیشه بیم دارند و غرورشان اجازه نمی دهد، به زبان بیاوریم و بگوییم «متاسفم.»
در انتخاب کلمات بعدی پس از این سخت ترین کلمه هم باید دقت کنید. شاید بهتر باشد علت هایی که طرف مقابل برایتان عزیز است، بیان کنید یا میزان تاسف تان را توصیف کنید یا از تصمیم تان برای بهبود شرایط بگویید.
مثلا به رفیق قدیمی دل شکسته بگویید با او خاطرات مشترک زیادی دارید و در سختی ها همراه تان بوده است، به کارمندی که دلش را آزرده اید بگویید همیشه از انجام وظیفه اش راضی بوده اید، به مخاطبان فراوانی که از تصمیم اشتباه شما متضرر شده اند بگویید می خواهید خطایتان را هر طور شده جبران کنید، به همسرتان که دلخور شده بگویید عاشقش هستید. خطای رفتاری دیگر این است که پس از ابراز تاسف جزئیات جریان را مفصل یادآوری کنید. شما با خطایتان روح طرف مقابل را رنجور کرده اید، قلبش را شکسته اید، به احساساتش لطمه زده اید و حالا که برای طلب بخشایش آمده اید طوری جزء به جزء قصه دلخوری را تعریف می کنید که باز همه چیز برای او تداعی می شود و آن زخم قدیمی گوشه دلش سر باز می کند و خشمگین می شود.
بنابراین اگر می خواهید پس از طلب بخشایش حرفی برای گفتن داشته باشید بهتر است آرامبخش ترین ها را انتخاب کنید. با این حال ما همچنان معتقدیم، پس از طلب بخشایش و قول دادن برای جبران، کم پیدا می شود کلماتی که ارزش شان بیشتر از سکوت باشد و به قول ارسطو اگر خردمند هستید، بهتر است کم بگویید و زیاد بشنوید.
دیابت را چگونه درمان کنیم؟
چگونه می توان از سرطان سینه جلوگیری کرد؟
کافئین بر بدن چه اثراتی خوب و بد دارد؟
حقایق بیماری ایدز چیست؟
چرا پزشکان از بیماران زیر میزی می گیرند?
چگونه می شود با فعالیت فیزیکی جلوی بیماریها را گرفت؟
ویژگی های ظروف آشپزی و اثر آن در پخت غذا
چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
مهارتی برای عذر خواهی از همسر
متاسفانه این روزها وقتی در شهر، حرکت می کنید، گه گاه با رفتارهایی از سوی مردم روبرو می شوید که برخی از آنها تامل برانگیز و برخی دیگر تاسف برانگیز هستند.
به نظر می رسد حس خودخواهی و حق به جانب بودن در میان عموم مردم رواج بسیاری یافته است و همین احساس موجب می شود که تا افراد در هر موقعیتی، تصور کنند که طرف مقابل انها دچار اشتباه شده است. اما بد نیست که گاهی با خود فکر کنیم که واقعا بهتر است همیشه حق با ما باشد و ما اینگونه خوشحال تر هستیم یا اینکه حق را به واقع ببینیم و منصفانه رفتار کنیم و جرات پذیرش اشتباهات خود را داشته باشیم؟
جالب است بدانید که حق داشتن، مقدار قابل توجهی انرژی از شما می گیرد و شما را از اطرافیانتان دور می کند. بسیاری از افراد تلاش بسیاری می کنند تا ثابت کنند که حق با آنهاست و دیگری ناحق است. در حالیکه نمی دانند این رفتار حالتی تدافعی در برابرشان ایجاد می کند و انرژی زیادی از آنها می گیرد.
حال کسی را تصور کنید که اگر حق او هم ضایع شده باشد، ترسی ندارد از اینکه حق را به طرف مقابل دهد و از کنار موضوع عبور کند. آیا آرامش این فرد بیشتر است یا کسی که دائما برای گرفتن حق خویش در تلاطم است؟
اما حالت دیگری هم وجود دارد و آن این است که هر فردی این قدرت را داشته باشد که وقتی مرتکب خطایی شد، با شجاعت از طرف مقابل عذرخواهی کند. مشکل این است که اغلب افراد تصور می کنند که معذرت خواستن آنها ممکن است شخصیت آنها را خدشه دار کند در حالیکه واقعیت این است که چنین رفتاری، نشان دهنده شعور اجتماعی و شان شخصیتی یک فرد است.
بهتر است این موضوع را با طرح مثالی ادامه دهیم. مسئله ای که اغلب افراد جامعه ما در زندگی روزمره خود به نوعی با آن درگیر هستند. مسئله ای به نام ترافیک و فرهنگ رانندگی. متاسفانه نحوه رانندگی در جامعه ما به گونه ای است که اغلب افراد حق را به سمت خود می بینند و سایر افراد را نزنند،با ویراژهای تند، مردم را آزار می دهند و گاهی هم با کوچکترین اتفاقی، سرشان را از پنجره ماشین بیرون می آورند و ناسزا می گویند. در کوچه ای ورود ممنوع وارد می شوند و به جای عذرخواهی از ماشین مقابل که حق او را ضایع کرده اند، فریادی می کشند و اعتراضی می کنند.
همه این رفتارها ناشی از وجود یک تصور است. تصوری که ریشه در خودخواهی دارد. این طرز تفکر و نگرشی است که از سالهای ابتدای تولد در پایه های شخصیتی افراد شکل می گیرد. برخی از افراد هم ممکن است در دوران کودکی با این رفتارها تربیت شده باشند، اما ورود به اجتماع بر نحوه باورها و رفتارهایشان تاثیر گذاشته باشد. رفتارهای اجتماعی زیادی در شهرما دیده می شوند که نشان می دهند مردم در انجام رفتارهای ضدارزشی از هم سبقت می گیرند و در هر شرایطی می خواهند برنده باشند و به راحتی دیگران را زیر پا بگذارند.
فراموش نکنید که یک عذرخواهی ساده نه تنها شما را کوچک نمی کند، بلکه بر عزت و شخصیت شما می افزاید و آثار ارزشمندی را در وجود شما بر جای می گذارد
به راستی اگر همه مردم به داشتن روحیه ای صلح طلبانه و به دوست داشتن یکدیگر فکر کنند، چهره اجتماع هم به گونه دیگری خواهد شد. این یک روش فوق العاده است که بتوانیم به دیگران حق بدهیم و از آنها عذرخواهی کنیم. اینکه یاد بگیریم با چنین تفکری دوست داشتنی تر می شویم و راحت تر می توانیم دوست بداریم. این نیازی است که هر انسانی دارد. اینکه دیگران او را دوست بدارند و به حقوق او احترام گذارند و اگر اشتباهی کردند، معذرت بخواهند. بهتر نیست اجازه دهیم که لذت رفتار دوستانه را بچشیم و از همکاری با دیگران و خوشحال کردن آنها لذت ببریم؟ این یک موفقیت بزرگ است که احساسی به مراتب، بهتر از برنده شدن در یک جنگ روانی را به انسان می دهد. گاهی اوقات، ممکن است طرف مقابل شما با عذرخواهی شما، تصور کند که برنده است اما این مهم نیست. مهم این است که شما بدون توجه به فلسفه ی حقیقت، یا عقیده ی قلبی، از کنار یک اتفاق عبور کرده اید و با این اقدام طرف مقابل را خوشحال کرده اید و هدیه ای به نام گذشت را به خود داده اید. فراموش نکنید که یک عذرخواهی ساده نه تنها شما را کوچک نمی کند، بلکه بر عزت و شخصیت شما می افزاید و آثار ارزشمندی را در وجود شما بر جای می گذارد.
مطالب پیشنهادی:
پیامد های هدفمند کردن یارانه ها در حوزه سلامت
مدیریت انرژی در مراکز بیمارستانی
آمادگی ملی و سازمانی در مقابله با زلزله و مدیریت بحران
ارتقای کیفیت خدمات سلامت از منابع مالی یارانه ها
بیمه سلامت و نقش بیمه های مکمل بر آن
بهانه تراشی بجای عذر خواهی از همسر
البته این مسئله چیز جدیدی نیست، چرا که با یادآوری داستان "آدم و حوا" اولین بهانه تراشی را در تاریخ بشر می یابید، وقتی خداوند به آدم دستور می دهد که اگر از آن درخت سیبی بخورد نافرمانی کرده است، و آدم سیب را می خورد و زمانی که خداوند از او می پرسد که چرا از آن درخت سیب را خورده است، آدم می گوید: "آن زنی که شما فرستاید به من سیب را داد و گفت بخور!" و بعد خداوند از حوا می پرسد که تو چرا سیب را خوردی، او پاسخ می دهد: "ابلیس مرا وادار کرد تا سیب را بخورم!"
در واقع بهانه تراشی فرار از مسئولیت است، این در حالیست که اندیشه و مسئولیت پذیری، عامل متمایز کننده ی انسان و حیوان است. انسان به عنوان اشرف مخلوقات، باید در برابر اعمال خود مسئولیت پذیر باشد. اگر برای موفقیت ها به خود افتخار می کنیم، در مقابل، قصورات خود را نیز باید بپذیریم. اگر سر خود را مثل کبک در برف فرو کنیم، عواقب اشتباهات ما بیشتر خواهد شد.
لازم است برای قصورات خود عذرخوهی کنید، چرا که با پنهان کردن خطاهای خود، تنها خود را بی اعتبار خواهید کرد.
بهانه تراشی، در نهایت منجر به عدم موفقیت و یک نوع عادت در زندگی می شود و به مرور زمان ملکه ی ذهن می شود. بطور مثال، فروشنده ای که جنس خود گران می کند و یا کم فروشی می کند، وقتی با شکایت مشتریان روبرو شود، با آوردن بهانه اینکه بازار کار خراب است، تنها می خواهد بر عیب خود لاپوشی کند، در حالیکه اگر واقعیت را بگوید که هزینه تولید جنس با درآمد آن تناسب ندارد و به ضرر اوست، شاید قابل قبول تر باشد و مشتریان با صداقت او و پذیرش دلیل منطقی، دوباره از وی خرید کنند. با قبول تقصیرات و گناهانمان، می توانیم اعمال خود را بررسی کنیم و ایرادهای زندگیمان را تشخیص دهیم و در ادامه به تکامل فکری دست یابیم.
با بهانه تراشی ها در قصوراتمان، خیلی فرصتهایی را در زندگی مثل، افزایش عزت نفس، افتخارات و اعتماد به نفس را از دست می دهیم. مسئولیت پذیری، قدرت و شایستگی ما را پرورش می دهد. با انجام تعهداتمان نسبت به اطرافیان، اعتماد خود را نزد آنها افزایش می دهیم و در نتیجه، رابطه ای مفید و دوطرفه بین خودتان و آنها ایجاد می کنید و با افزایش همکاری ها در اجتماع به درجات عالی نیل پیدا کنید.
راهکارهایی برای عذرخواهی و عدم بهانه تراشی:
** بپذیرید که در زندگی شکستها و موفقیت ها بستگی به خود شما دارد. انتخاب و روش زندگی شما است که نتایج زندگی را نمایان می سازد. یاد بگیرید از همین امروز قبول مسئولیت کنید و به دنبال بهانه ای برای شانه خالی کردن از آن نباشید.
** اشتباهات خود را توجیه نکنید. خیلی از ما از بیان واژه ی "معذرت خواهی" خجالت می کشیم، در مقابل سعی می کنیم بجای پذیرش آن، تنها دیگران را به اجبار توجیه کنیم، ( عذر بدتر از گناه آوردن!)، همچنین در چنین موقعیتهایی بر اعصاب خود مسلط باشید، چرا که عصبانیت، ضعف شما را نشان می دهد، و مسلمًا دیگران می گویند: "اگر واقعاً بی گناه هستید چرا عصبانی می شوید.
**مهم ترین گام این است که عذرخواهی کنید و از آن درس عبرت بگیرید تا دیگر اشتباه خود را تکرار نکنید.
**بذرهای موفقیت را به ترتیب زیر در مزرعه زندگی خود بکارید:
گام اول: صبوری، خوشبینی، مقاومت،
گام دوم: نابودی بهانه تراشی، انتقاد و عیب جویی
گام سوم: مسئولیت پذیری، معتمد بودن، مصمم بودن
گام چهارم: در موقعیت های حساس زندگی، انعطاف پذیرباشید، همواره لبخند بر لب و با اطمینان و قوت قلب پیش بروید.
دیابت را چگونه درمان کنیم؟
چگونه می توان از سرطان سینه جلوگیری کرد؟
کافئین بر بدن چه اثراتی خوب و بد دارد؟
حقایق بیماری ایدز چیست؟
چرا پزشکان از بیماران زیر میزی می گیرند?
چگونه می شود با فعالیت فیزیکی جلوی بیماریها را گرفت؟
ویژگی های ظروف آشپزی و اثر آن در پخت غذا
چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
قوانین طلایی عذر خواهی از همسر
عذر خواستن یکی از موثر ترین روشهایی است که میتواند آتش معرکه را در خانواده خاموش کند و جو آرامی را دوباره به خانه تان بر گرداند.
اما عذر خواهی هم مانند هر کار دیگری ،چم و خم های مخصوص به خود را دارد مانند:
انتقاد را با گشاده رویی بپذیرید. چون همیشه حق با شما نیست: در مجادله ای که هر دوی شما تصور می کنید حق با شماست و مشکل مربوط به طرف مقابل می باشد به ویژه اگر قبلا نیز مکررا بر سر موضوع فعلی بحث کرده اید, لطفا انتقاد همسر خود را با روی باز و به راحتی گوش کنید.
موقتا به جای خلوتی بروید : در اوج بحث فشار خونتان بالا می رود و تپش قلبتان بالا می رود و ممکن است چیز هایی بگویید که لزوما بیان آنها منظوری ندارید . همیشه به مکانی خلوت نیاز دارید که در آن از هم جدا شده آرام گرفته و افکار خود را جمع کنید.
گذشته را یاد آوری نکنید: به چیزی که اکنون در حال روی دادن است توجه کنید . آتش بیار معرکه شدن راهی به جایی نخواهد برد و با فراموش کردن گذشته زودتر به توافق می رسید.
به همسرتان بگویید که دشمن اش نیستید: اگر به آرامی در مورد موضوعی بحث می کنید و همسرتان به یکباره صدایش را بالا برده و از کوره در می رود کافی است به طرفش رفته و محبت تان را به او نشان دهید. دست خو را به آرامی در دستش قرار دهید تا بفهمد که این مجادله بی اهمیت است.
محیط دور و برتان را منظم و آراسته کنید : محیط اطراف تاثیر مستقیمی روی احساسات ما دارد. عصبانیت یک احساس خشن است اما با مراقبت همراه با توجه محبت آمیز همیشه می توان آن را کنترل کرد.
نترسید ومشکل ترین کلمه را به زبان بیاورید: یک عذر خواهی واقعی می تواند یکی از دشوارترین پیشنهاداتی باشد که ما ارائه می دهیم! بر خلاف تصور عموم همه افراد قادر به زبان آوردن این کلمه بوده و تا به حال هیچ کس بعد از گفتن آن غش نکرده است.
بگویید که دوستش دارید: هنگامی که می خواهید به حالت آشتی و صلح برگردید به همسرتان بگویید که دوستش دارید. اطمینان دادن در مورد این موضوع که احساس شما نسبت به همسرتان هیچ گاه و تحت هیچ شرایطی تغییر نخواهد کرد,بسیار خوب است.
قانون طلایی: ببخشید و فراموش کنید: عذر خواهی تنها به این معنا نیست که بگویید متاسفید بلکه باید آن اتفاق را برای همیشه فراموش کنید. در حقیقت فراموشی باعث می گردد که مسئله مورد نظر راه بازگشت و سرایت دوباره به رابطه تان را نداشته باشد.
دیابت را چگونه درمان کنیم؟
چگونه می توان از سرطان سینه جلوگیری کرد؟
کافئین بر بدن چه اثراتی خوب و بد دارد؟
حقایق بیماری ایدز چیست؟
چرا پزشکان از بیماران زیر میزی می گیرند?
چگونه می شود با فعالیت فیزیکی جلوی بیماریها را گرفت؟
ویژگی های ظروف آشپزی و اثر آن در پخت غذا
چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟