قارچ ناخن و علائم، علت و درمان

 

قارچ ناخن یا  انیکومیکوزیس از بیماری های ناخن و بیماری شایع پوستی است که می‌تواند بخش‌های مختلف ناخن انگشتان را درگیر نماید. این عفونت ظاهر ناخن را بد شکل کرده و در ناحیه درگیر درد ایجاد می‌کند. همچنین این بیماری ناخن ممکن است بسیاری از فعالیت‌های روزمره شما را تحت تأثیر قرار دهد و باعث ناراحتی شما شود. اگر عفونت قارچ ناخن شدید باشد، می‌تواند آسیب‌های دائمی ایجاد نماید. همچنین ممکن است عفونت ناخن به بخش‌های دیگر نیز گسترش یابد. اگر شما دچار قارچ ناخن شده باشید، با پیروی از نکاتی ساده می‌توانید از این مشکل رهایی پیدا کرده و سلامتی قبلی ناخن خود را به دست آورید.عفونت‌های قارچی پوست اغلب به تعداد جزئی روی پوست انسان رخ می‌دهند و معمولاً باعث آسیب و صدمه‌ای نمی‌شوند. با این حال اگر قارچ پوستی درمان نشوند، ممکن است تکثیر شوند و پوست و ناخن‌ها را از بین ببرند. اگرچه این عفونت‌ها معمولاً با نام «عفونت قارچی یا کرمی » شناخته می‌شوند اما در حقیقت توسط کرم‌ها ایجاد نمی‌شوند. این‌ها عفونت‌های سطحی پوست، مو و یا ناخن هستند و از قارچ‌های مختلفی که در خاک، روی حیوانات یا گاهی اوقات روی افراد زندگی می‌کنند، ناشی می‌شوند.

قارچها به راحتی می توانند روی بدن انسان مثل پوست، مو و ناخن قرار بگیرند و رشد کنند. البته بیشتر در قسمت های مرطوب بدن از جمله لای انگشتان پا رشد کنند. متاسفانه قارچها به راحتی می توانند پراکنده شود و وقتی فرد را درگیر می کنند به راحتی از بین نمی روند و علت آن رشد راحت آنها و کم نیاز بودن آنها برای زندگیست.

قارچ ناخن مشکلی است که با سفید یا زرد شدن ناخن انگشت های دست یا پا و مخصوصا انگشت شست پا مشخص می شود. وقتی این عفونت قارچی شدیدتر و عمیق تر می گردد، تغییر رنگ ناخن هم شدیدتر شده و ناخن هم ضخیم و ضخیم تر می شود و لبه های ناخن دچار خوردگی و شکستگی می شود.

عفونت قارچی ناخن معمولا چند تا از ناخن ها را درگیر می کند، اما کمتر پیش می آید که همه ناخن ها درگیر شوند.

در صورتی که این علائم در شما خفیف باشد، درمان و پیگیری ضروری نخواهد بود. اما گاهی اوقات قارچ ناخن باعث درد و ناراحتی ناخن خواهد شد.

به قارچ ناخن همچنین onychomycosis نیز گفته می شود و زمانی که این عفونت از ناخن ها به نواحی پوستی بین انگشتان پا سرایت کند به آن tinea pedis یا همان عفونت قارچی پا گفته می شود.

علت‌ها و دلایل قارچ ناخن انگشت پا

از دلایل ایجاد این عفونت می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

تماس نداشتن با موجوات زنده بسیار ریز مانند قارچ‌ها بسیار دشوار است. هنگام پا برهنه راه رفتن در مکان‌های مرطوب بیشتر در معرض ابتلا به عفونت قارچ پا هستیم. مکان‌هایی مانند استخر، رختکن و حمام محل‌هایی هستند که احتمال تماس داشتن با قارچ‌ها در آنجا بسیار بالا است.

ناخن آسیب‌دیده مأمن انواع عفونت است و وجود آلودگی و عفونت روی چنین ناخنی اصلاً دور از انتظار نیست. قارچ‌های فرصت طلب نیز از این موقعیت نهایت استفاده را می‌برند.

ابتلا به بیماری‌های مزمن مانند دیابت، بیماری عروق محیطی و اختلال‌های سیستم ایمنی بدن زمینه را جهت عفونت قارچی ناخن انگشت پا فراهم می‌سازد.

ابتلا به عارضه پای ورزشکاران یا تعریق زیاد و مدت طولانی کفش به پا داشتن شرایط مناسبی را برای رشد قارچ ناخن فراهم می‌سازد.

ناخن برای خانم ها یکی از حساس ترین اعضای بدن است و این موضوع را میتوان از میزان رسیدگی آن ها به ناخن ها فهمید. اما بعضی خانم ها هستند که حوصله و وقت رسیدگی به ناخن را ندارند و ناخن های مصنوعی را جایگزین میکنند ولی استفاده از ناخن های مصنوعی ممکن است منجر به بیماری قارچ ناخن شود. بیماری ای که دردناک است و واگیردار و خطرناک نیز میباشد؛ اما نگران نباشید چون این بیماری علاج دارد و ما راه های درمان آن را در ادامه خواهیم گفت.

این بیماری واگیردار و مسری اما قابل درمان است.قارچ ناخن در افرادی که ضعف ایمنی دارند شیوع بیشتری دارد. حتی ممکن است قارچ از یک ناخن به ناخن دیگر سرایت کند و به سایر افراد خانه نیز منتقل شود.  قارچ ها به دو دسته قارچ کچلی و قارچ کاندیدا تقسیم می‌شوند، قارچ کاندیدا قارچی است که بیشتر در زنان مشاهده می‌شود و به شکل ترشحات سفید رنگ است یا در دهان کودکان به صورت برفک مشاهده می‌شود. این قارچ ممکن است که حتی از یک ناحیه به ناحیه دیگر سرایت کند.

ممکن است وسایل مانیکور ناخن موجب ابتلا به قارچ کاندیدا باشند،  این قارچ در ناخن‌های کودکانی که زیاد دست در دهان‌شان می‌کنند نیز دیده می‌شود. قارچ‌های کچلی ناخن از نوع قارچ‌های مخربی است که علاوه بر ناخن، پوست و مو را نیز درگیر می‌کند.

 این قارچ‌ها از سه منشاء انسان به انسان، خاک به انسان و حیوان به انسان منتقل می‌شود. بیماری ناخن می‌تواند نشان از این باشد که احتمال ابتلای افرادی که قارچ ناخن‌ دارند به بیماری‌هایی مانند دیابت و ضعف ایمنی بیشتر است.

قارچ ناخن ممکن است منجر به شکنندگی، تغییر رنگ ناخن، تغییر شکل و جدا شدن ناخن از بستر شود. در این صورت یک کشت از ناخن دریافت و علت ابتلا به این عارضه بررسی می‌شود. همچنین لازم است بررسی‌های زمینه‌ای و درمان‌های ضد قارچ نیز انجام شود.

بیشترین نوع قارچ از نوع انسان به انسان است. فرادی که بیشتر مسافرت می‌کنند و در نواحی مرطوب زندگی می‌کنند، بیشتر به قارچ مبتلا می‌شوند. همچنین بیماران دیابتی، بیماران شیمی درمانی و مبتلایان به ضعف ایمنی بدن بیشتر به قارچ مبتلا می‌شوند.

 درمان های قارچ ناخن کمی طولانی است و برای نمونه یک قارچ ناخن دست و یا پا شش ماه تا یک سال زمان بر است.عفونت قارچ ناخن از طریق بروز علائم روی ناخن ها قابل تشخیص است. البته درمان قارچ انگشتان پا نسبت به دست به دلیل اینکه بیشتر در معرض گرما و رطوبت داخل کفش قرار می‌گیرند، متفاوت است.

ممکن است استفاده از ناخن های مصنوعی منجر به ایجاد قارچ شود.زیرا استفاده از ناخن‌های مصنوعی شرایطی را فراهم می‌کند تا قارچ‌ها رشد کنند، درحالی که فرد متوجه نمی‌شود. بنابراین رعایت اصول بهداشتی در استفاده از ناخن‌های مصنوعی ضروری است

اما این شرایط چقدر می تواند مهم و خطرناک باشد

با وجود بیماری هایی مانند سرطان و دیابت، دیدن ناخن های زرد و سیاه رنگ در نگاه اول می تواند به نظر خیلی بی اهمیت بیاید. از آنجایی که قارچ ناخن معمولا دردناک نیست، خیلی از افراد به فکر درمان آن نمی افتند. اما لازم است بدانید نادیده گرفتن این عفونت قارچی که معمولا در انگشتان پاها دیده می شود، می تواند عوارض و عواقب ناخوشایند زیر را داشته باشد:

- درد پاها

با گذشت زمان، ناخن مورد هدف قارچ ها می تواند ضخیم شود و تغییر شکل دهد و این باعث احساس درد می شود. گاه به قدری که راه رفتن و پوشیدن کفش برای فرد واقعا مشکل می شود.

- گسترش قارچ

در برخی مواقع عفونت قارچی درمان نشده می تواند به اطراف ناخن، پوست پا و حتی ناخن ها و انگشتان دیگر منتشر شود. این عارضه ای شایع در پای ورزشکاران است. شرایطی که پوست قرمز، ملتهب و گاه ترک خورده می شود و احساس خارش، آزاردهنده ترین مشکل خواهد بود. این قارچ ها همچنین می توانند منجر به عفونت های تناسلی در فرد شوند.

- عفونت های گسترده

ابتلا به عفونت های قارچی، نگرانی اصلی بیماران دیابتی و بیماران مبتلا به نقص سیستم ایمنی است. اگر عفونت قارچی ناخن انگشتان پا به پوست پا گسترش پیدا کند و باعث ترک و شکاف شود، باکتری ها این ناحیه را مورد حمله قرار داده و چیزی که نتیجه می شود سلولیت است. شرایطی که باعث التهاب، تورم و قرمزی پوست می شود و درمان آن استفاده از آنتی بیوتیک هاست.

در موارد شدید عفونت می تواند به خون وارد شده و تهدید کننده زندگی باشد و فراموش نکنید همه اینها با یک عفونت قارچی ساده شروع می شود.

- از دست دادن ناخن ها

در برخی موارد عفونت قارچی ناخن می تواند کاملا بستر ناخن را در بر بگیرد. در این شرایط بخش سست ناخن باید جدا شود. حتی اگر ناخن عفونی شل نشود، در موارد شدید بیماری که عفونت قارچی درمان نشده باقی مانده، لازم است ناخن برداشته شود تا محیط مرطوب و مناسب گسترش عفونت از بین برود.

در برخی موارد ناخن توسط یک روش تخصصی برداشته می شود که به آن matrixectomy می گویند. در این روش ناخن از ریشه درآورده می شود، به طوری که دیگر رشد نکند.

درمان این عوارض چگونه خواهد بود؟

اگر شما هم فکر می کنید به عفونت قارچی ناخن مبتلا شده اید، حتما به پزشک مراجعه کنید. پزشک در این شرایط ممکن است با نمونه گیری از ناخن، قارچ تشخیص را دهد. در صورتی که تست قارچی ناخن مثبت باشد، درمان با ضد قارچ های خوراکی و موضعی شروع خواهد شد.

اگر ناحیه درگیر عفونت، کوچک و موضعی باشد، راهکارهای درمانی اولیه معمولا پاسخگو خواهند بود. اما زمانی که این عفونت گسترده شده باشد، راه کارهای درمانی جدی تری مانند آنتی بیوتیک های سیستمیک در نظر گرفته خواهد شد.

این توصیه ها می تواند در پیشگیری از عارضه عفونت قارچ پا مفید باشد:

- بعد از بیرون آمدن از استخر، سونا و مکان هایی مانند آن، پاهای خود را به طور کامل خشک کنید.

- اگر از حمام یا استخرهای عمومی استفاده می کنید، با پای برهنه راه نروید.

- از کفش های ساخته شده از مواد طبیعی (مثل چرم طبیعی) استفاده کنید. همچنین به دنبال کفش هایی باشید که اجازه هواخوردن به پاهای تان را بدهند.

- حداقل روزی یک بار جوراب های خود را عوض کنید.

- اگر ورزشکار هستید و یا به هر دلیلی از کفش کتانی استفاده می کنید و مشاغل پر تحرکی دارید، برای پیشگیری از ابتلا به عفونت قارچ ناخن، از پودرهای ضد قارچ در کفش یا جوراب تان استفاده کنید.

قارچ ناخن انگشت پا به علت عفونت ایجاد شده به وسیله باکتری ها ایجاد می شود. این عارضه در محیط گرم و مرطوب رشد می کند و با افزایش رشد باکتری، ناخن ها سفت، شکننده شده و تغییر رنگ می یابد اگرچه این نوع عفونت قارچی در مراحل اولیه دردناک نیست اما پس از مدتی درد آن شروع می شود.

 

درمان های خانگی برای قارچ ناخن

 

به طور خلاصه:

● علل می توانند موارد زیر باشند:

▪ محیط مرطوب در اماکن عمومی مانند باشگاه های ورزشی، استخر و...

▪ پوشیدن کفش های تنگ

▪ حجم غیرعادی PH پوست

▪ کاهش ایمنی بدن

▪ مرطوب بودن پا پس از حمام و یا ورزش

▪ آسیب دیدن ناخن

▪ بهداشت نادرست پا

▪ مستعد بودن به قارچ.

 

● علایم:

▪ تغییر رنگ ناخن شست پا به زرد یا قهوه ای

▪ تجمع آلودگی بدبو زیر ناخن

▪ افتادن ناخن

▪ شکستگی یا ناصافی ناخن

▪ ظاهر شدن لکه روی ناخن

▪ شکنندگی ناخن ها

▪ سفت شدن ناخن

▪ تغییر شکل ناخن ها

▪ ناخن بدبو.

 ● درمان های خانگی:

تشتی را با سرکه سیب و آب به مقدار مساوی پر کنید و به مدت ۲۰ دقیقه پای خود را در آن قرار دهید و سپس خشک کنید. مخلوطی از یک قاشق مرباخوری روغن زیتون و ۲ قطره روغن مرزنگوش را روی قسمت های مربوط بمالید تا درد تسکین پیدا کند. مواد غذایی حاوی باکتری های مفید مانند ماست به رژیم روزانه خود اضافه کنید. باکتری های مفید در از بین بردن قارچ موثر است. مایه ای با زردچوبه و آب درست کنید و روی ناخن عفونی بمالید. پس از خشک شدن، پا را بشویید و خشک کنید. برش های پیاز را برای چند دقیقه روی ناخن بمالید. پنبه آغشته به آب لیمو را روی ناخن بمالید. پس از حضور در اماکن تفریحی مانند استخر پاهای خود را به خوبی بشویید. وسایل حمام، کفش و حوله را با افرادی که قبلا دچار این بیماری شده اند به طور مشترک استفاده نکنید.

استفاده از روغن درخت چای برای درمان قارچ پوستی مفید است. روغن درخت چای یک ضد قارچی طبیعی است. مطالعه‌ای نشان داده است که روغن درخت چای می‌تواند برای از بین بردن قارچ ناخن مؤثر باشد. ۱۸ درصد از بیمارانی که از روغن درخت چای دو بار در روز، به مدت ۲۴ هفته استفاده کرده بودند، عفونتشان برطرف گردیده بود. برای درمان قارچ ناخن با روغن درخت چای، از یک محلول صد درصد خالص استفاده کنید، زیرا اگر غلظت آن پایین‌تر باشد، شاید برای برطرف کردن عفونت مفید نباشد. دقت کنید قبل از استفاده از روغن درخت چای ناخن شما تمیز و خشک باشد. یک پنبه را با مقداری از روغن درخت چای آغشته نمایید و بر ناحیه آسیب دیده، دو بار در روز، تا 6 ماه بمالید.

استفاده از آب و سرکه. در طول شبانه روز انگشتان پای خود را در یک محلول رقیق شده‌ای از آب و سرکه به مدت حداقل نیم ساعت ، قرار دهید. این کار باعث کاهش pH ناخن پا می‌شود، درنتیجه قارچ‌ها دیگر نمی‌توانند زنده بمانند. این کار را به‌صورت منظم هر شب، 3 تا 6 ماه انجام دهید. اگر به انجام منظم این کار متعهد باشید، در درمان شما مؤثر خواهد بود.

عصاره برگ انجبار را تجربه نمایید. در یک مطالعه که شامل 110 نفر می‌شد، ثابت گردید عصاره انجبار می‌تواند در درمان قارچ ناخن مؤثر باشد. برای استفاده از این روش، ناحیه آسیب دیده را هر دو روز یک بار به مدت 4 هفته به عصاره انجبار آغشته نمایید. در 4 هفته بعدی دو بار در هفته درمان را ادامه دهید، پس از آن برای 4 هفته، هفته‌ای یک‌بار این روش درمانی را ادامه دهید.

درمان‌های پزشکی و زیبایی

داروهای خوراکی. مؤثرترین راه برای خلاص شدن از شر قارچ ناخن درمان با ضد قارچ‌های خوراکی است. درمان با داروهای خوراکی می‌تواند 2 الی 3 ماه یا بیشتر طول بکشد. داروهای تجویزی خوراکی ضد قارچ شامل داروهایی مانند تربینافین (Terbinafine) می‌باشد که معمولاً با دوز 250 میلی گرم در روز به مدت 12 هفته تجویز می‌شوند. عوارض این دارو می‌تواند شامل راش پوستی، اسهال، یا اختلال آنزیم‌های کبدی می‌باشد. این دارو نباید در افرادی که دچار نارسایی کبدی و کلیه هستند، استفاده گردد.

از داروهای غیر نسخه‌ای استفاده نکنید. قارچ ناخن نسبت به درمان مقاوم است. ایجاد عفونت‌های مکرر در اثر این بیماری بسیار شایع است. برخلاف باور رایج، کرم‌های ضد قارچ برای درمان قارچ ناخن مناسب نمی‌باشند. این داروها بیشتر برای بیماری پای ورزشکاران مناسب است. دلیل آن هم عدم توانایی نفوذ آن‌ها به درون ناخن است.

شما همچنین می‌توانید ایتراکونازول (Sporanox) استفاده نمایید، که معمولاً با دوز 200 میلی گرم در روز به مدت 12 هفته تجویز می‌شود. عوارض آن شامل تهوع، بثورات جلدی، یا اختلال آنزیم‌های کبدی است. این دارو نباید در افرادی که دچار اختلالات کبدی هستند، استفاده گردد. همچنین این دارو با بیش از 170 داروی مختلف از جمله ویکودین و پروگراف تداخل دارویی دارد. قبل از مصرف هرگونه دارویی با پزشک خود در خصوص عوارض آن و تداخلات دارویی مشورت نمایید.

قبل از دریافت دارو ، درصورتی‌که بیماری‌های کبدی، سابقه افسردگی، ضعیف سیستم ایمنی یا اختلال خود ایمنی، دارید پزشک خود را از این موارد آگاه نمایید. این داروها می‌توانند مواد زائد کبدی را افزایش دهند.

داروهای موضعی ضد قارچ. استفاده از داروهای موضعی به‌تنهایی توصیه نمی‌شود، اما می‌توان آن‌ها علاوه بر درمان خوراکی برای کاهش طول مدت درمان استفاده نمود. با این حال، اگر در مورد استفاده از درمان خوراکی تردید دارید یا می‌خواهید طول درمان را کاهش دهید، استفاده از داروهای موضعی گزینه خوبی محسوب می‌شود.

شما می‌توانید از داروی سیکلوپیروکس Ciclopirox استفاده نمایید، این دارو محلولی 8٪ است که معمولاً روزانه به مدت 48 هفته استفاده تجویز می‌شود.

همچنین می‌توانید داروی جدید جابیلا Jublia را امتحان نمایید، این دارو یک محلول 10 درصد است، که روزانه به مدت 48 هفته استفاده می‌شود.

اگر عفونت به ماتریس ناخن (لایه‌ای از سلول‌ها که پایه ناخن را تشکیل می‌دهند) نفوذ نکرده باشد، درمان‌های موضعی می‌توانند مؤثر باشند. پزشک در خصوص گسترش عفونت به ماتریکس ناخن می‌تواند شما را راهنمایی کند.

درمان جراحی.اگر بیماری شما شدید باشد، ممکن است برای درمان به عمل جراحی نیازمند باشید. ممکن است ناخن به‌صورت کامل یا جزئی برداشته شود. پس از حذف ناخن آلوده توسط جراحی، کرم ضد قارچ به ناحیه مالیده شده تا از عفونت مجدد ناخن جلوگیری شود. معمولاً حذف کل ناخن مورد نیاز نیست.

درمان با لیزر. لیزر نیز برای بر طرف کردن قارچ ناخن در دسترس می‌باشد، اما روشی پرهزینه است. در این روش با استفاده از تمرکز پرتوهای نوری قارچ‌ها در ناحیه آسیب دیده از بین می‌روند. ممکن است برای درمان به چند جلسه لیزر درمانی نیاز داشته باشید، این بدین معناست که شما برای هر جلسه درمانی نیاز به پرداخت هزینه خواهید بود. این درمان تا حدود زیادی هنوز تحت آزمایش می‌باشد. تا انجام مطالعات بیشتر، لیزر درمانی به‌صورت معمول توصیه نمی‌شود.

پیشگیری

برخی شرایط وجود دارند که شما را بیشتر در معرض عفونت‌های قارچی قرار می‌دهند. اگر سن شما زیاد است، اگر مبتلا به دیابت هستید، اگر سیستم ایمنی بدنتان دچار اختلال است و یا گردش خون ضعیفی دارید، بیشتر در معرض عفونت‌های قارچی قرار می‌گیرید. اگر شانس ابتلا به بیماری‌های قارچی در شما بیشتر است، باید برای جلوگیری از عفونت، مراقبت‌های بیشتری را انجام دهید. اقدامات پیشگیرانه شامل پوشیدن کفش یا صندل در محل‌های مرطوب عمومی می‌باشد، مانند استخرهای شنا و یا سالن‌های ورزشی. باید ناخن‌های پای خود را کوتاه و تمیز نگه دارید. مطمئن شوید پاهای شما خشک هستند. بعد از استحمام پاهای خود را به‌خوبی خشک نمایید.

شما باید از جوراب تمیز و جاذب رطوبت استفاده نمایید. پشم، نایلون، پلی پروپیلن موادی هستند که به خشک نگه داشتن پاهای شما کمک می‌کنند. همچنین اغلب باید جوراب خود را تعویض نمایید.

پس از برطرف شدن قارچ، کفش‌های قدیمی خود را دور به اندازید، بقایای قارچ می‌تواند باعث عود مجدد عفونت شود. همچنین برای کمک به کاهش رطوبت پاها می‌توانید از کفش‌های تابستانی و رو باز استفاده نمایید.

از ناخن‌گیر یا ابزار مورد استفاده برای مانیکور و پدیکور مشترک استفاده نکنید. سالن آرایش ناخن خود را به‌دقت انتخاب کنید.

برای کمک به کاهش احتمال عفونت، از پودر یا اسپری‌های ضد قارچ استفاده نمایید.

از استعمال لاک ناخن و یا استفاده از محصولات مصنوعی بر روی ناخن‌ها اجتناب ورزید. این امر می‌تواند رطوبت را در ناخن به دام انداخته و شرایطی مناسبی برای رشد قارچ‌ها ایجاد نماید.

عفونت قارچی زنان باردار

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

به زنان باردار توصیه می‌شود که علایم عفونت قارچی واژن را بشناسند و به محض مواجهه با آن، سریعاً به پزشک متخصص زنان مراجعه کنند.

علایم عفونت قارچی واژن شامل موارد زیر می‌باشد :

1- ترشحات واژن: یکی از شایع‌ترین علایم عفونت قارچی در طول دوران بارداری، ترشحات سفید رنگی است که از ناحیه واژن خارج می‌شود. هم چنین ممکن است به رنگ سبز یا زرد هم باشد. مقدار این ترشحات می‌تواند زیاد یا کم باشد.

2- خارش و سوزش: ناحیه تناسلی این بانوان معمولاً متورم می‌باشد و در طول بارداری احساس خارش و سوزش در این ناحیه دارند. سوزش این ناحیه ممکن است شدید شود و شدت سوزش در هنگام رابطه جنسی با همسر و ادرار کردن بسیار بدتر می‌شود.

3- بوی واژن: موقع عفونت قارچی، بوی نامطبوعی ایجاد می‌شود. البته بوی نامطبوع واژن و یا ترشحات واژن، در بیماری‌هایی نظیر واژینوباکتریال نیز دیده می‌شود. آزمایش ترشحات توسط پزشک متخصص، در تشخیص قطعی و دقیق بیماری به پزشک کمک می‌کند.

تذکر

ترشحات طبیعی واژن در زنان را نباید با عفونت قارچی اشتباه گرفت. ترشحات طبیعی شبیه ترشحات زنان قبل از قاعدگی می‌باشد. اگر در مورد طبیعی یا غیر طبیعی بودن این ترشحات شک دارید، با پزشک خود مشورت نمایید.

اگرچه امکان درمان طبیعی عفونت قارچی واژن در دوران بارداری وجود دارد، اما به دلیل اهمیت این دوران بهتر است مادران مبتلا تحت نظر پزشک متخصص زنان به درمان این بیماری بپردازند

پیشگیری از عفونت قارچی واژن در دوران بارداری

1- بانوان باید به خشک و تمیز بودن واژن خود در تمام طول زندگی، به ویژه در دوران بارداری توجه کافی داشته باشند.

2- برای خشک کردن ناحیه واژن، از دستمال تمیز استفاده کنید و از جلو به عقب خشک کنید تا میکروب‌های ناحیه عقب به جلو وارد نشوند.

3- در دوران بارداری از لباس زیر نخی و شلوار گشاد استفاده کنید تا هوا به خوبی در این ناحیه جریان داشته باشد.

4- مصرف یک لیوان ماست برای کاهش ابتلا به عفونت قارچی بسیار مناسب است.

اهمیت درمان عفونت قارچی حین بارداری

اگرچه امکان درمان طبیعی عفونت قارچی واژن در دوران بارداری وجود دارد، اما به دلیل اهمیت این دوران بهتر است مادران مبتلا تحت نظر پزشک متخصص زنان به درمان این بیماری بپردازند و اگر مایل باشند راه های طبیعی درمان را هم در منزل انجام دهند.

درمان عفونت قارچی واژن در بارداری بسیار مهم است، زیرا سلامت جنین مطرح است و احتمال به دنیا آمدن نوزاد بیمار از مادر مبتلا بسیار بالاست. عفونت قارچی واژن در مادر، به صورت مشکلاتی در دهان و پوست نوزاد بروز می‌کند. بثورات پوستی در این نوزادان به سختی درمان می‌شود.

درمان عفونت قارچی در بارداری

- خوردن ماست به این دسته از بیماران توصیه می‌شود.

- همچنین می‌توانید در ناحیه واژن خود کمی ماست بمالید. ماست حاوی موادی است که عفونت‌های قارچی را از بین می‌برد. روزانه چند قاشق ماست به این ناحیه بمالید و بگذارید تا خشک شود و سپس آن را بشویید و خشک کنید.

ماست استفاده شده باید از نوع ساده باشد و باید از مصرف ماست با طعم‌های مختلف مثلاً ماست موسیر و ماست بادمجان پرهیز کرد.

- مصرف چند حبه سیر و یا قرص سیر بسیار مفید می‌باشد. سیر هم مانند ماست، عفونت‌های قارچی واژن را از بین می‌برد.

- خوردن زغال اخته و یا آب قره‌قروت برای از بین بردن عفونت قارچی مناسب می‌باشد.

- مادران بارداری که به عفونت قارچی واژن مبتلا هستند، باید مصرف مواد غذایی شیرین و قند و شکر را کاهش دهند. مصرف قند و شیرینی‌ها، رشد قارچ‌ها را سریع‌تر و بیشتر می‌کند.

- استفاده از کرم‌های ضد قارچ با تجویز پزشک متخصص، برای از بین بردن عفونت قارچی مناسب است.

- چند قطره روغن درخت چای را در یک لیوان آب بریزید و سپس تامپون را به این مواد آغشته کنید و وارد ناحیه واژن کنید. اگر این کار را چند روز و روزی سه مرتبه انجام دهید، عفونت قارچی از بین خواهد رفت.

- استفاده از سرکه سیب : ناحیه واژن را با سرکه سیب شست و شو دهید.

 - استفاده از عسل : مقداری عسل ار به مدت 15 تا 20 دقیقه به ناحیه واژن خود بمالید تا علایم بیماری تسکین یابد. سپس عسل را پاک کنید و واژن را به خوبی بشویید.

تذکر

- معمولاً در دوران بارداری از داروهای خوراکی برای از بین بردن عفونت قارچی استفاده نمی‌شود، مگر در شرایط خاص که پزشک تجویز کند، زیرا احتمال جذب و وارد شدن آن به بدن جنین و اثرات سوء آن بر جنین وجود دارد.

- حتی قبل از استعمال موضعی از مواد بالا مثل ماست و عسل و روغن درخت چای نیز با پزشک متخصص خود مشورت کنید تا ضرری برای شما نداشته باشند.

- هنگام ابتلا به عفونت قارچی واژن و کمی پس از بهبودی، نباید برای تمیز کردن واژن از دوش واژینال استفاده کنید، زیرا استفاده از آن در دوران بارداری بسیار خطرناک است.

- هنگام ابتلا به عفونت قارچی واژن در بارداری از رابطه جنسی با همسر خود پرهیز کنید، زیرا وضعیت بیماریتان را بدتر می‌کند.

- هنگام استفاده از تامپون در بارداری دقت کنید و از پزشک خود اجازه لازم را کسب کنید. در ماه های ابتدایی بارداری و در برخی زنان، استفاده نادرست از تامپون، مشکلاتی از جمله خونریزی را ایجاد می‌کند.

منبع: تبیان

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

عفونت ادراری در زنان باردار و سقط جنین

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

تغییرات فیزیولوژیک و آناتومیک دستگاه ادراری در دوران بارداری به گونه‌ای است که عفونت‌های ساده و خفیف بدون علامت می‌تواند عوارض شدید و پیچیده‌ای را برای مادر و جنین به وجود آورد.

دکتر نازلی فراهانچی برادران در گفت‌وگو با خبرنگار «بهداشت و درمان» ایسنا واحد علوم پزشکی ایران، درمورد تحقیق خود گفت: عفونت‌های ادراری یکی از شایع‌ترین مشکلات دوران بارداری است که طیف وسیعی از علائم و نشانه‌ها از پیلونفریت (عفونت کلیوی) در مادر و جنین یا وجود عفونت ادراری بدون علامت (باکتری اوری) را شامل می‌شود. 

وی با تاکید بر درمان آنتی بیوتیکی عفونت ادراری توسط پزشک در این دوران افزود: چنانچه این عفونت درمان نشود باعث عفونت کلیوی، کم خونی، فشارخون بالا، عفونت رحمی بعد از زایمان و همچنین سقط جنین خواهد شد.

دکتر فراهانچی برادران با اشاره به این که عفونت ادراری مادر، کم وزنی شدید و کاهش رشد داخل رحمی در جنین را موجب می‌شود، تصریح کرد: در نتایج به دست آمده از تحقیق مذکور که بر روی 100 بیمار مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان‌های فیروزگر و اکبر آبادی انجام شد، 36 بیمار دارای باکتری اوری (نوع بدون علامت) بودند که در 33 درصد از آنها کشت ادرار مثبت گزارش شده بود.

وی لزوم انجام این تحقیق را نبودن آمار مناسب در زمینه عفونت‌های ادراری در زنان باردار دانست و افزود: در حالی که تاکنون گفته می‌شد تنها 7 تا 10 درصد از مادران مبتلا به این عفونت می‌شوند، اما طبق مطالعات جدید رقمی معادل 36 درصد از زنان باردار دارای این باکتری هستند.

دکتر فراهانچی برادران، طول مجرای ادراری کوتاه در زنان، ‌فشار ناشی از رحم به مثانه در هنگام حاملگی و بزرگ شدن حجم مثانه، دیرتر خارج شدن ادرار و همچنین مقاربت در این دوران را از علل اصلی بالا رفتن ریسک عفونت ادراری در زنان حامله دانست و افزود: بیماری‌هایی همچون دیابت، نقص سیستم ایمنی و ناهنجاری دستگاه ادراری نیز رابطه مستقیمی با عفونت ادراری دارند.

وی در پایان آزمایش ادرار بعد از تشخیص حاملگی را مهمترین فاکتور شناسایی و درمان عفونت ادراری در زنان باردارعنوان کرد و گفت: براساس نتایج حاصله، حاملگی در سن بالا و انجام سزارین در زایمان قبلی نیز احتمال ابتلا به این عفونت را افزایش می‌دهند.

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

درمان عفونت‌های آمیزشی در بارداری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

بسیاری از عفونت‌های آمیزشی با پیامدهای نامناسب بارداری همراهند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده توصیه می‌کند که تمامی‌زنان باردار از نظر عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی در اولین فرصت ممکن غربالگری شوند. درمان ضدرتروویروسی بسیار فعال می‌تواند انتقال این ویروس را به جنین کاهش دهد...

غربالگری کلامیدیا برای تمام زنان در آغاز مراقبت‌های دوران بارداری و بار دیگر در سه‌ماهه سوم در زنان زیر 25 سال یا در معرض خطر توصیه می‌شود. معلوم شده که استفاده از آزیترومایسین در زنان باردار بی‌خطر است و به عنوان گزینه درمانی مناسب برای کلامیدیا در طول بارداری توصیه می‌شود. غربالگری گنوره نیز در اوایل بارداری برای کسانی توصیه می‌شود که در معرض خطر قرار داشته یا در منطقه‌ای با شیوع بالا زندگی می‌کنند؛ این کار باید در سه‌ماهه سوم نیز در بیمارانی که کماکان در معرض خطرند، تکرار شود. درمان توصیه‌شده برای گنوره عبارت است از 125 میلی‌گرم سفتریاکسون داخل عضلانی یا 400 میلی‌گرم سفیکسیم خوراکی. آنتی‌ژن سطحی هپاتیت B و سرولوژی از نظر سیفیلیس نیز باید در اولین ویزیت دوره بارداری بررسی شود. پنی‌سیلین بنزاتین G کماکان به عنوان درمان اصلی سیفیلیس باقی مانده است. غربالگری از نظر عفونت با ویروس هرپس سیمپلکس تناسلی با شرح حال و معاینه از نظر ضایعات فعال و تشخیص موارد جدید با کشت یا آزمون واکنش زنجیره پلی‌مراز از ضایعات فعال انجام می‌شود. سرولوژی متداول برای غربالگری توصیه نمی‌شود. از داروهای ضد ویروسی خوراکی مانند آسیکلوویر و والاسیکلوویر می‌توان در بارداری استفاده کرد. درمان سرکوبگر از هفته 36 بارداری موجب کاهش ریزش ویروس در هنگام زایمان در بیماران در معرض خطر ضایعات فعال می‌شود. غربالگری برای تریکومونیاز یا واژینوز باکتریایی برای زنان بدون علامت توصیه نمی‌‌گردد زیرا شواهد موجود نشان می‌دهد که درمان موجب بهبود پیامدهای بارداری نمی‌شود.

عفونت‌های هنگام بارداری روی مادر و جنین، چه در رحم و چه هنگام زایمان، تاثیر می‌گذارند. بسیاری از عفونت‌ها ممکن است با زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد و افزایش مرگ‌ومیر ناشی از آن در ارتباط باشند. به دلیل چنین خطراتی، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها(1) (CDC) غربالگری برای برخی از عفونت‌های آمیزشی را در نخستین ویزیت بارداری و سپس در سه‌ماهه سوم برای مادران گروه پرخطر توصیه می‌کند (جدول 1).

همچنین CDC توصیه‌هایی را برای درمان عفونت‌های آمیزشی در دوره بارداری منتشر کرده است.

غربالگری

در ایالات متحده تمام زنان باید از نظر عفونت با ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) در اولین فرصت ممکن در طول بارداری غربالگری شوند. اگر بیمار از انجام آزمون سر باز زد، پزشک باید اهداف خود را بیان کند و با جدیت به تشویق برای انجام آزمون ادامه دهد. آزمون‌های غربالگری دیگری که برای تمام زنان باردار توصیه می‌شوند عبارتند از آزمون‌های هپاتیت B، سیفیلیس و کلامیدیا تراکوماتیس. زنان در معرض خطر باید از نظر نایسریا گنوره و هپاتیت C هم بررسی شوند. شواهد کنونی از انجام غربالگری رایج برای واژینوز باکتریایی حمایت نمی‌کنند.

زنان کمتر از 25 سال و کسانی که در معرض خطر عفونت با کلامیدیا قرار دارند (مانند کسانی که چند شریک جنسی دارند)، باید در سه‌ماهه سوم دوباره غربالگری شوند. زنانی که کماکان در معرض خطر گنوره قرار دارند، نیز باید دوباره در سه‌ماهه سوم تحت غربالگری قرار گیرند. 

در صورت شناسایی عفونت، پزشک باید مادر را آگاه ساخته، از کفایت و ایمنی درمان مطمئن کند و توصیه‌های لازم و درمان برای شریک جنسی را نیز ارایه دهد. پزشکان باید مشاوره‌های لازم را درباره استفاده از کاندوم و خودداری از تماس جنسی تا زمان بهبودی کامل ارایه دهند.

کلامیدیا

کلامیدیا تراکوماتیس شایع‌ترین پاتوژن باکتریایی منتقله از راه جنسی در ایالات متحده است و بین 15-5 از زنان باردار دچار عفونت با آن هستند. انتقال کلامیدیا تراکوماتیس از مادر به نوزاد می‌تواند در هنگام تولد رخ دهد و سبب افتالمیا نئوناتوروم یا پنومونیت در نوزاد یا آندومتریت پس از زایمان در مادر شود. برخی از گزارش‌ها کلامیدیا را با وزن کم هنگام تولد و زایمان زودهنگام مرتبط می‌دانند اما یک مطالعه هیچ ارتباطی را در این زمینه نیافت.

آزمون تقویت اسید نوکلئیک(1)(NAAT) آزمون ترجیحی برای کلامیدیا است زیرا حساسیت و ویژگی آن بالا بوده، در آن از نمونه‌هایی استفاده می‌شود که به روش غیر تهاجمی‌ به دست آمده‌اند. این آزمون را می‌توان با استفاده از نمونه‌های سرویکال یا ادراری انجام داد. آزمون‌های غیر از تقویت و غیر از کشت، مانند آزمون پروب DNA، کماکان در غیاب آزمون NAAT یا گران بودن آن به عنوان یک گزینه باقی مانده‌اند. توصیه می‌شود که آزمون در زنان باردار 3 هفته پس از تکمیل درمان تکرار شود.

تتراسایکلین‌ها در بارداری به دلیل خطر ناهنجاری‌های استخوانی و دندانی منع مصرف دارند. به نظر می‌رسد که آموکسی سیلین (500 میلی‌گرم خوراکی سه بار در روز برای 7 روز) برای درمان موثر باشد اما داده‌های کمی ‌درباره کارایی طولانی‌مدت آن برای عفونت‌های نوزادی وجود دارد. یک کارآزمایی تصادفی‌شده که تک‌دوز آزیترومایسین را با اریترومایسین 500 میلی‌گرم هر 6 ساعت به مدت 7 روز مقایسه می‌کرد، بیانگر افزایش پذیرش بیماران، کاهش عوارض گوارشی و اثربخشی مشابه با آزیترومایسین بود. هیچ مطالعه طولانی‌مدتی درباره استفاده از آزیترومایسین در بارداری منتشر نشده است؛ با این همه، آزیترومایسین از نظر اداره نظارت بر غذا و داروی ایالات متحده (FDA) در رده B برای استفاده در بارداری قرار دارد و به عنوان درمان خط اول برای کلامیدیا در بارداری توصیه می‌شود. در مواردی که همکاری بیمار مورد تردید است، تک دوز یک گرمی ‌آزیترومایسین را می‌توان در مطب به بیمار داد.

گنوره

نایسریا گنوره ممکن است در هنگام زایمان از دستگاه تناسلی مادر به نوزاد سرایت کند و سبب افتالمیا نئوناتوروم، عفونت سیستمیک نوزاد، آندومتریت یا عفونت لگنی مادر شود. خطر انتقال از مادر آلوده به نوزاد بین 47-30 درصد است.

غربالگری را می‌توان با کشت روی محیط تایر- مارتین انجام داد که در جمعیت‌های با شیوع کم عفونت این روش توصیه می‌شود. آزمون‌های هیبریدیزاسیون اسید نوکلئیک نمونه‌های سرویکس و NAAT روی نمونه‌های سرویکس یا ادرار نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ اما NAAT دارای بیشترین حساسیت و ویژگی است. کشت در دسترس‌ترین آزمون محسوب می‌شود و مزیت آن فراهم کردن اطلاعاتی درباره حساسیت میکروب به آنتی‌بیوتیک‌ها است. تکرار آزمون در سه‌ماهه سوم برای بیمارانی که کماکان در معرض خطر قرار دارند، توصیه می‌شود.

یک مرور کاکرین درباره درمان گنوره در بارداری چنین نتیجه‌گیری می‌کند که تزریق عضلانی 125 میلی‌گرم سفتریاکسون و 2 گرم اسپکتینومایسین دارای اثر درمانی مشابهی نسبت به آموکسی‌سیلین و پروبنسید خوراکی است. یک کارآزمایی تصادفی‌شده نشان داده که 400 میلی‌گرم سفیکسیم خوراکی می‌تواند به اندازه تزریق عضلانی 125 میلی‌گرم سفتریاکسون برای درمان گنوره در بارداری موثر باشد. CDC به‌کارگیری هر یک از این درمان‌ها را برای گنوره مناسب می‌داند. در گذشته سفیکسیم به اندازه کافی در دسترس نبود. اسپکتینومایسین به ندرت به کار می‌رود زیرا برای تزریق دوز عضلانی آن به حجم زیادی نیاز است.

هپاتیت

CDC غربالگری رایج را برای تمام زنان باردار از نظر آنتی‌ژن سطحی هپاتیت HBsAg) B) به منظور شناسایی بیماری در مادر و پیشگیری از انتقال به جنین توصیه می‌کند. HBsAg در عفونت‌های حاد و مزمن وجود دارد. وجود آنتی‌بادی ایمونوگلوبین M بر ضد آنتی‌ژن هسته هپاتیت B تشخیص‌دهنده عفونت اکتسابی حاد یا تازه است. HBsAg اولین شاخص ویروسی قابل سنجش در عفونت هپاتیت B است که اغلب پیش از افزایش سطح ترانس‌آمیناز‌های کبدی ظاهر می‌شود اما ممکن است پس از 2-1 ماه غیر قابل اندازه‌گیری باشد.

زنان بارداری که برای درمان عفونت‌های آمیزشی مراجعه کرده‌اند و پیش از این واکسینه نشده‌اند، باید واکسن هپاتیت B را دریافت کنند. نوزاد مادران HBsAg-‌مثبت باید در هنگام تولد ایمونوگلوبین هپاتیت B را به همراه واکسن آن دریافت کنند. اطلاعات بیشتر درباره درمان مادران مبتلا به هپاتیت B و نوزادان آنها در اینترنت قابل دسترسی است.(1)

غربالگری برای هپاتیت C به طور معمول در بارداری توصیه نمی‌شود. زنان دارای عوامل خطر شناخته‌شده (مانند سابقه اعتیاد تزریقی، انتقال خون یا پیوند عضو پیش از سال 1992) باید مورد مشاوره قرار گرفته، از نظر آنتی‌بادی‌های هپاتیت C آزمایش شوند. نزدیک به 5 از نوزادان مادرانی که به هپاتیت C آلوده‌اند، نیز به این ویروس آلوده می‌شوند. به نظر نمی‌رسد که شیردهی سبب انتقال هپاتیت C شود. 

RE: مباحث مربوط به خونریزی و عفونت در دوران بارداری - faribajoon - ۶ ۹-۱۳۹۲ ۱۱:۵۳ عصر 

ویروس هرپس سیمپلکس

ویروس هرپس سیمپلکس(1) (HSV) عفونت آمیزشی بسیار شایعی است که آثار مخرب بالقوه‌ای روی نوزادان دچار عفونت دوره جنینی دارد. خطر انتقال در مادرانی که نزدیک به زمان زایمان به عفونت HSV تناسلی دچار می‌شوند، 50-30 بیشتر است. تشخیص بالینی هرپس تناسلی هنگام بارداری در زنان آلوده به HIV می‌تواند عامل خطرزایی برای عفونت HIV حوالی زایمان باشد.

غربالگری بالینی با مشاهده ضایعات یا شرح حال بیمار انجام می‌شود. تشخیص با کشت یا آزمون واکنش زنجیره‌ای پلی‌مراز از ضایعه فعال انجام می‌گیرد. آزمون‌های سرولوژیک رایج توصیه نمی‌شوند.

معلوم شده که شروع تجویز آسیکلوویر یا والاسیکلوویر در هفته 36 بارداری به طور معنی داری سبب کاهش عود ضایعات هرپس سیمپلکس و ریزش ویروس در هنگام زایمان در بیماران در معرض خطر ضایعات فعال می‌شود و تعداد زایمان‌های سزارین به دلیل هرپس تناسلی را کم می‌کند. معلوم شده که درمان با آسیکلوویر از نظر هزینه مناسب است و درمان توصیه‌شده CDC برای عفونت HSV در هنگام بارداری به شمار می‌آید. همچنین CDC استفاده از آسیکلوویر را در طول بارداری برای زنان دچار هرپس تناسلی عودکننده در نزدیکی زایمان توصیه می‌کند. 

ویروس نقص ایمنی انسانی

اداره سلامت عمومی ایالات متحده و کارگروه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده(2) (USPSTF) آزمایش تمام زنان باردار را از نظر عفونت HIV توصیه می‌کنند که بهتر است در اولین ویزیت بارداری انجام شود. آزمایش باید داوطلبانه باشد و بدون اجبار صورت گیرد. زنانی که در معرض خطر بیشتری قرار دارند (مانند افراد دارای سابقه بیماری آمیزشی، کسانی که فعالیت جنسی در ازای دریافت پول یا مواد دارند، کسانی که دارای چند شریک جنسی در طول بارداری هستند، کسانی که از داروهای غیرمجاز استفاده می‌کنند، یا کسانی که شریک جنسی HIV مثبت یا در معرض خطر بالا دارند)، باید در سه‌ماهه سوم نیز دوباره آزمایش شوند. آزمایش با استفاده از ایمنی‌سنجی به کمک آنزیم‌ برای آنتی‌بادی‌های ضد HIV انجام می‌شود. برای رد نتایج مثبت کاذب باید آزمون‌های مثبت به وسیله آزمون وسترن بلات یا ایمونوفلورسانس به تایید برسند.

اهداف درمانی عبارتند از کنترل عفونت مادری و کاهش انتقال به جنین. از درمان ضد رتروویروسی بسیار فعال(3) (HAART) برای کاهش بار ویروسی در هنگام بارداری استفاده می‌شود (به جز افاویرنز که به دلیل تراتوژن بودن در مطالعات حیوانی در گروه دارویی D در طول بارداری قرار می‌گیرد). زایمان سزارین انتخابی در هفته 38 موجب کاهش خطر انتقال عفونت در زنانی می‌شود که داروی ضد رتروویروسی مصرف نکرده‌اند یا تنها از زیدوودین استفاده می‌کنند. راهکارهای درمان HIV در پایگاه اینترنتی AIDSinfo در دسترس قرار دارند.(4) به دلیل تغییر سریع مفاهیم مربوط به درمان HIV، این توصیه‌ها مرتب در حال تغییر هستند. 

ویروس پاپیلومای انسانی

عفونت با ویروس پاپیلومای انسانی(5) (HPV) بسیار شایع است و اغلب به طور خودبه‌خودی رفع می‌شود. آزمایش از نظر HPV در تریاژ زنان دارای سلول‌های سنگفرشی آتیپیک با اهمیت نامشخص در پاپ اسمیر مفید تلقی می‌شود. درمان در زنان بدون ضایعات سنگفرشی داخل اپی‌تلیومی ‌یا زگیل‌های تناسلی توصیه نمی‌شود.

تشخیص زگیل تناسلی با مشاهده صورت می‌گیرد. در صورت عدم اطمینان از تشخیص، عدم پاسخ زگیل‌ها به درمان استاندارد، پیگمانته بودن، زخمی‌ بودن، ثابت بودن یا خونریزی ضایعه، ممکن است به نمونه‌برداری بافتی نیاز باشد. از آنجا که احتمال تکثیر و شکنندگی زگیل‌های تناسلی در بارداری وجود دارد، بسیاری از متخصصان برداشتن این ضایعه‌ها را توصیه می‌کنند. پودوفیلوکس، ایمی‌کیمود و پودوفیلین در دوره بارداری توصیه نمی‌شوند. تری کلرواستیک اسید 90-80 که هر هفته به وسیله یکی از شاغلان حیطه مراقبت سلامت تجویز شود، به صورتی بدون خطر در دوره بارداری مورد استفاده قرار گرفته است.

سیفیلیس

عامل سیفیلیس، تروپونما پالیدوم و به شدت مسری است؛ به نحوی که حتی در غیاب علایم اختصاصی یا یافته‌های بالینی نیز احتمال سرایت آن وجود دارد. سیفیلیس مادری با عوراضی نظیر هیدرآمنیوس، سقط ناگهانی، یا زایمان پره‌ترم همراه است. عوارض جنینی مانند سیفیلیس جنینی، هیدروپس جنینی، نارسی، دیسترس نوزاد و مرده‌زایی نیز رخ می‌دهد. عوارض نوزادی می‌تواند شامل سیفیلیس مادرزادی، مرگ نوزاد و عوارض دیررس دیگر باشد.

غربالگری با استفاده از آزمایش خون (رآژین سریع پلاسما یا آزمون‌ آزمایشگاه‌های تحقیقاتی بیماری‌های آمیزشی(1)[VDRL]) انجام می‌شود و با سرولوژی آنتی‌بادی فلوروسنت ترپونمایی و آگلوتیناسیون اجزای تروپونما پالیدوم به تایید می‌رسد. یک آزمون سرولوژی به تنهایی ناکافی است زیرا احتمال بروز موارد مثبت کاذب در همراهی با بیماری‌های دیگر وجود دارد. 

اگر سیفیلیس پس از هفته بیستم بارداری تشخیص داده شود، باید سونوگرافی برای ارزیابی از نظر سیفیلیس جنینی انجام شود. با وجود اینکه عفونت جنینی را می‌توان با درمان مادر برطرف نمود، شکست درمانی در حضور هپاتومگالی جنینی، آسیت، هیدروپس، پلی‌هیدرآمنیوس و ضخیم شدن جفت که از علایم سیفیلیس جنینی در سونوگرافی هستند، به شدت بیشتر است.

درمان با پنی‌سیلین بنزاتین G صورت می‌گیرد. یک مرور کاکرین چنین نتیجه‌گیری می‌کند که با وجود موثر بودن پنی‌سیلین برای درمان سیفیلیس در بارداری و پیشگیری از سیفیلیس مادرزادی، رژیم درمانی مطلوب هنوز نامعلوم است. CDC توصیه می‌کند که از تزریق عضلانی 4/2 میلیون واحد پنی‌سیلین بنزاتین G استفاده شود و بیماران حساس به پنی‌سیلین هم باید تحت حساسیت‌زدایی قرار بگیرند.

عفونت‌های واژینال

تریکومونا واژینالیس یک عفونت آمیزشی واژینال است که با زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد ارتباط دارد. عفونت تریکومونایی می‌تواند علایم ناخوشایندی مانند خارش، ترشحات زیاد، التهاب واژن و بوی بد به همراه داشته باشد. این مشکل همچنین سبب بروز بیماری التهابی مزمن می‌شود و ممکن است انتقال HIV را تسهیل کند. زنان دچار علایم تریکومونیاز باید با نمونه سالین خیس یا کشت از نظر حضور تریکومونا مورد ارزیابی قرار گیرند. غربالگری تریکومونا در زنان بدون علامت توصیه نمی‌شود.

مترونیدازول، 2 گرم خوراکی تک‌دوز یا 500 میلی‌گرم دو بار در روز برای 7 روز، درمان تریکومونیاز در بارداری است هر چند که بسیاری از پزشکان برای شروع درمان تا پایان سه‌ماهه اول صبر می‌کنند. این دارو در گروه B بارداری قرار دارد اما سازندگان استفاده با احتیاط را در سه‌ماهه اول توصیه می‌کنند. یک فرابررسی هیچ ارتباطی بین قرارگیری در معرض مترونیدازول در سه‌ماهه اول و نقایص مادرزادی مشاهده نکرده است؛ با این همه، این مقاله تنها 5 مطالعه را مورد بررسی قرار داده است. تینیدازول تنها داروی در دسترس دیگر در ایالات متحده است که در برابر تریکومونا موثر است ولی در دوره بارداری توصیه نمی‌شود (گروه C). پیامد درمان تریکومونیاز در بارداری نامعین است. هنوز توانایی درمان در کاهش بروز زایمان زودرس نشان داده نشده است.

واژینوز باکتریایی یک عفونت آمیزشی به شمار نمی‌رود اما در زنان فعال از نظر جنسی شایع‌تر است. با وجود اینکه بسیاری از مطالعات ارتباط بین واژینوز باکتریایی با زایمان زودرس، پارگی پیش از موعد پرده‌ها و وزن کم هنگام تولد را نشان داده‌اند، هنوز معلوم نیست که آیا رشد بیش از حد باکتری‌ها سبب این عوارض می‌شود یا تنها شاخصی از کلونیزاسیون داخل رحمی ‌به شمار می‌رود. به نظر نمی‌رسد که غربالگری و درمان واژینوز باکتریایی در زنان باردار بدون علامت موجب کاهش خطر عوارض بارداری شود. خلاصه‌ای از درمان‌های مورد استفاده برای عفونت‌های مورد بحث در جدول 2 آورده شده است 

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

درمان عفونت‌های دوران بارداری بارداری و عفونت‌ها

دکتر شیرین میرزازاده/دستورالعمل جدید درمان عفونت‌های دوران بارداری

بارداری و عفونت‌ها

خطر ابتلا به انواع مختلف عفونت‌ها در دوران بارداری وجود دارد. عفونت‌های شایع دوران بارداری شامل عفونت‌های منتقله از راه تماس جنسی (سیفلیس، گونوره، کلامیدیا . هرپس)، عفونت‌های ادراری، عفونت‌های استرپتوکوکی گروه B و توکسوپلاسموز هستند...

عفونت‌های دوران بارداری هم برای مادر مضرند و هم ممکن است برای جنین خطرناک باشند بنابراین تجویز آنتی‌بیوتیک‌های مناسب برای درمان عفونت‌های دوران بارداری و نیز پیشگیری از این قبیل عفونت‌ها اهمیت فراوانی دارد. 

عفونت‌های منتقله از راه تماس جنسی

سیفلیس: این عفونت باکتریایی، توسط تریپونما پالیدوم ایجاد می‌شود. سیفلیس بیش از 2 میلیون نفر از زنان باردار را در سراسر دنیا آلوده کرده است. اگر این عفونت در دوران بارداری درمان‌نشده باقی بماند، ممکن است به سقط خودبه‌خودی، وزن کم‌هنگام تولد، مرگ در دوران نوزادی یا بیماری مادرزادی بینجامد. از آنجا که تشخیص زودرس عفونت در پیشگیری از عوارض ناشی از آن و آسیبجنین اهمیت زیادی دارد، توصیه می‌شود تمام زنان باردار در اولین مراجعه بارداری آزمون سرولوژیک سیفلیس برایشان انجام شود و آزمون برای آن گروه که در معرض خطر عفونت هستند، در 3 ماهه سوم بارداری و در زمان زایمان تکرار شود. پنی‌سیلین G وریدی تنها دارویی است که در دوران بارداری علیه سیفلیس اثربخش شناخته شده است. بنابراین، تمام زنان باردار مبتلا به سیفلیس باید براساس مرحله بیماری با پنی سیلین G درمان شوند. حساسیت‌زدایی در مورد بیمارانی که به پنی‌سیلین حساسیت دارند توصیه می‌شود. واکنش جاریش- هرکسیمر(Jarisch-Herxheimer reaction)شامل تب، لرز، دردعضلانی، سردرد، افت فشارخون و تاکی‌کاردی در بیش از 45 درصد از زنان باردار مبتلا به سیفلیس تحت درمان مشاهده می‌شود. هر چند این واکنش به‌طور معمول طی چند ساعت اولیه درمان شروع و معمولا تا 36 ساعت برطرف می‌شود اما ممکن است به انقباضات شدید رحمی، زایمان زودرس یا دیسترس جنینی در نیمه دوم بارداری بینجامد بنابراین در صورتی که پس از شروع درمان سیفلیس در زنان باردار تب، انقباضات رحمی یا کاهش حرکت‌های جنین گزارش شد، باید بلافاصله مداخله‌های پزشکی شروع شود. 

گونوره و کلامیدیا: گونوره، عفونت باکتریایی ناشی از نایسریا گونوره آ است که سالانه حدود 13هزار زن باردار را گرفتار می‌کند. بیماری کلامیدیا، توسط کلامیدیا تراکوماتیس ایجاد و سالانه باعث عفونت 100 هزار زن باردار می‌شود. در صورت عدم درمان، این عفونت‌ها ممکن است به زایمان زودتر از موعد، عفونت رحمی یا عفونت مادرزادی به شکل کونژکتیویت، پنومونی یا بیماری منتشر بینجامد. برای پیشگیری از عوارض و ممانعت از عفونت نوزادی، توصیه شده به‌طور روتین تمام زنان باردار در معرض خطر عفونت نایسریا گونوره آ، طی اولین ویزیت دوران بارداری غربالگری شوند. غربالگری کلامیدیا در بیماران کمتر از 25 سال و درمورد افراد درمعرض خطر باید در 3 ماهه سوم تکرار شود. از آنجا که افراد آلوده به گونوره آ معمولا همزمان با کلامیدیا تراکوماتیس نیز آلوده‌اند، بیماران تحت‌درمان عفونت گونوره باید داروهای موثر علیه کلامیدیا نیز دریافت کنند. رژیم درمانی توصیه‌شده در زنان باردار مبتلا به گونوره بدون عارضه عبارت است از تک دوز 250 میلیگرمیسفتری آکسون داخل عضلانی یا سفیکسیم 400 میلی‌گرمی خوراکی همراه با یک گرم تک دوز آزیترومایسین خوراکی (درمان توصیه شده برای کلامیدیا طی بارداری). همه بیماران باید 3 هفته پس از کامل شدن درمان مجددا تحت بررسی قرار گیرند. 

تبخال تناسلی: این عفونت توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 و 2 ایجاد می‌شود و سالانه بیش از 800 هزار زن باردار را فقط در ایالت متحده آلوده می‌کند. در بیش از 90 درصد از موارد هرپس نوزادی (بر پوست، چشم، دهان یا سیستم عصبی تاثیر می‌گذارد یا باعث عفونت منتشر می‌شود)، نوزاد طی زایمان طبیعی و هنگام عبور از کانال زایمان به ویروس آلوده می‌شود. بنابراین در زنانی که ضایعه‌های تناسلی فعال دارند، برای پیشگیری از عفونت نوزادی، زایمان از طریق سزارین توصیه می‌شود. ایمنی آسیکلوویر، والاسیکلوویر و فامسیکلوویر در درمان هرپس طی بارداری هنوز به اثبات نرسیده است و هیچ‌کدام از داروهای نامبرده برای تجویز طی بارداری مورد تایید نیستند. از سویی دیگر، هیچ خطر جدی به دنبال مصرف آسیکلوویر در بارداری گزارش نشده است و مصرف آسیکلوویر بین هفته‌های 36 بارداری و ختم بارداری، خطر عود عفونت و نیاز به سزارین را کاهش می‌دهد بنابراین، اکثریت دستورالعمل‌ها در میان تمام داروهای ضدویروس، تجویز آسیکلوویر را توصیه کرده‌اند. آسیکلوویر وریدی را می‌توان در موارد شدید عفونت تجویز کرد. 

عفونت‌های مجاری ادراری

عفونت‌های ادراری علامت دار یا بدون علامت، شایع‌ترین عفونت‌های باکتریال دوران بارداری هستند و حدود 20 درصد شیوع دارند. باکتریوری بدون علامت عبارت است از وجود بیش از 100 هزار واحد کلونی باکتری در هر میلی‌لیتر ادرار به‌دست آمده از دو کشت ادار مکرر. سیستیت معمولا با تکرر و احساس نیاز به دفع ادرار، دیزوری یا هماچوری تظاهر می‌کند. در پیلونفریت اما علایم سیستمیک مانند تب، درد پهلو، تهوع و استفراغ نیز همراه با علایم سیستیت گزارش می‌شود. 

از بین 2 تا 10 درصد از زنان بارداری که به باکتریوری بدون علامت مبتلایند، 15 تا 45 درصد در صورت عدم درمان دچار پیلونفریت می‌شوند. علت آن است که بسیاری از تغییرهای رخ داده طی بارداری، باعث استاز ادرار در مثانه و مجاری ادراری شده و خطر عفونت افزایش می‌یابد. بنابراین پیشگیری از پیلونفریت طی بارداری مهم است زیرا عوارض مربوط به مادر و عوارض مربوط به نوزاد (زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد، مرگ جنین) فراوان است. بنابراین زنان باردار باید حداقل یکبار در اوایل بارداری از نظر احتمال باکتریوری بررسی شوند (معمولا هفته‌های 12 تا 16 بارداری یا در اولین ویزیت دوران بارداری). در صورت مثبت‌بودن باکتریوری، درمان آنتی‌بیوتیکی اجتناب‌ناپذیر است. برخی از متخصصان تکرار غربالگری باکتریوری بدون علامت را در هر 3 ماهه بارداری ضروری می‌دانند. شایع‌ترین عامل عفونت ادراری در دوران بارداری، ایشریشیا کولی است. پاتوژن‌های دیگر عبارتند از انتروباکترها و استرپتوکوک گروه B. رژیم‌های آنتی‌میکروبیال متداول برای باکتریوری بدون علامت یا سیستیت عبارتند از دوره 3 تا 7 روزه نیتروفورانتوئین و تجویز یک سفالوسپورین نسل اول مانند سفالکسین. تک دوز فسفومایسین نیز توصیه می‌شود. پیلونفریت با دستور بستری و شروع آنتی‌بیوتیک‌ها و مایعات وریدی (معمولا یک پنی سیلین یا سفالوسپورین فعال علیه ایشریشیاکولی) و در ادامه، 2 هفته آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی پیگیری می‌شود. می‌توان یک آمینوگلیکوزید را به‌تنهایی یا درموارد شدید همراه با آمپی‌سیلین تجویز کرد. هر چند ممکن است مسمومیت شنوایی ایجاد کند. یافته‌های اخیر نشان داده‌اند زنان باردار مبتلا به پیلونفریت که سن بارداری آنها حداقل 24 هفته است و سابقه عفونت‌های مکرر ندارند، دچار علایمی مانند تب، تهوع، استفراغ و علایم سپسیس نیستند را می‌توان به صورت سرپایی درمان کرد. رژیم سفالکسین 500 میلی‌گرمی 4 بار در روز برای مدت 10 روز متداول است. در بیمارانی که با این درمان همچنان علامتدار هستند، سفتری آکسون عضلانی برای حداکثر 5 روز در ادامه درمان قبلی توصیه شده است. پس از کامل کردن هر دوره آنتی‌بیوتیکی برای درمان پیلونفریت، برای اطمینان از برطرف‌شدن باکتریوری، کشت ادرار باید درخواست شود. از آنجا که پیلونفریت راجعه در 6 تا 8 درصد از زنان بادار مشاهده می‌شود، پروفیلاکسی آنتی‌بیوتیکی با 100 میلی‌گرم نیتروفورانتوئین خوراکی یا روزانه 250 تا 500 میلی‌گرم سفالکسین خوراکی در ادامه بارداری تا 6 هفته پس از زایمان توصیه شده است. 

عفونت استرپتوکوک گروه B

علت میکروبی عفونت استرپتوکوک گروه B، استرپتوکوک آگالاکتیه، یک ارگانیسم گرم مثبت است که بدون ایجاد علامت در واژن یا رکتوم کلونیزه می‌شود. این عفونت، در 10 تا 30 درصد از زنان باردار رخ می‌دهد. عفونت استرپتوکوک گروهB سالانه باعث 1200 بیماری شدید (سپسیس وپنومونی) به‌خصوص در 24 تا 48 ساعت اولیه تولد نوزاد می‌شود. عفونت استرپتوکوک گروهB، وارد مایع آمنیوتیک می‌شود یا ممکن است طی زایمان و عبور از کانال زایمانی نوزاد را آلوده کند. استراتژی‌های توصیه شده برای پیشگیری از عفونت استرپتوکوک گروهBدر نوزاد عبارتند از آزمایش مادر در اواخر بارداری و تجویز آنتی‌بیوتیک‌ها طی زایمان. تمام بیماران طی هفته‌های 35 و 37 بارداری باید از نظر عفونت استرپتوکوک گروهB غربالگری شوند. در صورت مثبت بودن نتیجه آزمون‌ها، پروفیلاکسی آنتی‌بیوتیکی توصیه می‌شود. همچنین در بیماران با کلونیزاسیون استرپتوکوک گروهB که نوزاد نارس کمتر از 37 هفته به‌دنیا آورده‌اند، طی زایمان تب داشته‌اند یا از پارگی کیسه آب آنها بیش از 18 ساعت گذشته است درمان آنتی‌بیوتیکی لازم است. پنی‌سیلین G وریدی در دوز 5 میلیون واحد و سپس 2. 5 تا 3 میلیون واحد هر 4 ساعت تا خاتمه زایمان، به عنوان درمان خط اول توصیه شده است. آمپی‌سیلین وریدی در دوز 2 گرم و سپس 1 گرم هر 4 ساعت تا زمان زایمان، آلترناتیو پنی‌سیلین G است. بیماران بدون سابقه آلرژی شدید به پنی‌سیلین‌ها را می‌توان با سفازولین درمان کرد. در بیماران با سابقه حساسیت شدید به پنی‌سیلین‌ها، می‌توان درمان را با کلیندامایسین یا ونکومایسین ادامه داد. 

توکسوپلاسموز

توکسوپلاسموز توسط پارازیتی با نام توکسوپلاسما گوندی ایجاد می‌شود. هرچند که زنان باردار آلودهبه توکسوپلاسما بدون علامت هستند، عفونت ممکن است از طریق جفت به جنین منتقل شود و باعث بیماری‌های مادرزادی منتهی به مرگ یا مالفورماسیون‌های جنینی، عقب‌افتادگی ذهنی، کری و کوری جنین شود. زنان باردار از طریق مصرف غذای آلوده، تماس با حیوان آلوده یا تماس محیطی ممکن است مبتلا شوند. خوردن گوشت حاوی کیست‌های پارازیت، راه انتقال خوراکی بیماری است که با حرارت دادن آن در دمای 67 درجه سانتی‌گراد، کیست‌ها نابود می‌شوند. استفاده از دستکش هنگام باغبانی یا هرگونه تماس با خاک، راه پیشگیری از انتقال محیطی بیماری است. 

منبع:U. S. Pharmacist,2013

عفونت کلیه شایعترین عارضه طبی جدی در دوران بارداری

یک کارشناس امور مامایی در گفت و گو با خبرنگارباشگاه خبرنگاران مرکززنجان گفت: عفونت های دستگاه ادراری، شایعترین عفونتهای باکتریایی در دوران حاملگی هستند که به سه دسته باکتریوری بدون علامت، سیستیت، پیلونفریت تقسیم می شوند.

سکاکی با بیان اینکه پیلونفریت یا عفونت کلیه در بیش از نیمی از موارد یکطرفه است و در سمت راست رخ می دهد،افزود: این عفونت معمولا بسیار ناگهانی و با تب و لرزهای تکان دهنده شروع می شود و با درد مداوم در یک یا هر دو پهلو همراه است.

وی بی اشتهایی، تهوع و استفراغ را از علایم عفونت پیلونفریت دانست و تصریح کرد:معمولا ادرار حاوی مقادیر زیادی باکتری و گلبول سفید است لذا حدود یک سوم زنان مبتلا، به علت از بین رفتن گلبولهای قرمز خون در اثر سم ناشی از باکتریها دچار کم خونی می شوند.

این کارشناس امور مامایی با بیان اینکه میزان شیوع باکتوریوری بدون علامت در زنان غیرحامله پنج تا شش درصد است گفت: این میزان به تعداد زایمان، نژاد و وضعیت اقتصادی، اجتماعی بیماران بستگی دارد و میزان بروز در دوران حاملگی از 2 تا 7 درصد متغیر است.

سکاکی ادامه داد: باکتریوری معمولا' در اولین ویزیت دوران بارداری وجود دارد و اگر با اولین کشت مثبت ادرار، بیمار تحت درمان قرار گیرد کمتر از یک درصد زنان دچار عفونت ادراری خواهند شد اما اگرباکتریوری بدون علامت درمان نشود، حدود 25 درصد زنان آلوده بعدا در جریان حاملگی دچار عفونت علامتدار خواهند شد.

وی با با بیان اینکه سیستیت یعنی عفونت دستگاه ادراری تحتانی در جریان حاملگی، ممکن است در غیاب باکتریوری مخفی قبلی به وجود آید یادآور شد: ویژگیهای سیستیت شامل سوزش ادرار،تکرر ادرار و احساس فوریت دفع ادراراست.

این کارشناس امور مامایی افزود: اکثر موارد باکتریوری بدون علامت و سیستیت با مصرف یک یا چند داروی ضد میکروبی به صورت سرپایی درمان می شوند.

سکاکی مصرف مایعات کافی را در بهبود عفونت های مجاری ادراری حائز اهمیت دانست و خاطرنشان کرد: برای درمان پیلونفریت معمولا' بستری شدن در بیمارستان ضروری است و تجویز مایعات وریدی 'سرم' برای اطمینان از کافی بودن ادرار، پایه اصلی درمان می باشد./س

با عفونت‌های ادراری در دوران بارداری چه کنیم؟

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

عفونت ادراری در خانم‌های جوانی که از لحاظ روابط زناشویی فعالند شیوع بالایی دارد بطوری‌که بیشتر این افراد در دو سال اول شروع مقاربت یکبار دچار این عفونت می‌شوند و این عفونت ارتباط به آخرین مقاربت آنها، یا مصرف اسپری و موادی که حین مقاربت استفاده کرده‌اند و نیز سابقه عفونت ادراری دارد.

عفونت ادراری در خانم‌های حامله بیشتر از افراد غیر حامله دیده می‌شود که به دلیل: 1- تاثیر هورمون‌های جفتی بر عضلات صاف حالب و شل کردن آنها و لذا اتساع حالب‌ها 2- کم شدن دفاع مخاطی سیستم ادراری در حاملگی3- اثر فشاری رحم حامله بر مثانه و حالب‌ها است.

عفونت ادراری در حاملگی شامل:

1- دفع باکتری بدون علائم عفونی (اسمپتوماتیک باکتریوری )2-عفونت مثانه (سیستیت)

3- عفونت کلیه‌ها( پیلونفریت) است.باکتریوری اسمپتوماتیک: حالتی است که فرد علامت بالینی ندارد ولی درکشت ادرار بیش از هزار عدد از یک نوع میکروب در هر میلی‌لیتر دارد. این نوع عفونت در خانم‌های که حاملگی قبلی داشته‌اند شایع‌تر از کسانی است که حاملگی اولشان است و کلاً شیوع ان دو تا هفت درصد حاملگی‌ها است معمولا در ماه اول حاملگی شروع شده و قدرت غلیظ شدن ادرار توسط کلیه راکم می‌‌کند. باکتریوری بی علامت در حاملگی شانس بالاتری دارد که به عفونت کلیه تبدیل شود. ونیز با افزایش احتمال زایمان زودرس، جنین با وزن کم، همراه است اگر درمان شود شانس عوارض فوق کم می‌شود. باید درهفته دوازده تا شانزده حاملگی کشت ادرار برای غربالگری داده شود. در خانم‌هایی که 1- دیابتی‌اند 2-کم‌خونی داسی‌شکل دارند 3- ناهنجاری دستگاه ادراری دارند و4- سابقه زایمان زودرس به دلیل عفونت ادراری داشته‌اند باید غربالگری زودتر شروع شده و مکرراً تازمان زایمان انجام می‌شود.

درمان:

با استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های مجاز درحاملگی و مناسب با جواب آنتی‌بیوگرام است. مدت درمان معمولاً 3 تا 7روز است و از داروهای خوراکی به صورت سرپایی استفاده می‌شود یک هفته پس از پایان درمان باید کشت تکرار شود که ببینیم منفی شده است. اگر منفی نبود درمان مجدد به مدت بیشتر یا داروی دیگر توصیه می‌شود. اگر پس از دوره دوم درمان باز هم جواب منفی نبود روش مداوم با میزان کم دارو بکار می‌بریم در روش مداوم لازم است در ابتدای سه ماهه سوم حاملگی کشت تکرار شود.

عفونت مثانه در حاملگی

عفونت مثانه می‌‌تواند به تنهایی و یا همراه با عفونت کلیه‌ها دیده شود. از آنجایی‌که سیستیت معمولا علامت‌دار است و فرد مبتلا بدلیل1- تکرر ادرار و بی‌اختیاری حتی با میزان کم ادرار

2- سوزش ادرار 3- درد موقع ادرارکردن4- تیره و پررنگ شدن ادرار 5- ادرارخونی6- درد ناحیه مثانه به پزشک مراجعه کرده و درمان می‌‌شود لذا کمتر باعث عوارضی مثل زایمان زودرس و وزن کم نوزاد یا پیلونفریت مادر می‌‌شود.

تشخیص با علائم بالینی و انجام آزمایش کامل ادرار است. اگر علائم آتی‌پیک بود یا ظرف سه ماه پس از درمان بدون کشت عود کرد انجام کشت و تعیین حساسیت میکروبی واجب و ضروری است. درمان با استفاده از آنتی بیوتیک خوراکی و به صورت سرپایی به مدت 3تا7 روز است. افراد بدون بیماری زمینه‌ای معمولاً به راحتی به درمان جواب می‌‌دهند. پیگیری درمان مثل باکتریوری اسمپتوماتیک است. اگر فرد بدلیل وجود علل مساعد کننده، عود دارد یا پس از مقاربت عود می‌‌کند باید روش مداوم را تا آخر حاملگی ادامه داد و یا پس از هر مقاربت دوزپایین دارو را به عنوان پیشگیری تجویز کرد.

عفونت کلیه‌ها

به طور کلی شیوع پیلونفریت کمتر از سیستیت است. میکروب‌های مدخل واژن که میکروب‌های همزیست موجود در مدفوع و برای مجاری ادراری بیماری‌زا هستند، از طریق مجرای ادراری به مثانه و حالب‌ها رسیده و سپس کلیه‌ها را مبتلا می‌‌کنند. گاه راه انتشار هستند از طریق لنف و گاه از طریق خون یعنی بدنبال باکتریمی ‌‌است. علائم شامل درد پهلوها، تهوع و استفراغ، تب بالای 38 درجه و لرز و دردناک بودن ناحیه کلیه‌ها در لمس است. برخلاف باکتریوری اسمپتوماتیک در حاملگی‌های اول شایعتر است و در سه ماهه دوم حاملگی بیشتر دیده می‌شود. در بیش از هفتاد درصد موارد عامل آن اشرشیاکولی است.

عوارض پیلونفریت در مادر حامله: 1- کم‌خونی 2- باکتریمی3 - نارسایی تنفسی 4-اختلال عمل کلیه 5- و حتی شوک عفونی است.

عوارض جنینی شامل زایمان زودرس و وزن کم جنین است.

تشخیص

تشخیص با علایم بالینی و انجام کشت ادراری و تعیین حساسیت میکروب است معمولا کشت مثبت به صدهزار میکروب در میلی‌لیتر، اتلاق می‌‌شود ولی در مواردی کمتر از این عدد هم مثبت تلقی شده و نیاز به درمان دارد مثلاً 1-کسانی که اخیراَ آنتی‌بیوتیک گرفته‌اند 2-وجودکلبسیلا یاسودومونا (نه اشرشیاکولی و پروتیوس) در کشت 3- درکسانی‌که سوند ادراری ماندگار داشته‌اند.

درمان معمولاَ در بیمارستان و با آنتی‌بیوتیک تزریقی داخل وریدی است. وقتی که به مدت دو روز بیمار بدون تب بود می‌توان دارو را به خوراکی تبدیل کرد و بقیه دوره درمان را در منزل کامل کرد. کل مدت درمان ده تا چهارده روز است. پیگیری تایید تکمیل درمان، مثل سیستیت است.

منبع: دنیای سلامت

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

عفونت های دوران بارداری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

به گزارش پایگاه اطلاع رسانی شبکه خبر، استادیار گروه داخلی مغز و اعصاب دانشگاه علوم پزشکی مشهد با اشاره به اینکه فلج مغزی شامل طیفی از بیماری‌هاست که در اثر اختلال در عملکرد مغز کودکان اتفاق می‌افتد و در این بیماری، بخشی از مغز کارکرد خود را از دست می‌دهد، اظهار داشت: این‌ اختلالات‌، دستگاه‌ عصبی‌ مرکزی‌ و دستگاه‌ عضلانی‌ را درگیر می‌کند و درجات‌ متفاوتی‌ از ناتوانی را در فرد به همراه دارد.

دکتر رضا بوستانی با بیان اینکه فلج مغزی بیماری اکتسابی است و ارتباطی با ژن ندارد و بیشتر به دلیل آسیب‌های وارده‌ قبل‌ یا  هنگام‌ تولد رخ‌ می‌دهد، افزود: کمبود اکسیژن‌ به‌ طور طولانی‌مدت، کاهش خون‌رسانی به مغز، ابتلا به یرقان‌ در نوزادان و ضربه‌های وارده به سر از دیگر عوامل موثر در بروز فلج مغزی در کودکان به شمار می رود.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد با بیان اینکه به‌طور معمول این بیماری در ابتدای تولد به سختی تشخیص داده می‌شود اما در بیشتر موارد با افزایش سن، با علائمی مانند دیر نشستن، نا استواری بدن و ناتوانی در گرفتن اشیا‌  قابل تشخیص است، خاطر نشان کرد: بیشترین مشکل کودک، مشکل در تعادل اوست که این موضوع نیز با گذشت زمان بیشتر مشاهده می‌شود.

وی در خصوص راهکارهای درمانی کودکان مبتلا به فلج مغزی اظهار داشت : این بیماری درمان دارویی ندارد و مهم‌ترین درمان برای آن درمان‌های غیر‌دارویی مانند فیزیوتراپی، ‌کار‌درمانی و اصلاح رفتارهای کودک است. همچنین روان‌‌درمانی‌ یا مشاوره‌ در راستای کمک‌ به‌ خانواده‌ کودک‌ برای‌ پذیرش‌ وضعیت‌ کودکشان‌ و کمک‌ کردن‌ به‌ وی،‌ برای‌ دستیابی‌ به‌ حداکثر توانایی‌ خود نیز موثر است.

عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی مشهد با اشاره به اینکه بیماران فلج مغزی می‌توانند زندگی طبیعی داشته باشند، تصریح کرد: خانواده‌های این‌گونه کودکان بیشتر به جای اینکه به دنبال درمان باشند، باید به دنبال کاردرمانی باشند تا کودکشان زندگی متعادلی داشته باشد.

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

دوران بارداری و عفونت ادراری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

اغلب افراد لفظ عفونت ادراری را به جای لفظ عفونت مثانه که نوعی عفونت باکتریائی است که در مثانه ایجاد التهاب می‌کند و اغلب با علائمی‌نظیر احساس نیاز به دفع مکرر ادرار و سوزش ادراری همراه است، بکار می‌برند. این حالت که سیستیت نیز نامیده می‌شود در بین خانم های 20 تا 50 ساله که از نظر جنسی فعال هستند، نسبتاً شایع است.

البته باکتری می‌تواند هر بخشی از دستگاه ادراری را آلوده سازد. دستگاه ادراری از کلیه ها که ادرار را ترشح می‌کنند شروع می‌شود و بصورت لوله هایی که حالب خوانده می‌شوند تا مثانه کشیده می‌شود که ادرار در آن جمع می‌شود. دستگاه ادراری به پیشابراه ختم می‌شود که لوله کوتاهی است که ادرار را به خارج از بدن می‌برد.

وقتی باکتری های موجود در روده ها از راه رکتوم به پیشابراه برسد و از آنجا بالا رفته وارد مثانه شود، عفونت بوجود می‌آید. باکتریها می‌توانند مثانه را آلوده کرده سیستیت ایجاد کنند و یا بدون آنکه علامتی ایجاد کنند، در آنجا تکثیر یابند. در هر یک از این موارد، باکتریها ممکن است از راه حالب بالا رفته و کلیه ها را دچار عفونت سازند. عفونت کلیه خطرناک است و ممکن است به زایمان زودرس یا سایر عوارض بیانجامد.

آیا بارداری احتمال ابتلا به عفونت ادراری را بالا می‌برد؟ 

بارداری احتمال ابتلا به عفونت هر یک از بخش های دستگاه ادراری را بالا می‌برد. مقادیر زیاد هورمون پروژسترون موجب شل شدن عضلات حالب و در نتیجه گشادتر شدن حالب می‌شود. رحم در حال رشد می‌تواند به حالب ها فشار وارد آورد و جریان ادرار را در داخل آنها با اختلال مواجه کرده سرعت آنرا کُند سازد. رشد جنین موجب فشار بر روی مثانه می‌شود در نتیجه تخلیه آن هنگام دفع کامل نخواهد بود. نتیجه نهایی این اختلالات آن خواهد بود که عبور ادرار در مسیر دستگاه ادراری بیشتر طول می‌کشد و باکتریها قبل از خروج از بدن زمان بیشتری برای تکثیر در اختیار خواهند داشت. به همین دلیل است که پزشک در همان اولین نوبت معاینات دوران بارداری آزمایش ادرار درخواست می‌کند، خواه شما علائم عفونت ادراری داشته باشید یا خیر. اگر این تست اولیه منفی باشد احتمال بروز عفونت ادراری در طول دوران بارداری پائین خواهد بود. ولی اگر شما یکی از گروه 5 تا 7% خانم هایی باشید که باکتری در ادرارشان یافت می‌شود، باید برای برطرف کردن آن از آنتی بیوتیک استفاده کنید. اگر این نوع عفونت باکتریائی درمان نشود احتمال بروز عفونت کلیه در دوران بارداری 30% است.

علائم سیستیت چیست؟ 

علائم عفونت مثانه (سیستیت) در خانم ها متفاوت است و میتواند به شکل های زیر بروز کند:

* درد، ناراحتی و سوزش هنگام دفع ادرار (و احتمالاً هنگام مقاربت جنسی) 

* ناراحتی لگن یا درد قسمت تحتانی شکم (اغلب در قسمت فوقانی استخوان لگن) 

*افزایش دفعات دفع ادرار و احساس فشار و نیاز به ادرار کردن به طور مکرر حتی زمانی که میزان ادرار در مثانه بسیار کم است 

* ادرار بدبو 

*ادرار کدر 

* وجود خون در ادرار (اغلب با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود) 

از آنجائیکه میل زیاد به دفع ادرار در دوران بارداری امری شایع محسوب می‌شود ممکن است تشخیص قطعی سیستیت مشکل باشد بخصوص در مواردی که علائم خفیف است. اگر شـما فکر می‌کنید که ممکن است مبتلا به عفونت شده باشید از پزشک خود بخواهید تا درخواست آزمایش ادرار کند تا بتوان تشخیص قطعی داد. عفونت درمان نشده شما را در معرض خطر شدید عفونت کلیه در دوران بارداری قرار میدهد؛ بنابراین بسیار مهم است که درمان به تأخیر نیفتد.

علائم عفونت کلیه چیست؟ 

علائـم انتـشـار عفونـت به کلیه ها و اینکه شما نیازمند مراقبت های فوری پزشکی هستید عبارتند از:

* تب شدید، اغلب همراه لرز و تعریق 

*درد در قسمت تحتانی پشت یا پهلو درست زیر دنده ها که ممکن است یکطرفه یا دوطرفه باشد و *احتمالاً درد شکم 

*تهوع و استفراغ 

*وجود چرک و خون در ادرار (ممکن است با چشم غیرمسلح دیده نشود) 

علائم سیستیت نیز ممکن است در عفونت کلیه دیده شود. عفونت کلیه یکی از خطرناک ترین عوارض دوران بارداری است و ممکن است به زایمان زودرس یا سایر اختلالات بیانجامد؛ بنابراین شما باید فوراً توسط پزشک ویزیت شده و تحت درمان قرار بگیرید.

ابتلا به عفونت ادراری در دوران بارداری چه درمانی نیاز دارد؟ 

اگر شما هنگام بارداری دچار سیستیت شوید و یا در اولین معاینه دوران بارداری باکتری در ادرار شما دیده شود باید به مدت 7 تا 10 روز آنتی بیوتیک خوراکی دریافت کنید. (بسیاری از آنتی بیوتیک ها را میتوان با اطمینان در دوران بارداری مصرف کرد). اگر علائم سیستیت دارید، احتمالاً با مصرف آنتی بیوتیک در عرض چند روز این علائم برطرف خواهند شد ولی به هر حال ادامه یک دوره درمان بطور کامل بسیار ضروری است تا دستگاه ادراری از وجود باکتری پاک شود.

بعد از درمان باید آزمایش ادرار را تکرار کنید تا مشخص شود که عفونت برطرف شده است. انجام کشت های مکرر ادرار با فواصل معین در تمام دوره بارداری امری الزامی‌است تا از عدم بازگشت عفونت اطمیـنان حاصل شود. در 40% خانم های بـاردار که دچـار عفونت ادراری می‌شوند عفونت تکرار می‌شود. به منظور پیشگیری از عود عفونت، در صورت تکرار عفونت مثانه، ممکن است آنتی بیوتیک بطور دائم و با یک دوز پائین تا زمان زایمان تجویز شود.

در صورت بروز عفونت کلیه در دوران بارداری شما باید بستری شوید و آنتی بیوتیک وریدی دریافت کنید و از نظر علائم زایمان زودرس تحت نظر باشید. پس از درمان باید مرتباً آزمایش ادرار را تکرار کنید و برای باقی مانده دوران بارداری تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار گیرید زیرا شما همواره در معرض خطر عود عفونت کلیه خواهید بود.

چگونه میتوان از عفونت ادراری پیشگیری کرد؟ 

برای پیشگیری از عفونت ادراری میتوانید اقدامات زیر را بکار بندید:

* مقدار زیادی آب بنوشید. روزانه حداقل 8 لیوان با گنجایش 240 سی سی آب بنوشید. 

* هیچگاه احساس دفع ادرار را نادیده نگیرید و سعی کنید هر بار مثانه را کاملاً خالی کنید. 

* بعد از اجابت مزاج موضع را از جلو به عقب تمیز کنید تا از ورود باکتری های مدفوع به پیشابراه پیشگیری شود. 

* پیش از مقاربت جنسی و بعد از آن ادرار کنید و دستگاه تناسلی را با آب و صابون ملایم بشوئید. 

* عصاره شاتوت بنوشید. مطالعات نشان داده اند که آب عصاره شاتوت میزان باکتریها را کاهش داده و از جایگزینی باکتری های جدید در دستگاه ادراری پیشگیری می‌کند. (هرچند نوشیدن عصاره شاتوت عفونت ادراری را درمان نخواهد کرد و دقت کنید که اگر دارای علائم عفونت ادراری هستید باید به پزشک مراجعه کنید و آنتی بیوتیک دریافت کنید). 

* از فرآورده های بهداشتی مخصوص دستگاه تناسلی (اسپری یا پودر) و صابون های قوی خودداری کنید زیرا پیشابراه و دستگاه تناسلی را تحریک می‌کند و محیط کشت مناسبی برای رشد باکتریها خواهد بود. در دوران بارداری از دوش واژینال استفاده نکنید. 

* لباس های زیر خود را از نوع نخی انتخاب کنید و از جوراب شلواری هایی که قسمت بالای آن نخی است استفاده کنید.

گردآوری: گروه سلامت سیمرغ

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

خطر عفونت ادراری در دوران بارداری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

روزی به منزل یکی از بستگانم مراجعه کردم و دیدم هفت‌‌هشت هندوانه بزرگ تهیه کرده و خانم خانه که در ماه پنجم بارداری بود، مشغول خوردن آنهاست! علت را جویا شدم، گفتند دکتر گفته که باید مایعات زیادی به بدن او برسد! تصور می‌کنید چرا؟خانم‌های باردار بهتر از هر کسی می‌دانند که با بزرگ‌شدن جنین احتمال بروز سوزش و تکرر ادرار و گاهی اوقات تب بالا زیاد می‌شود. این نشانه‌ها، علایم عفونت ادراری‌اند و بارداری یکی از عوامل موثر در بروز این عفونت است. با دکتر آزیتا صفارزاده، متخصص زنان و فلوشیپ هیستروسکوپی درباره عفونت‌های ادراری در دوران بارداری گفتگویی کرده‌ایم که از نظرتان می‌گذرد...

▪ خانم دکتر! آیا اصولا بارداری احتمال ابتلا به عفونت ادراری را بالا می‌برد؟ 

ـ بله، بارداری احتمال ابتلا به عفونت هر یک از بخش‌های دستگاه ادراری را بالا می‌برد. مقادیر زیاد هورمون پروژسترون موجب شل شدن عضلات حالب و در نتیجه گشادتر شدن حالب می‌شود. رحم در حال رشد می‌تواند به حالب‌ها فشار وارد آورد و جریان ادرار را در داخل آنها با اختلال مواجه کرده سرعت آن را کُند سازد. رشد جنین موجب فشار روی مثانه می‌شود. در نتیجه تخلیه آن هنگام دفع کامل نخواهد بود. نتیجه نهایی این اختلالات آن خواهد بود که عبور ادرار در مسیر دستگاه ادراری بیشتر طول می‌کشد و باکتری‌ها قبل از خروج از بدن زمان بیشتری برای تکثیر در اختیار خواهند داشت. 

▪ به همین دلیل است که پزشکان برای تمام خانم‌های باردار آزمایش ادرار درخواست می‌کنند؟ 

ـ بله، پزشکان در همان اولین نوبت معاینات دوران بارداری آزمایش ادرار درخواست می‌کنند؛ خواه شما علایم عفونت ادراری داشته باشید یا خیر. اگر این تست اولیه منفی باشد احتمال بروز عفونت ادراری در طول دوران بارداری پایین خواهد بود ولی اگر شما یکی از گروه ۵ تا ۷ درصد خانم‌هایی باشید که باکتری در ادرارشان یافت می‌شود، باید برای برطرف کردن آن از آنتی‌بیوتیک استفاده کنید. اگر این نوع عفونت باکتریایی درمان نشود، احتمال بروز عفونت کلیه در دوران بارداری ۳۰ درصد است. 

▪ علایم عفونت مثانه چیست؟ 

ـ علایم عفونت مثانه (سیستیت) در خانم‌ها متفاوت است و می‌تواند به شکل‌های مختلف بروز کند: درد، ناراحتی و سوزش هنگام دفع ادرار (و احتمالاً هنگام فعالیت زناشویی)، ناراحتی لگن یا درد قسمت تحتانی شکم (اغلب در قسمت فوقانی استخوان لگن)، افزایش دفعات دفع ادرار و احساس فشار و نیاز به ادرار کردن به طور مکرر حتی زمانی که میزان ادرار در مثانه بسیار کم است،‌ ادرار بدبو،‌ ادرار کدر و وجود خون در ادرار (اغلب با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شود). 

البته از آنجایی که میل زیاد به دفع ادرار در دوران بارداری امری شایع محسوب می‌شود، ممکن است تشخیص قطعی سیستیت مشکل باشد، به خصوص در مواردی که علایم خفیف است. اگر شـما فکر می‌کنید که ممکن است مبتلا به عفونت شده باشید از پزشک خود بخواهید تا درخواست آزمایش ادرار کند تا بتوان تشخیص قطعی داد. 

▪ و اگر تشخیص داده نشود و درمان نشود، آنوقت چه اتفاقی می‌افتد؟

ـ عفونت درمان نشده شما را در معرض خطر شدید عفونت کلیه در دوران بارداری قرار می‌دهد بنابراین بسیار مهم است که درمان به تأخیر نیفتد.

▪ نشانه‌های عفونت کلیه چیست؟ 

ـ علایم انتشار عفونـت به کلیه‌ها و اینکه فرد نیازمند مراقبت‌های فوری پزشکی هست، عبارتند از: تب شدید، اغلب همراه لرز و تعریق،‌ درد در قسمت تحتانی پشت یا پهلو درست زیردنده‌ها که ممکن است یک‌طرفه یا دوطرفه باشد و احتمالاً درد شکم، تهوع و استفراغ و وجود چرک و خون در ادرار (ممکن است با چشم غیرمسلح دیده نشود). 

البته باید گفت علایم سیستیت نیز ممکن است در عفونت کلیه دیده شود. عفونت کلیه یکی از خطرناک‌ترین عوارض دوران بارداری است و ممکن است به زایمان زودرس یا سایر اختلالات بینجامد؛ بنابراین شما باید فورا توسط پزشک ویزیت شده و تحت درمان قرار بگیرید. 

▪ ابتلا به عفونت ادراری در دوران بارداری به چه درمانی نیاز دارد؟ 

ـ اگر شما هنگام بارداری دچار سیستیت شوید و یا در اولین معاینه دوران بارداری باکتری در ادرار شما دیده شود باید به مدت ۷ تا ۱۰ روز آنتی‌بیوتیک خوراکی دریافت کنید. بسیاری از آنتی‌بیوتیک‌ها را می‌توان با اطمینان در دوران بارداری مصرف کرد. اگر علایم سیستیت دارید، احتمالاً با مصرف آنتی‌بیوتیک در عرض چند روز این علایم برطرف خواهند شد ولی به هر حال ادامه یک دوره درمان به طور کامل بسیار ضروری است تا دستگاه ادراری از وجود باکتری پاک شود. بعد از درمان باید آزمایش ادرار را تکرار کنید تا مشخص شود که عفونت برطرف شده است. انجام کشت‌های مکرر ادرار با فواصل معین در تمام دوره بارداری امری الزامی ‌است تا از عدم بازگشت عفونت اطمینان حاصل شود. گاهی در خانم‌های بـاردار که دچـار عفونت ادراری می‌شوند عفونت تکرار می‌شود. به منظور پیشگیری از عود عفونت، در صورت تکرار عفونت مثانه، ممکن است آنتی‌بیوتیک به طور دایم و با یک دوز پایین تا زمان زایمان تجویز شود. در صورت بروز عفونت کلیه در دوران بارداری شما باید بستری شوید و آنتی‌بیوتیک وریدی دریافت کنید و از نظر علایم زایمان زودرس تحت نظر باشید. پس از درمان باید مرتباً آزمایش ادرار را تکرار کنید و برای باقی‌مانده دوران بارداری تحت درمان با آنتی بیوتیک قرار گیرید زیرا شما همواره در معرض خطر عود عفونت کلیه خواهید بود.

● ۸ توصیه برای پیشگیری از عفونت‌های ادراری

۱) روزانه حداقل ۸ لیوان با گنجایش ۲۴۰ سی‌سی آب بنوشید. 

۲) هیچ‌گاه احساس دفع ادرار را نادیده نگیرید و سعی کنید هر بار مثانه را کاملاً خالی کنید. 

۳) بعد از اجابت مزاج موضع را از جلو به عقب تمیز کنید تا از ورود باکتری‌های مدفوع به پیشابراه پیشگیری شود. 

۴) پیش از رابطه زناشویی و بعد از آن ادرار کنید و دستگاه تناسلی را با آب و صابون ملایم بشویید. 

۵) عصاره شاتوت بنوشید. برخی مطالعات نشان داده‌اند که عصاره شاتوت میزان باکتری‌ها را کاهش داده و از جایگزینی باکتری‌های جدید در دستگاه ادراری پیشگیری می‌کند. 

البته نوشیدن عصاره شاتوت عفونت ادراری را درمان نخواهد کرد و اگر دارای علایم عفونت ادراری هستید باید به پزشک مراجعه کنید و آنتی‌بیوتیک دریافت کنید. 

۶) از فرآورده‌های بهداشتی مخصوص دستگاه تناسلی (اسپری یا پودر) و صابون‌های قوی خودداری کنید زیرا پیشابراه و دستگاه تناسلی را تحریک می‌کند و محیط کشت مناسبی برای رشد باکتری‌ها خواهد بود. 

۷) در دوران بارداری از دوش واژینال استفاده نکنید. 

۸) لباس‌های زیر خود را از نوع نخی انتخاب کنید و از جوراب شلواری‌هایی که قسمت بالای آن نخی است، استفاده کنید.

● ورم ماهانه - دکتر زهرا شریعتی

معمولا زنان یک هفته یا ۱۰ روز قبل از عادت ماهانه دچار افزایش وزن و پف صورت یا اندام‌های دیگر می‌شوند که این وضعیت با گذراندن دوره عادت برطرف می‌شود. پف‌آلودگی اندام‌ها باید با گذراندن زمان پریود برطرف شود، در غیر این صورت نه تنها این وضعیت طبیعی نیست بلکه مراجعه به پزشک الزامی است. 

باقی ماندن ادم (ورم اندامی) تا بعد از زمان پریود و طولانی شدن آن می‌تواند ناشی از بیماری قلبی، کلیوی و یا کبدی باشد و در این صورت یکی از مهم‌ترین فاکتورهایی که باید به آن توجه کرد مصرف بیش از حد نمک است، به طوری که فرد بیمار هر چه بیشتر نمک مصرف کند آب بیشتری نیز در بدن وی جمع می‌شود. در این صورت رگ‌ها دیگر قادر به نگهداری این آب‌های اضافه نبوده و آن را به بینابین سلول‌های بدن فرستاده و ایجاد ادم می‌کنند. ادم در مردان تنها زمانی که نوعی داروی خاصی مصرف کنند که پزشک عنوان کرده باشد که باعث ادم می‌شود و همچنین زمانی که پای آنها به مدت طولانی آویزان بوده باشد، طبیعی است و در غیر این صورت مراجعه به پزشک الزامی است.

فاطمه تارمیغ 

منبع : روزنامه سلامت

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

عفونت های قارچی در دوران بارداری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

عفونت‌های قارچی نوعی رایج از عفونت واژن است که به خصوص در زنان باردار بسیار رایج است. این عفونت‌ها که "کاندیدیاز" واژن نیز نامیده می‌شود، توسط قارچ‌های میکروسکوپی در خانواده کاندیدا و به ویژه توسط قارچی به نام کاندیدا آلبیکانس ایجاد می‌شوند.

این غیر معمول نیست که به مقدار مشخصی قارچ در مهبل (واژن) و همچنین در دستگاه گوارش وجود داشته باشد. قارچ تنها زمانی یک مشکل به حساب می‌آید که آنقدر سریع رشد کند که با میکروارگانیسم‌های دیگر رقابت کرده و میزان آن از حد معین فرا‌تر برود.

سطح بالا‌تر استروژن در دوران بارداری باعث می‌شود که مهبل (واژن) گلیکوژن بیشتری تولید کند که همین امر نیز رشد قارچ‌ها را ساده‌تر و محتمل‌تر می‌کند. برخی از محققان فکر می‌کنند که استروژن همچنین ممکن است بر رشد قارچ اثر مستقیم داشته باشد، بدین صورت که باعث رشد سریع‌تر آن شده و کاری کند که قارچ‌ها راحت‌تر به دیواره‌های مهبل (واژن) بچسبند.

شما همچنین زمانی که آنتی بیوتیک مصرف می‌کنید نیز بیشتر مستعد ابتلا به این عفونت قارچی می‌شوید، به خصوص اگر شما این درمان را غالبا یا به مدت طولانی انجام دهید. چرا که در این درمان، آنتی بیوتیک علاوه بر کشتن باکتری‌های مورد نظر، باکتری‌های طبیعی محافظ در مهبل (واژن) را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد و بدین ترتیب قارچ‌ها به آسانی و بدون مانع در واژن رشد می‌کنند.

اگر عفونت‌های قارچی به خوبی درمان نشوند امکان ابتلا فرزندتان به این قارچ بیشتر خواهد شد.

علائم چه هستند؟

اگر شما دچار علائم عفونت قارچ شده باشید به احتمال زیاد علائم آن شما را کلافه خواهد کرد، مگر اینکه هر چه سریع‌تر نسبت به درمان اقدام کنید.، هر چند برخی علائم نیز گاهی اوقات می‌آیند و به خودی خود از بین می‌روند. این علائم شامل موارد زیر هستند:

خارش، سوزش، درد و قرمزی در مهبل (واژن) و لبه‌ها (و گاهی اوقات تورم)؛

 ترشحات بدون بوی واژن است که اغلب سفید و خامه‌ای شکل هستند؛

ناراحتی یا درد به هنگام برقراری رابطه جنسی؛

سوزش هنگام ادرار (ادرار با اندام تناسلیتان که در حال حاضر تحریک شده است، برخورد کرده و موجب سوزش آن می‌شود).

من فکر می‌کنم به عفونت قارچی واژن مبتلا هستم، باید چه کار کنم؟

اگر فکر می‌کنید که دچار عفونت قارچی واژن شده‌اید به پزشک مراجعه کنید. او از ترشحات واژن شما یک نمونه گرفته و آن را برای تأیید تشخیص یا رد کردن موارد دیگری که ممکن است دلیل علائم شما باشد مورد بررسی قرار می‌دهد.

اگر چه داروهای ضد قارچی در داروخانه‌ها بدون نسخه در دسترس هستند، اما این امر که خودتان بدون ملاقات به پزشک به تشخیص و درمان خود بپردازید، ایده خوبی نیست. دلیل علائم شما ممکن است توسط بیماری دیگری مانند عفونت منتقله از راه جنسی، ایجاد شده باشد و لزوماً علت آن عفونت قارچی نباشد.

مطالعات نشان داده‌اند که اکثر زنانی که عفونت قارچی را در خود تشخیص داده و خودشان نسبت به درمان آن اقدام کرده‌اند، در واقع علت اصلی و واقعی ایجاد کننده علائمشان را نادیده گرفته و در تشخیص دچار اشتباه شده‌اند و نتیجه این است که درمان اصولی و مناسب مشکل واقعی به تأخیر افتاده است!

اگر شما واقعاً دچار عفونت قارچی شده باشید، پزشکتان برای شما یک کرم ضد قارچ مخصوص واژن یا شیافی است که استفاده از آن در طی بارداری بی‌خطر باشد را تجویز خواهد کرد.

در اکثر عفونت‌های قارچی، کرم و شیاف‌های دارای کلوتریمازول موثر‌تر از آن‌هایی هستند که حاوی نیستاتین‌اند.

شما باید به مدت ۷ روز متوالی به‌طور مرتب از کرم یا شیاف در مهبل (واژن) خود استفاده کنید. بهتر است این کار را در زمان خواب انجام دهید تا کرم و شیاف به بیرون نشت نکند. (دوره‌های درمانی کوتاه‌تر که قبلاً مؤثر واقع می‌شدند، اکنون که باردارید مؤثر نیستند). همچنین ایده خوبی است که مقداری از کرم ضد قارچ را نیز به منطقه بیرونی مهبل یا واژن خود بمالید.

ممکن است پس از درمان چند روز طول بکشد تا دوباره اندکی احساس آرامش کنید. در این حال، می‌توانید خارشتان را با یک کیسه یخ یا با قرارگیری به مدت ده دقیقه در حمام سرد تسکین دهید.

اگر دارو موجب تحریک شما شده یا کارساز به نظر نمی‌آید، این موضوع را با پزشکتان در میان بگذارید. او ممکن است داروی دیگری را برایتان تجویز کند. همچنین دوره کامل درمان را تکمیل کنید تا مطمئن شوید که عفونت قطعاً برطرف شده است.

آیا عفونت قارچی بر جنین تأثیر می‌گذارد؟

نه، عفونت قارچی کودک در حال رشدتان را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد. اما اگر در زمان وضع حمل نیز دچار عفونت باشید، نوزادتان ممکن است در هنگام عبور از مجرای زایمان به آن مبتلا شود. اگر این اتفاق بیفتد نوزادتان ممکن است به یک عفونت قارچی در دهان خود، معروف به برفک دهان نوزاد شود.

برفک تکه‌های سفید رنگی است که در دو طرف دهان، سقف دهان و گاهی اوقات روی زبان مشخص می‌شوند. این وضعیت جدی نیست و به راحتی درمان می‌شود (به هر حال، نوزادان می‌توانند حتی در صورتی که شما عفونت واژن نیز نداشته باشید به علل دیگری به عفونت برفک دهان مبتلا شوند).

چگونه می‌توانم شانس ابتلا به عفونت قارچی را کاهش دهم؟

اگر شما ناحیه تناسلی خود را خشک نگه داشته (قارچ‌ها در محیط‌های گرم و مرطوب رشد می‌کنند) و فلور واژن خود را نیز در تعادل نگه دارید، احتمال ابتلایتان به عفونت قارچی کاهش می‌یابد. همه پیشنهادات زیر بر اساس شواهد علمی نیستند، اما انجامشان آسان است و ارزش امتحان کردن را دارد:

پوشیدن لباس زیر نخی و پرهیز از پوشیدن جوراب شلواری و شلوار‌های تنگ، به خصوص آنهایی که از جنس الیاف مصنوعی هستند.

خارج شدن فوری از حوله حمام مرطوب پس از شنا و عوض کردن لباس زیر پس از ورزش و عرق کردن.

خوابیدن بدون لباس زیر در شب که اجازه می‌دهد هوا به ناحیه تناسلی‌تان برسد. اگر ترجیح می‌دهید هنگام خواب چیزی بپوشید، می‌توانید یک لباس خواب، بدون لباس زیر بپوشید تا هوا در زیر آن به راحتی جریان پیدا کند.

از حمام حباب، صابون‌های معطر، مواد شوینده معطر و اسپری‌های بهداشتی زنانه اجتناب کنید. در حالی که هنوز روشن نیست که آیا این موارد منجر به عفونت قارچی می‌شوند یا خیر، اما می‌توانند باعث تحریک ناحیه تناسلی شوند بنابراین بهتر است از مصرف آنها اجتناب شود.

به آرامی ناحیه تناسلی خود را با آب گرم تمیز کنید (هرگز در دوران بارداری - یا هر زمان دیگر جریان آب را داخل آن نگیرید.).

همیشه خود را از جلو به عقب پاک کنید.

ماست بخورید! ماست حاوی ارگانیسم زنده لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس است، که به لحاظ نظری می‌تواند به حفظ تعادل باکتریایی مناسب در روده و مهبل (واژن) کمک کند. شواهد متناقضی در مورد اینکه آیا ماست به پیشگیری از عفونت‌های قارچی کمک می‌کند یا نه وجود دارد، اما بسیاری از زنان روی مؤثر بودن آن قسم می‌خورند! و در هر صورت ماست منبع خوبی از پروتئین و کلسیم است و استفاده آن مملو از فایده خواهد بود!

مترجم: نغمه خالقی

منبع: www.babycenter.com

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

بیماری هپاتیت ب

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com/

هپاتیت ب
هپاتیت ب ، ویروسی موذی است که می تواند موجب آسیب جدی کبدی شود. این ویروس می تواند از طریق تماس با خون وسایر ترشحات بدن پخش شود.افراد از طریق تماس جنسی، سرنگ مشترک و در هنگام تولد به این ویروس آلوده می شوند. این ویروس ازطریق تیغ ریش تراشی و مسواک نیز منتقل می شود. هیچ درمانی وجود ندارد، اما داروها می توانند ویروس را مهار کنند. واکسن هپاتیت ب می تواند به صورت موثری از ابتلای به این بیماری پیشگیری کند.
شکایات: تهوع؛ درد ناحیه اپی گاستر، ادرار تیره ، خستگی و پوست و یا چشمهای زرد در طی عفونت حاد. عفونت مزمن می تواند منجر به سیروز کبدی و یا سرطان کبد شود. برخی افراد سالها هیچ نشانه ای ندارند. 

ایدز / اچ.آی . وی HIV/AIDSویروس اچ. ای .وی سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کند. ویروس HIV، از طریق فعالیت جنسی محافظت نشده ، سرنگ مشترک و یا از طریق مادر به جنین منتقل می شود. عفونت با این ویروس ممکن است برای سالها ،هیچ نشانه ای نداشته باشد. بنابراین یک آزمایش خون بهترین راه تشخیص بیماری در این مرحله است. درمان بموقع مهم است و می تواند از بیماری جدی پیشگیری کند.
نشانه های اولیه ی عفونت HIV: بسیاری از افراد هیچ شکایتی ندارند، اما برخی افراد ممکن است نشانه هایی شبیه آنفلوانزا یک تا دوماه پس از عفونت داشته باشند.تورم غدد لنفاوی، تب، سردرد، و خستگی. زخمهای بدشکل در ناحیه دهان نیز ممکن است ظاهر شود.

HIV/AIDS Tests تستهای ایدز
تستهای قابل اعتماد در درمانگاه و یا تستهای خانگی تایید شده توسط موسسه غذاو داروی آمریکا FDA وجود دارد. یکی از محدودیتهای تشخیصی" مرحله پنجره "است که تا 6 ماه پس از قرار گرفتن در معرض ویروس HIV ادامه دارد و در این مرحله گاهی این تستهای آنتی بادی نمی توانند ویروسها را در خون تشخیص دهند. فرد آلوده می تواند ویروسها را در این مرحله به دیگران منتقل کند.
اگر مشکوک به عغونت HIV هستند و یا در معرض این عفونت قرار گرفته اید. شروع داروها به صورت پروفیلاکسی می تواند ازبیماری پیشگیری کند و اگر آلوده به ویروس HIV هستید، این درمانها می توانند از تبدیل عفونت HIV به ایدز پیشگیری کنند.

انتخابهای درمانی در عفونت HIV /ایدزدرحالی که هیچ درمانی برای عفونت HIV وجود دارد.داروهایی وجود دارند که می توانند تکثیر ویروس در خون را کاهش دهند . دریافت ترکیبی از این داروها می تواند از پیشرفت بیماری به سمت ایدز پیشگیری کند. درمانهای کمکی نیز می توانند احتمال بروزسایرعفونتهای جدی را که در اثر تضعیف سیستم ایمنی بروز می کنند،کاهش دهند.

تریکوموناس واژینالیس Trichomoniasis
عفونت تریکوموناس توسط انگلی تک یاخته ای ایجاد می شود که از طریق تماس جنسی منتقل می شود. بطوری که حدود 70% همسران زنان مبتلا در طی 48 ساعت اول پس از نزدیکی و حدود 85% همسران مردان مبتلا پس ازنزدیکی به آن الوده می شوند. دوره کمون بیماری 4 روز تا 4 هفته است. . این بیماری به عنوان علت زایمان زودرس و پارگی زودرس کیسه آمنیوتیک و عفونتهای پس از عمل جراحی در زنان نیز شناخته شده است و با تجویز دارویی مانند مترونیدازول به خوبی درمان می شود درمان همسر فرد نیز در این مورد ضروری است.

نشانه ها و شکایات در مردان : اغلب مردان هیچ نشانه ای ندارند. بعضی افراد ممکن است ترشحات خفیف از آلت ویا احساس سوزش درحین ادرار کردن را تجربه کنند.
نشانه ها و شکایات در زنان : ترشحات زرد مایل به سبز کف آلود و بد بو( گاهی بوی ماهی) ، خارش و سوزش ناحیه واژن و یا درد درطی فعالیت جنسی و ادرار کردن، نشانه ها معمولا 5 تا 28 روز پس از آلوده شدن به تریکوموناس ظاهر می شوند.

Chancroidشانکروئید 
شانکروئید یک عفونت باکتریایی مقاربتی STD است که در آفریقا و آسیا شایع اما در آمریکا نادر است. این بیماری در مردان 5 برابر شایعتر از زنان است و پس از یک دوره کمون 4 تا 7 روزه ظاهر می شود. این عفونت می تواند ضایعاتی را در ناحیه تناسلی ایجاد کندکه باکتری را از فردی به فرد دیگر منتقل می کنند . این ضایعات معمولا ظاهری کثیف و آلوده ، کمی فرو رفته با حاشیه ای دندانه دار بوده و دردناک هستند. این دانه ها نرم هستند و دردناک بودن انها نشانه خوبی برای افتراق آنها از سیفلیس است. از آنجا که بیماری قلبلیت سرایت بالایی دارد، بایستی نکات بهداشتی کاملا رعایت شود. درمان اصلی بیماری یکی از داروهای اریترومایسین، آزیترومایسین،یا سفتریاکسون است.

نشانه ها و شکایات در مردان : ضایعات دردناک در ناحیه آلت که ممکن است به صورت ضایعه پر از چرک ظاهرشود. درد در ناحیه تناسلی و کشاله ران.
نشانه ها و شکایات در زنان : ضایعات دردناک در ناحیه تناسلی که می تواند به زخم پر از چرک تبدیل شود، غدد لنفاوی متورم در ناحیه کشاله ران.

LGV (Lymphogranuloma Venereum لنفوگرانولوم مقاربتی
این عفونت توسط یک نوع از کلامیدیا ایجاد می شود و در مردان 6 تا 10 برابر شایعتر از زنان است. در زنان دهانه رحم و آلت تناسلی شایعترین محل درگیری هستند و اما ممکن است دیواره خلفی واژن و یا رکتوم نیز گرفتار شوند. بیماری پس از یک دوره کمون 7 تا 10روزه به صورت یک یا چند ضایعه برجسته بدون درد و کمی فرو رفته ظاهر می شود .در این مرحله فرد متوجه بیماری خود نمی شود وضایعات خودبخود از بین می روند، ولی میکروبها غدد لنفاوی ناحیه را درگیر کرده و موجب تورم دردناک غدد لنفاوی می شود که درمسیر کانال فتق بصورت یک شیار ظاهر می شود. گاهی تورم شدید ناحیه تناسلی نیز ایجاد می شود.این بیماری نیز مانند سایر انواع عفونتهای کلامیدیایی می تواند با آنتی بیوتیکهادرمان شود.

شکایات: زخمهای باز در ناحیه تناسلی و مقعد، سر درد ، تب و خستگی و غدد لنفاوی متورم در ناحیه کشاله ران . اگراز طریق تماس مقعدی منتقل شود می تواند موجب خونریزی، ترشح و درد در ناحیه مقعد شود.

Pelvic Inflammatory Disease بیماری التهابی لگن
این بیماری به تنهایی یک بیماری مقاربتی نیست ولی عارضه جدی طیفی از بیماریهای مقاربتی درمان نشده بویژه کلامیدیا و سوزاک است . این بیماری وقتی ایجاد می شود که عفونت به رحم و لوله های رحمی زن منتقل شده و در صورت عدم درمان میتواندموجب اسیب به باروری زن شود بنابراین درمان فوری آن برای پیشگیری از نازایی ضروری است.
نشانه ها و شکایات: زیر دل درد ، تب، ترشحات غیر معمول، آمیزش دردناک، ادرار دردناک، و لکه بینی. اغلب هیچ نشانه هشدار دهنده اولیه ای وجود ندارد.

چه کسانی در معرض بیماریهای مقاربتی هستند؟ 
همه کسانی که به فعالیت جنسی می پردازند، صرفنظر از جنس، نژاد و طبقه اجتماعی در معرض بیماریهای مقاربتی هستند. گفته می شود ، جوانانی که از نظر جنسی فعالتر هستند، بیشتر از افراد مسن در معرض این بیماریها قرار دارند . عدم تعهد به رابطه زناشویی و برقراری روابط جنسی با افراد مشکوک خارج از ازدواج ، این خطر را افزایش می دهد.

آیا افراد باکره در معرض خطر بیماریهای مقاربتی هستند؟
بلی، متاسفانه برخی از این بیماریها از طریق هر نوع رابطه و حتی از طریق تماس پوست با پوست منتقل می شوند. این موضوع بویژه در مورد بیماریهای مقاربتی که ضایعه و زخم ایجاد می کنند، بیشتر احتمال دارد.

پیشگیری از بیماریهای مقاربتی
بهترین راه برای پیشگیری از ابتلا به بیماریهای مقاربتی، پرهیز از هرگونه رابطه جنسی خارج از ازدواج و تعهد به رابطه زناشویی و تک همسری با یک همسر خوب و سالم و غیر آلوده به بیماریهای مقاربتی است.
از همسرتان بخواهید برای بررسی ابتلا به بیماری مقاربتی آزمایش بدهد ودر صورت ابتلا، برای درمان به پزشک مراجعه کند و در تمام روابط از ابتدا تا انتهای رابطه، از کاندوم استفاده کنید.

محدودیتهای کاندوم
گرچه کاندوم هابرای پیشگیری از سرایت بیماریهای مقاربتی مفید هستند، بدون عیب نیز نیستند. کاندومهای زنانه و مردانه، برای پیشگیری از انتقال گنوره، کلامیدیا، HIV،و تریکوموناس گزینه های خوبی هستند ولی در مقابل انتقال تب خال، سیفلیس وزگیلهای تناسلی محافظت100% ایجاد نمی کنند. این عفونتها می تواننداز طریق ضایعاتی که توسط کاندوم پوشیده نشده اند، به راحتی منتقل شوند. کاندومها هیچ محافظتی در برابر گال و شپش عانه نیز ایجاد نمی کنند.

چگونه با همسرتان در این مورد صحبت کنید؟
اگر فکر می کنید به یک بیماری مقاربتی مبتلا هستید، در اولین فرصت این موضوع را با همسرتان در میان بگذارید. به خاطر داشته باشید شما می توانید حتی در صورتی که درمان را آغاز کرده اید و از کاندوم استفاده می کنید، باعث گسترش عفونت به همسرتان بشوید.در بسیاری از بیماریهای مقاربتی، پزشک به هر دوی شما پیشنهاد درمان می دهد. در نظر داشته باشید در برخی موارد گرچه مردان بی علامتند ولی می توانند حامل عفونت بوده و آنرا به همسرشان منتقل کنند پس نداشتن علامت به معنی عدم درمان نیست. سعی کنید برای سلامتی خودتان هم که شده ، درمان را در همین مرحله اغاز کنید. به همسرتان فرصتی برای بیان احساسات و پرسیدن سوالاتی که برایش ایجاد شده بدهید.

بیماریهای مقاربتی و بارداری
کنترل زنان باردار از نظر ابتلا به بیماریهای مقاربتی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. برخی از این بیماریها می توانند موجب زایمان زودرس شده و یا بارداری را با مشکلاتی مواجه کنند. بیماریهای مقاربتی در طی بارداری، زایمان و شیردهی به نوزاد متولد شده ،منتقل می شوند. بیماریهای مقاربتی اثار مختلفی بر جنین و نوزادمی گذارند مانند مرده زایی، کاهش وزن هنگام تولد، کوری، بیماریهای عصبیٍ،بیماریهای کبدی و عفونتهای جدی.اما درمانهای متعددی برای کاهش این خطرات وجود دارند، درمان در طی بارداری می تواندبسیاری از بیماریهای مقاربتی را درمان کرده و از انتقال آنها به نوزاد شما جلوگیری کند . پس حتما داروهایی را که پزشک یا ماما برای شما تجویز می کند مصرف کنید،فواید این داروها بیش از مضرات آنها بوده و نه تنها برای جنین شماخطرناک نیست ،بلکه جان او را نجات می دهد.

آیا بیماریهای مقاربتی عود می کنند؟
اغلب درمانهای بیماریهای مقاربتی، فرد را در برابر بیماری دوباره محافظت نمی کند و او ممکن است دوباره به این بیماری مبتلا شود. یک دوره دارو می تواند بیماریهایی مانند گنوره، سیفلیس، کلامیدیا و تریکوموناس را درمان کند اما دوباره قرار گرفتن در معرض بیماری می تواند موجب عفونت مجدد شود. اگر همسر شما درمان نشده ، بیماری ممکن است در شما نیز دوباره تظاهر کند. اگر شما دوره درمان را کامل نکرده و از خودتان در برابر عفونت مجدد مراقبت نکنید، ممکن است به سرعت به یک عفونت جدید و یا همان عفونت قبلی دچار شوید.

http://www.drmolaei.ir/

مطالب پیشنهادی

بررسی اثرات کافئین بر بدن
عوارض شیرین کنندههای بدون کالری
فست فود زیر ذره بین کارشناسان حوزه سلامت
ویژگی های ظروف آشپزی و اثر آن در پخت غذا

نکات بهداشتی ویژه دختران و زنان

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

 http://maktoobshop.com/

با رعایت برخی نکات بهداشتی میتوانید به میزان زیادی از بروز عفونت های مجاری ادراری و مهبـلی جـلوگـیری بعمل آورید.

نکته: تــرشحات طبیعی مهبل برای سلامت مهبل ضروری میباشد. در مهبل باکتریهای غیر بیماری زای طبیعی وجود دارنـد کـه وجـودشـان از بـروز عفونتهای باکتریایی و قارچی ممانعت بعمل می آورد.

نکته: ترشحات طبیعی مهبل شفاف و یا سفید،رقیق و یا غلیظ بوده اما بی بو و ایجاد سوزش و خارش نمیکند.

نکته: عفونتهای باکتریایی، قارچی، انگلی و عفونتهای ادراری معمولا در زنان شایع است بطور مختصر با با علایم این بیماریها آشنا شوید:

1- عفونت قارچی(کلامیدیا): ترشحات سفید و پنیری شکل مهبل-تورم و درد در نواحی تناسلی-خارش شدید-مقاربت دردناک.

2- عفونت باکتریایی:ترشحات سفید، خاکستری و زرد-بوی نامطبوع ماهی-خارش و سوزش-التهاب و تورم خفیف مهبل.

3- عفونت انگلی(تریکومونا): خارش، سوزش و تورم شدید مهبل-ترشحات کف آلود خاکستری، زرد و یا سبز-بوی نامطبوع ماهی-درد حین ادرار و یا مقاربت جنسی.

4- عفونت مجاری ادرار: احساس سوزش حین ادرار-وجود خون در ادرار-ادرار با بوی تند و تیره رنگ-اضطرار فراوان برای ادرار کردن حتی زمانی که مثانه نیمه پر باشد-قطره قطره آمدن ادرار-تکرار ادرار.


نکات بهداشتی ویژه دختران و زنان:

1- پس از ادرار کردن و اجابت مزاج همیشه از سمت جلو بطرف عقب خود را بشویید. این کار از رانده شدن باکتریهای نواحی مقعد به مهبل جلوگیری میکند.

2- در طی روز لباسهای زیر با جنس الیاف نخی بتن کنید. از پوشیدن لباسهای بدون تهویه مانند لباسهای نایلونی و ساخته شده ازسایر الیاف مصنوعی خودداری کنید. تا آنجا که ممکن است شبها بدون لباس زیر بخوابید تا مهبل با جریان هوا در تماس باشد.

3- از پوشیدن لباسهای تنگ مانند شلوار جین، جوراب شلواری و مایو به مدت طولانی اجتناب کنید. لباسهای گشاد و راحت بتن کنید.

4-برای شستشوی لباسهای زیر خود از شوینده های غیر معطر و ملایم استفاده کنید.

5-از وان آب داغ و جکوزی استفاده نکنید.

6-کاندومها و دیافراگمهای از جنس لاتکس و ژلهای اسپرم کش در برخی از زنان ایجاد تحریک میکنند که باید از سایر روشهای جلوگیری از باردار استفاده گردد.

7- حین مقاربت جنسی از لغزنده کننده های (لوبریکیشن) پایه آب (محلول در آب) و غیر معطر استفاده کنید. از وازلین و لوبریکیشنهای حاوی سیلیکون استفاده نکنید.

8-لباسهای زیر خود را حداقل هر دو روز در میان عوض کنید.

9- حتما قبل و پس از آمیزش جنسی ادرار کنید.

10-از پودر تالک در اطراف مهبل استفاده نکنید زیرا که پودر تالک رطوبت را در خود نگه میدارد.

11- در صورتی که از تامپون در دوران قاعدگی استفاده میکنید حداکثر آن را هر 4-3 ساعت یکبار عوض کنید. پیش از گذاشتن تامپون دستهای خود را کاملا بشویید. در طی خواب شبانه هیچگاه از تامپون استفاده نکنید و جای آن از پد های بهداشتی استفاده کنید.

12- نوار بهداشتی (پد) را میبایست هر 6-4 ساعت یکبار (حداکثر 8 ساعت) عوض کرد. پیش از گذاشتن پد نیز دستهای خود را با آب و صابون بشویید.

13-از تامپون، نوارهای بهداشتی و دستمال توالت معطر استفاده نکنید.

14- همیشه مهبل و اطراف آن را خشک و تمیز نگه دارید. رطوبت رشد میکروبها و قارچها را سرعت میبخشد.

15- بطور منظم سطح خارجی مهبل را با آب ولرم شستشو دهید. برای شستن مهبل نیازی به استفاده از صابون نمیباشد.

16- حین استحمام از صابون و شامپوهای غیر معطر و ملایم استقاده کنید. از وان کف صابون نیز استفاده نکنید.

17- هیچگاه لباسهای خیس و مرطوب را بتن نکنید. چنانچه لباسهایتان خیس شد فورا آن را عوض کنید.

18-هنگام شامپو کردن و آب کشیدن موها حین استحمام سر خود را بسمت جلو خم کنید تا شامپو با مهبل و ناحیه تناسلی تماس نیابد.

19- پس از استحمام با یک حوله نرم ناحیه تناسلی را به ملایمت خشک کنید. برای این کار میتوانید از سشوار (با درجه باد سرد ) نیز استفاده کنید.

20-هیچگاه ادرار خود را نگه ندارید.

21- از دوش مهبل استفاده نکنید. چراکه این عمل ترشحات و باکتریهای طبیعی و محافظ مهبل را میشوید.

22- پس از استحمام ادرار کنید.

23-از روابط جنسی پر خطر اجتناب کنید.

24- در طی روز آب فراوان بنوشید. استرس و وزن خود را نیز کاهش دهید.

25-مصرف روزانه ماست از بروز عفونتهای قارچی مهبل جلوگیری میکند.

26-مصرف بی رویه و سر خود آنتی بیوتیکها میکروبهای مفید و طبیعی مهبل را از میان برده و زمینه ابتلا به عفونتهای قارچی را افزایش میدهد.

27- خانمهای که در دوران حاملگی، شیر دهی و یائسگی میباشند و همچنین خانمهایی که از قرصهای ضد بارداری استفاده میکنند از آنجایی که سطوح هورمونهای بدن آنها دستخوش تغییر میشود میبایست بیشتر بهداشت فردی خود را رعایت کنند.

بیشتر بدانیم....

ورزش های ضد استرس برای بهتر شدن وضعیت روانی و احساسی افراد
ورزش های مفید برای بیماران مبتلا به آلزایمر
چطور میزان فعالیت فیزیکی خود را ارتقاء دهیم؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

ژن درمانی از درمان بیماری ها تا بهسازی نژادی و استفاده بعنوان یک سلاح

دیابت از شناخت علائم تا درمان و راههای پیشگیری

حقایقی در باره ایدز و لزوم آموش جنسی

سرطان سینه و تمامی گفتنی های آن

نقش مردان در زمینه بهداشت باروری همسران

بررسی اثرات کافئین بر بدن
عوارض شیرین کنندههای بدون کالری
فست فود زیر ذره بین کارشناسان حوزه سلامت
ویژگی های ظروف آشپزی و اثر آن در پخت غذا

ظروف یک ‌بار مصرف ومشکلات آن بر سلامت

اثرات امواج تلفن همراه بر سلامت افراد
کنترل آلاینده ها از طریق فن اوری نانو تکنولوژی
اثر شن‌های روان یا غبار غلیظ بر سلامت انسان

آثار جانبی تشعشع لامپ های کم مصرف بر چشم و پوست

 http://maktoobshop.com/