درمان عفونت‌های آمیزشی در بارداری

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com

بسیاری از عفونت‌های آمیزشی با پیامدهای نامناسب بارداری همراهند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های ایالات متحده توصیه می‌کند که تمامی‌زنان باردار از نظر عفونت ویروس نقص ایمنی انسانی در اولین فرصت ممکن غربالگری شوند. درمان ضدرتروویروسی بسیار فعال می‌تواند انتقال این ویروس را به جنین کاهش دهد...

غربالگری کلامیدیا برای تمام زنان در آغاز مراقبت‌های دوران بارداری و بار دیگر در سه‌ماهه سوم در زنان زیر 25 سال یا در معرض خطر توصیه می‌شود. معلوم شده که استفاده از آزیترومایسین در زنان باردار بی‌خطر است و به عنوان گزینه درمانی مناسب برای کلامیدیا در طول بارداری توصیه می‌شود. غربالگری گنوره نیز در اوایل بارداری برای کسانی توصیه می‌شود که در معرض خطر قرار داشته یا در منطقه‌ای با شیوع بالا زندگی می‌کنند؛ این کار باید در سه‌ماهه سوم نیز در بیمارانی که کماکان در معرض خطرند، تکرار شود. درمان توصیه‌شده برای گنوره عبارت است از 125 میلی‌گرم سفتریاکسون داخل عضلانی یا 400 میلی‌گرم سفیکسیم خوراکی. آنتی‌ژن سطحی هپاتیت B و سرولوژی از نظر سیفیلیس نیز باید در اولین ویزیت دوره بارداری بررسی شود. پنی‌سیلین بنزاتین G کماکان به عنوان درمان اصلی سیفیلیس باقی مانده است. غربالگری از نظر عفونت با ویروس هرپس سیمپلکس تناسلی با شرح حال و معاینه از نظر ضایعات فعال و تشخیص موارد جدید با کشت یا آزمون واکنش زنجیره پلی‌مراز از ضایعات فعال انجام می‌شود. سرولوژی متداول برای غربالگری توصیه نمی‌شود. از داروهای ضد ویروسی خوراکی مانند آسیکلوویر و والاسیکلوویر می‌توان در بارداری استفاده کرد. درمان سرکوبگر از هفته 36 بارداری موجب کاهش ریزش ویروس در هنگام زایمان در بیماران در معرض خطر ضایعات فعال می‌شود. غربالگری برای تریکومونیاز یا واژینوز باکتریایی برای زنان بدون علامت توصیه نمی‌‌گردد زیرا شواهد موجود نشان می‌دهد که درمان موجب بهبود پیامدهای بارداری نمی‌شود.

عفونت‌های هنگام بارداری روی مادر و جنین، چه در رحم و چه هنگام زایمان، تاثیر می‌گذارند. بسیاری از عفونت‌ها ممکن است با زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد و افزایش مرگ‌ومیر ناشی از آن در ارتباط باشند. به دلیل چنین خطراتی، مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها(1) (CDC) غربالگری برای برخی از عفونت‌های آمیزشی را در نخستین ویزیت بارداری و سپس در سه‌ماهه سوم برای مادران گروه پرخطر توصیه می‌کند (جدول 1).

همچنین CDC توصیه‌هایی را برای درمان عفونت‌های آمیزشی در دوره بارداری منتشر کرده است.

غربالگری

در ایالات متحده تمام زنان باید از نظر عفونت با ویروس نقص ایمنی انسانی (HIV) در اولین فرصت ممکن در طول بارداری غربالگری شوند. اگر بیمار از انجام آزمون سر باز زد، پزشک باید اهداف خود را بیان کند و با جدیت به تشویق برای انجام آزمون ادامه دهد. آزمون‌های غربالگری دیگری که برای تمام زنان باردار توصیه می‌شوند عبارتند از آزمون‌های هپاتیت B، سیفیلیس و کلامیدیا تراکوماتیس. زنان در معرض خطر باید از نظر نایسریا گنوره و هپاتیت C هم بررسی شوند. شواهد کنونی از انجام غربالگری رایج برای واژینوز باکتریایی حمایت نمی‌کنند.

زنان کمتر از 25 سال و کسانی که در معرض خطر عفونت با کلامیدیا قرار دارند (مانند کسانی که چند شریک جنسی دارند)، باید در سه‌ماهه سوم دوباره غربالگری شوند. زنانی که کماکان در معرض خطر گنوره قرار دارند، نیز باید دوباره در سه‌ماهه سوم تحت غربالگری قرار گیرند. 

در صورت شناسایی عفونت، پزشک باید مادر را آگاه ساخته، از کفایت و ایمنی درمان مطمئن کند و توصیه‌های لازم و درمان برای شریک جنسی را نیز ارایه دهد. پزشکان باید مشاوره‌های لازم را درباره استفاده از کاندوم و خودداری از تماس جنسی تا زمان بهبودی کامل ارایه دهند.

کلامیدیا

کلامیدیا تراکوماتیس شایع‌ترین پاتوژن باکتریایی منتقله از راه جنسی در ایالات متحده است و بین 15-5 از زنان باردار دچار عفونت با آن هستند. انتقال کلامیدیا تراکوماتیس از مادر به نوزاد می‌تواند در هنگام تولد رخ دهد و سبب افتالمیا نئوناتوروم یا پنومونیت در نوزاد یا آندومتریت پس از زایمان در مادر شود. برخی از گزارش‌ها کلامیدیا را با وزن کم هنگام تولد و زایمان زودهنگام مرتبط می‌دانند اما یک مطالعه هیچ ارتباطی را در این زمینه نیافت.

آزمون تقویت اسید نوکلئیک(1)(NAAT) آزمون ترجیحی برای کلامیدیا است زیرا حساسیت و ویژگی آن بالا بوده، در آن از نمونه‌هایی استفاده می‌شود که به روش غیر تهاجمی‌ به دست آمده‌اند. این آزمون را می‌توان با استفاده از نمونه‌های سرویکال یا ادراری انجام داد. آزمون‌های غیر از تقویت و غیر از کشت، مانند آزمون پروب DNA، کماکان در غیاب آزمون NAAT یا گران بودن آن به عنوان یک گزینه باقی مانده‌اند. توصیه می‌شود که آزمون در زنان باردار 3 هفته پس از تکمیل درمان تکرار شود.

تتراسایکلین‌ها در بارداری به دلیل خطر ناهنجاری‌های استخوانی و دندانی منع مصرف دارند. به نظر می‌رسد که آموکسی سیلین (500 میلی‌گرم خوراکی سه بار در روز برای 7 روز) برای درمان موثر باشد اما داده‌های کمی ‌درباره کارایی طولانی‌مدت آن برای عفونت‌های نوزادی وجود دارد. یک کارآزمایی تصادفی‌شده که تک‌دوز آزیترومایسین را با اریترومایسین 500 میلی‌گرم هر 6 ساعت به مدت 7 روز مقایسه می‌کرد، بیانگر افزایش پذیرش بیماران، کاهش عوارض گوارشی و اثربخشی مشابه با آزیترومایسین بود. هیچ مطالعه طولانی‌مدتی درباره استفاده از آزیترومایسین در بارداری منتشر نشده است؛ با این همه، آزیترومایسین از نظر اداره نظارت بر غذا و داروی ایالات متحده (FDA) در رده B برای استفاده در بارداری قرار دارد و به عنوان درمان خط اول برای کلامیدیا در بارداری توصیه می‌شود. در مواردی که همکاری بیمار مورد تردید است، تک دوز یک گرمی ‌آزیترومایسین را می‌توان در مطب به بیمار داد.

گنوره

نایسریا گنوره ممکن است در هنگام زایمان از دستگاه تناسلی مادر به نوزاد سرایت کند و سبب افتالمیا نئوناتوروم، عفونت سیستمیک نوزاد، آندومتریت یا عفونت لگنی مادر شود. خطر انتقال از مادر آلوده به نوزاد بین 47-30 درصد است.

غربالگری را می‌توان با کشت روی محیط تایر- مارتین انجام داد که در جمعیت‌های با شیوع کم عفونت این روش توصیه می‌شود. آزمون‌های هیبریدیزاسیون اسید نوکلئیک نمونه‌های سرویکس و NAAT روی نمونه‌های سرویکس یا ادرار نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند؛ اما NAAT دارای بیشترین حساسیت و ویژگی است. کشت در دسترس‌ترین آزمون محسوب می‌شود و مزیت آن فراهم کردن اطلاعاتی درباره حساسیت میکروب به آنتی‌بیوتیک‌ها است. تکرار آزمون در سه‌ماهه سوم برای بیمارانی که کماکان در معرض خطر قرار دارند، توصیه می‌شود.

یک مرور کاکرین درباره درمان گنوره در بارداری چنین نتیجه‌گیری می‌کند که تزریق عضلانی 125 میلی‌گرم سفتریاکسون و 2 گرم اسپکتینومایسین دارای اثر درمانی مشابهی نسبت به آموکسی‌سیلین و پروبنسید خوراکی است. یک کارآزمایی تصادفی‌شده نشان داده که 400 میلی‌گرم سفیکسیم خوراکی می‌تواند به اندازه تزریق عضلانی 125 میلی‌گرم سفتریاکسون برای درمان گنوره در بارداری موثر باشد. CDC به‌کارگیری هر یک از این درمان‌ها را برای گنوره مناسب می‌داند. در گذشته سفیکسیم به اندازه کافی در دسترس نبود. اسپکتینومایسین به ندرت به کار می‌رود زیرا برای تزریق دوز عضلانی آن به حجم زیادی نیاز است.

هپاتیت

CDC غربالگری رایج را برای تمام زنان باردار از نظر آنتی‌ژن سطحی هپاتیت HBsAg) B) به منظور شناسایی بیماری در مادر و پیشگیری از انتقال به جنین توصیه می‌کند. HBsAg در عفونت‌های حاد و مزمن وجود دارد. وجود آنتی‌بادی ایمونوگلوبین M بر ضد آنتی‌ژن هسته هپاتیت B تشخیص‌دهنده عفونت اکتسابی حاد یا تازه است. HBsAg اولین شاخص ویروسی قابل سنجش در عفونت هپاتیت B است که اغلب پیش از افزایش سطح ترانس‌آمیناز‌های کبدی ظاهر می‌شود اما ممکن است پس از 2-1 ماه غیر قابل اندازه‌گیری باشد.

زنان بارداری که برای درمان عفونت‌های آمیزشی مراجعه کرده‌اند و پیش از این واکسینه نشده‌اند، باید واکسن هپاتیت B را دریافت کنند. نوزاد مادران HBsAg-‌مثبت باید در هنگام تولد ایمونوگلوبین هپاتیت B را به همراه واکسن آن دریافت کنند. اطلاعات بیشتر درباره درمان مادران مبتلا به هپاتیت B و نوزادان آنها در اینترنت قابل دسترسی است.(1)

غربالگری برای هپاتیت C به طور معمول در بارداری توصیه نمی‌شود. زنان دارای عوامل خطر شناخته‌شده (مانند سابقه اعتیاد تزریقی، انتقال خون یا پیوند عضو پیش از سال 1992) باید مورد مشاوره قرار گرفته، از نظر آنتی‌بادی‌های هپاتیت C آزمایش شوند. نزدیک به 5 از نوزادان مادرانی که به هپاتیت C آلوده‌اند، نیز به این ویروس آلوده می‌شوند. به نظر نمی‌رسد که شیردهی سبب انتقال هپاتیت C شود. 

RE: مباحث مربوط به خونریزی و عفونت در دوران بارداری - faribajoon - ۶ ۹-۱۳۹۲ ۱۱:۵۳ عصر 

ویروس هرپس سیمپلکس

ویروس هرپس سیمپلکس(1) (HSV) عفونت آمیزشی بسیار شایعی است که آثار مخرب بالقوه‌ای روی نوزادان دچار عفونت دوره جنینی دارد. خطر انتقال در مادرانی که نزدیک به زمان زایمان به عفونت HSV تناسلی دچار می‌شوند، 50-30 بیشتر است. تشخیص بالینی هرپس تناسلی هنگام بارداری در زنان آلوده به HIV می‌تواند عامل خطرزایی برای عفونت HIV حوالی زایمان باشد.

غربالگری بالینی با مشاهده ضایعات یا شرح حال بیمار انجام می‌شود. تشخیص با کشت یا آزمون واکنش زنجیره‌ای پلی‌مراز از ضایعه فعال انجام می‌گیرد. آزمون‌های سرولوژیک رایج توصیه نمی‌شوند.

معلوم شده که شروع تجویز آسیکلوویر یا والاسیکلوویر در هفته 36 بارداری به طور معنی داری سبب کاهش عود ضایعات هرپس سیمپلکس و ریزش ویروس در هنگام زایمان در بیماران در معرض خطر ضایعات فعال می‌شود و تعداد زایمان‌های سزارین به دلیل هرپس تناسلی را کم می‌کند. معلوم شده که درمان با آسیکلوویر از نظر هزینه مناسب است و درمان توصیه‌شده CDC برای عفونت HSV در هنگام بارداری به شمار می‌آید. همچنین CDC استفاده از آسیکلوویر را در طول بارداری برای زنان دچار هرپس تناسلی عودکننده در نزدیکی زایمان توصیه می‌کند. 

ویروس نقص ایمنی انسانی

اداره سلامت عمومی ایالات متحده و کارگروه خدمات پیشگیرانه ایالات متحده(2) (USPSTF) آزمایش تمام زنان باردار را از نظر عفونت HIV توصیه می‌کنند که بهتر است در اولین ویزیت بارداری انجام شود. آزمایش باید داوطلبانه باشد و بدون اجبار صورت گیرد. زنانی که در معرض خطر بیشتری قرار دارند (مانند افراد دارای سابقه بیماری آمیزشی، کسانی که فعالیت جنسی در ازای دریافت پول یا مواد دارند، کسانی که دارای چند شریک جنسی در طول بارداری هستند، کسانی که از داروهای غیرمجاز استفاده می‌کنند، یا کسانی که شریک جنسی HIV مثبت یا در معرض خطر بالا دارند)، باید در سه‌ماهه سوم نیز دوباره آزمایش شوند. آزمایش با استفاده از ایمنی‌سنجی به کمک آنزیم‌ برای آنتی‌بادی‌های ضد HIV انجام می‌شود. برای رد نتایج مثبت کاذب باید آزمون‌های مثبت به وسیله آزمون وسترن بلات یا ایمونوفلورسانس به تایید برسند.

اهداف درمانی عبارتند از کنترل عفونت مادری و کاهش انتقال به جنین. از درمان ضد رتروویروسی بسیار فعال(3) (HAART) برای کاهش بار ویروسی در هنگام بارداری استفاده می‌شود (به جز افاویرنز که به دلیل تراتوژن بودن در مطالعات حیوانی در گروه دارویی D در طول بارداری قرار می‌گیرد). زایمان سزارین انتخابی در هفته 38 موجب کاهش خطر انتقال عفونت در زنانی می‌شود که داروی ضد رتروویروسی مصرف نکرده‌اند یا تنها از زیدوودین استفاده می‌کنند. راهکارهای درمان HIV در پایگاه اینترنتی AIDSinfo در دسترس قرار دارند.(4) به دلیل تغییر سریع مفاهیم مربوط به درمان HIV، این توصیه‌ها مرتب در حال تغییر هستند. 

ویروس پاپیلومای انسانی

عفونت با ویروس پاپیلومای انسانی(5) (HPV) بسیار شایع است و اغلب به طور خودبه‌خودی رفع می‌شود. آزمایش از نظر HPV در تریاژ زنان دارای سلول‌های سنگفرشی آتیپیک با اهمیت نامشخص در پاپ اسمیر مفید تلقی می‌شود. درمان در زنان بدون ضایعات سنگفرشی داخل اپی‌تلیومی ‌یا زگیل‌های تناسلی توصیه نمی‌شود.

تشخیص زگیل تناسلی با مشاهده صورت می‌گیرد. در صورت عدم اطمینان از تشخیص، عدم پاسخ زگیل‌ها به درمان استاندارد، پیگمانته بودن، زخمی‌ بودن، ثابت بودن یا خونریزی ضایعه، ممکن است به نمونه‌برداری بافتی نیاز باشد. از آنجا که احتمال تکثیر و شکنندگی زگیل‌های تناسلی در بارداری وجود دارد، بسیاری از متخصصان برداشتن این ضایعه‌ها را توصیه می‌کنند. پودوفیلوکس، ایمی‌کیمود و پودوفیلین در دوره بارداری توصیه نمی‌شوند. تری کلرواستیک اسید 90-80 که هر هفته به وسیله یکی از شاغلان حیطه مراقبت سلامت تجویز شود، به صورتی بدون خطر در دوره بارداری مورد استفاده قرار گرفته است.

سیفیلیس

عامل سیفیلیس، تروپونما پالیدوم و به شدت مسری است؛ به نحوی که حتی در غیاب علایم اختصاصی یا یافته‌های بالینی نیز احتمال سرایت آن وجود دارد. سیفیلیس مادری با عوراضی نظیر هیدرآمنیوس، سقط ناگهانی، یا زایمان پره‌ترم همراه است. عوارض جنینی مانند سیفیلیس جنینی، هیدروپس جنینی، نارسی، دیسترس نوزاد و مرده‌زایی نیز رخ می‌دهد. عوارض نوزادی می‌تواند شامل سیفیلیس مادرزادی، مرگ نوزاد و عوارض دیررس دیگر باشد.

غربالگری با استفاده از آزمایش خون (رآژین سریع پلاسما یا آزمون‌ آزمایشگاه‌های تحقیقاتی بیماری‌های آمیزشی(1)[VDRL]) انجام می‌شود و با سرولوژی آنتی‌بادی فلوروسنت ترپونمایی و آگلوتیناسیون اجزای تروپونما پالیدوم به تایید می‌رسد. یک آزمون سرولوژی به تنهایی ناکافی است زیرا احتمال بروز موارد مثبت کاذب در همراهی با بیماری‌های دیگر وجود دارد. 

اگر سیفیلیس پس از هفته بیستم بارداری تشخیص داده شود، باید سونوگرافی برای ارزیابی از نظر سیفیلیس جنینی انجام شود. با وجود اینکه عفونت جنینی را می‌توان با درمان مادر برطرف نمود، شکست درمانی در حضور هپاتومگالی جنینی، آسیت، هیدروپس، پلی‌هیدرآمنیوس و ضخیم شدن جفت که از علایم سیفیلیس جنینی در سونوگرافی هستند، به شدت بیشتر است.

درمان با پنی‌سیلین بنزاتین G صورت می‌گیرد. یک مرور کاکرین چنین نتیجه‌گیری می‌کند که با وجود موثر بودن پنی‌سیلین برای درمان سیفیلیس در بارداری و پیشگیری از سیفیلیس مادرزادی، رژیم درمانی مطلوب هنوز نامعلوم است. CDC توصیه می‌کند که از تزریق عضلانی 4/2 میلیون واحد پنی‌سیلین بنزاتین G استفاده شود و بیماران حساس به پنی‌سیلین هم باید تحت حساسیت‌زدایی قرار بگیرند.

عفونت‌های واژینال

تریکومونا واژینالیس یک عفونت آمیزشی واژینال است که با زایمان زودرس و وزن کم هنگام تولد ارتباط دارد. عفونت تریکومونایی می‌تواند علایم ناخوشایندی مانند خارش، ترشحات زیاد، التهاب واژن و بوی بد به همراه داشته باشد. این مشکل همچنین سبب بروز بیماری التهابی مزمن می‌شود و ممکن است انتقال HIV را تسهیل کند. زنان دچار علایم تریکومونیاز باید با نمونه سالین خیس یا کشت از نظر حضور تریکومونا مورد ارزیابی قرار گیرند. غربالگری تریکومونا در زنان بدون علامت توصیه نمی‌شود.

مترونیدازول، 2 گرم خوراکی تک‌دوز یا 500 میلی‌گرم دو بار در روز برای 7 روز، درمان تریکومونیاز در بارداری است هر چند که بسیاری از پزشکان برای شروع درمان تا پایان سه‌ماهه اول صبر می‌کنند. این دارو در گروه B بارداری قرار دارد اما سازندگان استفاده با احتیاط را در سه‌ماهه اول توصیه می‌کنند. یک فرابررسی هیچ ارتباطی بین قرارگیری در معرض مترونیدازول در سه‌ماهه اول و نقایص مادرزادی مشاهده نکرده است؛ با این همه، این مقاله تنها 5 مطالعه را مورد بررسی قرار داده است. تینیدازول تنها داروی در دسترس دیگر در ایالات متحده است که در برابر تریکومونا موثر است ولی در دوره بارداری توصیه نمی‌شود (گروه C). پیامد درمان تریکومونیاز در بارداری نامعین است. هنوز توانایی درمان در کاهش بروز زایمان زودرس نشان داده نشده است.

واژینوز باکتریایی یک عفونت آمیزشی به شمار نمی‌رود اما در زنان فعال از نظر جنسی شایع‌تر است. با وجود اینکه بسیاری از مطالعات ارتباط بین واژینوز باکتریایی با زایمان زودرس، پارگی پیش از موعد پرده‌ها و وزن کم هنگام تولد را نشان داده‌اند، هنوز معلوم نیست که آیا رشد بیش از حد باکتری‌ها سبب این عوارض می‌شود یا تنها شاخصی از کلونیزاسیون داخل رحمی ‌به شمار می‌رود. به نظر نمی‌رسد که غربالگری و درمان واژینوز باکتریایی در زنان باردار بدون علامت موجب کاهش خطر عوارض بارداری شود. خلاصه‌ای از درمان‌های مورد استفاده برای عفونت‌های مورد بحث در جدول 2 آورده شده است 

مطالب پیشنهادی
چه ورزش هایی سلامت کودکان را تامین می کند؟
ورزش چگونه در درمان و پیشگیری از سرطان سینه زنان کمک می کند؟

چگونه عملکرد فیزیولوژیکی و روانی میانسالان افزایش می یابد؟
تکنیک های توان بخشی ورزشی در بیماران مبتلا به آسم

تمرینات ورزشی در دوران حاملگی و قبل از زایمان

درمان عفونت‌های دوران بارداری بارداری و عفونت‌ها

دکتر شیرین میرزازاده/دستورالعمل جدید درمان عفونت‌های دوران بارداری

بارداری و عفونت‌ها

خطر ابتلا به انواع مختلف عفونت‌ها در دوران بارداری وجود دارد. عفونت‌های شایع دوران بارداری شامل عفونت‌های منتقله از راه تماس جنسی (سیفلیس، گونوره، کلامیدیا . هرپس)، عفونت‌های ادراری، عفونت‌های استرپتوکوکی گروه B و توکسوپلاسموز هستند...

عفونت‌های دوران بارداری هم برای مادر مضرند و هم ممکن است برای جنین خطرناک باشند بنابراین تجویز آنتی‌بیوتیک‌های مناسب برای درمان عفونت‌های دوران بارداری و نیز پیشگیری از این قبیل عفونت‌ها اهمیت فراوانی دارد. 

عفونت‌های منتقله از راه تماس جنسی

سیفلیس: این عفونت باکتریایی، توسط تریپونما پالیدوم ایجاد می‌شود. سیفلیس بیش از 2 میلیون نفر از زنان باردار را در سراسر دنیا آلوده کرده است. اگر این عفونت در دوران بارداری درمان‌نشده باقی بماند، ممکن است به سقط خودبه‌خودی، وزن کم‌هنگام تولد، مرگ در دوران نوزادی یا بیماری مادرزادی بینجامد. از آنجا که تشخیص زودرس عفونت در پیشگیری از عوارض ناشی از آن و آسیبجنین اهمیت زیادی دارد، توصیه می‌شود تمام زنان باردار در اولین مراجعه بارداری آزمون سرولوژیک سیفلیس برایشان انجام شود و آزمون برای آن گروه که در معرض خطر عفونت هستند، در 3 ماهه سوم بارداری و در زمان زایمان تکرار شود. پنی‌سیلین G وریدی تنها دارویی است که در دوران بارداری علیه سیفلیس اثربخش شناخته شده است. بنابراین، تمام زنان باردار مبتلا به سیفلیس باید براساس مرحله بیماری با پنی سیلین G درمان شوند. حساسیت‌زدایی در مورد بیمارانی که به پنی‌سیلین حساسیت دارند توصیه می‌شود. واکنش جاریش- هرکسیمر(Jarisch-Herxheimer reaction)شامل تب، لرز، دردعضلانی، سردرد، افت فشارخون و تاکی‌کاردی در بیش از 45 درصد از زنان باردار مبتلا به سیفلیس تحت درمان مشاهده می‌شود. هر چند این واکنش به‌طور معمول طی چند ساعت اولیه درمان شروع و معمولا تا 36 ساعت برطرف می‌شود اما ممکن است به انقباضات شدید رحمی، زایمان زودرس یا دیسترس جنینی در نیمه دوم بارداری بینجامد بنابراین در صورتی که پس از شروع درمان سیفلیس در زنان باردار تب، انقباضات رحمی یا کاهش حرکت‌های جنین گزارش شد، باید بلافاصله مداخله‌های پزشکی شروع شود. 

گونوره و کلامیدیا: گونوره، عفونت باکتریایی ناشی از نایسریا گونوره آ است که سالانه حدود 13هزار زن باردار را گرفتار می‌کند. بیماری کلامیدیا، توسط کلامیدیا تراکوماتیس ایجاد و سالانه باعث عفونت 100 هزار زن باردار می‌شود. در صورت عدم درمان، این عفونت‌ها ممکن است به زایمان زودتر از موعد، عفونت رحمی یا عفونت مادرزادی به شکل کونژکتیویت، پنومونی یا بیماری منتشر بینجامد. برای پیشگیری از عوارض و ممانعت از عفونت نوزادی، توصیه شده به‌طور روتین تمام زنان باردار در معرض خطر عفونت نایسریا گونوره آ، طی اولین ویزیت دوران بارداری غربالگری شوند. غربالگری کلامیدیا در بیماران کمتر از 25 سال و درمورد افراد درمعرض خطر باید در 3 ماهه سوم تکرار شود. از آنجا که افراد آلوده به گونوره آ معمولا همزمان با کلامیدیا تراکوماتیس نیز آلوده‌اند، بیماران تحت‌درمان عفونت گونوره باید داروهای موثر علیه کلامیدیا نیز دریافت کنند. رژیم درمانی توصیه‌شده در زنان باردار مبتلا به گونوره بدون عارضه عبارت است از تک دوز 250 میلیگرمیسفتری آکسون داخل عضلانی یا سفیکسیم 400 میلی‌گرمی خوراکی همراه با یک گرم تک دوز آزیترومایسین خوراکی (درمان توصیه شده برای کلامیدیا طی بارداری). همه بیماران باید 3 هفته پس از کامل شدن درمان مجددا تحت بررسی قرار گیرند. 

تبخال تناسلی: این عفونت توسط ویروس هرپس سیمپلکس نوع 1 و 2 ایجاد می‌شود و سالانه بیش از 800 هزار زن باردار را فقط در ایالت متحده آلوده می‌کند. در بیش از 90 درصد از موارد هرپس نوزادی (بر پوست، چشم، دهان یا سیستم عصبی تاثیر می‌گذارد یا باعث عفونت منتشر می‌شود)، نوزاد طی زایمان طبیعی و هنگام عبور از کانال زایمان به ویروس آلوده می‌شود. بنابراین در زنانی که ضایعه‌های تناسلی فعال دارند، برای پیشگیری از عفونت نوزادی، زایمان از طریق سزارین توصیه می‌شود. ایمنی آسیکلوویر، والاسیکلوویر و فامسیکلوویر در درمان هرپس طی بارداری هنوز به اثبات نرسیده است و هیچ‌کدام از داروهای نامبرده برای تجویز طی بارداری مورد تایید نیستند. از سویی دیگر، هیچ خطر جدی به دنبال مصرف آسیکلوویر در بارداری گزارش نشده است و مصرف آسیکلوویر بین هفته‌های 36 بارداری و ختم بارداری، خطر عود عفونت و نیاز به سزارین را کاهش می‌دهد بنابراین، اکثریت دستورالعمل‌ها در میان تمام داروهای ضدویروس، تجویز آسیکلوویر را توصیه کرده‌اند. آسیکلوویر وریدی را می‌توان در موارد شدید عفونت تجویز کرد. 

عفونت‌های مجاری ادراری

عفونت‌های ادراری علامت دار یا بدون علامت، شایع‌ترین عفونت‌های باکتریال دوران بارداری هستند و حدود 20 درصد شیوع دارند. باکتریوری بدون علامت عبارت است از وجود بیش از 100 هزار واحد کلونی باکتری در هر میلی‌لیتر ادرار به‌دست آمده از دو کشت ادار مکرر. سیستیت معمولا با تکرر و احساس نیاز به دفع ادرار، دیزوری یا هماچوری تظاهر می‌کند. در پیلونفریت اما علایم سیستمیک مانند تب، درد پهلو، تهوع و استفراغ نیز همراه با علایم سیستیت گزارش می‌شود. 

از بین 2 تا 10 درصد از زنان بارداری که به باکتریوری بدون علامت مبتلایند، 15 تا 45 درصد در صورت عدم درمان دچار پیلونفریت می‌شوند. علت آن است که بسیاری از تغییرهای رخ داده طی بارداری، باعث استاز ادرار در مثانه و مجاری ادراری شده و خطر عفونت افزایش می‌یابد. بنابراین پیشگیری از پیلونفریت طی بارداری مهم است زیرا عوارض مربوط به مادر و عوارض مربوط به نوزاد (زایمان زودرس، وزن کم هنگام تولد، مرگ جنین) فراوان است. بنابراین زنان باردار باید حداقل یکبار در اوایل بارداری از نظر احتمال باکتریوری بررسی شوند (معمولا هفته‌های 12 تا 16 بارداری یا در اولین ویزیت دوران بارداری). در صورت مثبت‌بودن باکتریوری، درمان آنتی‌بیوتیکی اجتناب‌ناپذیر است. برخی از متخصصان تکرار غربالگری باکتریوری بدون علامت را در هر 3 ماهه بارداری ضروری می‌دانند. شایع‌ترین عامل عفونت ادراری در دوران بارداری، ایشریشیا کولی است. پاتوژن‌های دیگر عبارتند از انتروباکترها و استرپتوکوک گروه B. رژیم‌های آنتی‌میکروبیال متداول برای باکتریوری بدون علامت یا سیستیت عبارتند از دوره 3 تا 7 روزه نیتروفورانتوئین و تجویز یک سفالوسپورین نسل اول مانند سفالکسین. تک دوز فسفومایسین نیز توصیه می‌شود. پیلونفریت با دستور بستری و شروع آنتی‌بیوتیک‌ها و مایعات وریدی (معمولا یک پنی سیلین یا سفالوسپورین فعال علیه ایشریشیاکولی) و در ادامه، 2 هفته آنتی‌بیوتیک‌های خوراکی پیگیری می‌شود. می‌توان یک آمینوگلیکوزید را به‌تنهایی یا درموارد شدید همراه با آمپی‌سیلین تجویز کرد. هر چند ممکن است مسمومیت شنوایی ایجاد کند. یافته‌های اخیر نشان داده‌اند زنان باردار مبتلا به پیلونفریت که سن بارداری آنها حداقل 24 هفته است و سابقه عفونت‌های مکرر ندارند، دچار علایمی مانند تب، تهوع، استفراغ و علایم سپسیس نیستند را می‌توان به صورت سرپایی درمان کرد. رژیم سفالکسین 500 میلی‌گرمی 4 بار در روز برای مدت 10 روز متداول است. در بیمارانی که با این درمان همچنان علامتدار هستند، سفتری آکسون عضلانی برای حداکثر 5 روز در ادامه درمان قبلی توصیه شده است. پس از کامل کردن هر دوره آنتی‌بیوتیکی برای درمان پیلونفریت، برای اطمینان از برطرف‌شدن باکتریوری، کشت ادرار باید درخواست شود. از آنجا که پیلونفریت راجعه در 6 تا 8 درصد از زنان بادار مشاهده می‌شود، پروفیلاکسی آنتی‌بیوتیکی با 100 میلی‌گرم نیتروفورانتوئین خوراکی یا روزانه 250 تا 500 میلی‌گرم سفالکسین خوراکی در ادامه بارداری تا 6 هفته پس از زایمان توصیه شده است. 

عفونت استرپتوکوک گروه B

علت میکروبی عفونت استرپتوکوک گروه B، استرپتوکوک آگالاکتیه، یک ارگانیسم گرم مثبت است که بدون ایجاد علامت در واژن یا رکتوم کلونیزه می‌شود. این عفونت، در 10 تا 30 درصد از زنان باردار رخ می‌دهد. عفونت استرپتوکوک گروهB سالانه باعث 1200 بیماری شدید (سپسیس وپنومونی) به‌خصوص در 24 تا 48 ساعت اولیه تولد نوزاد می‌شود. عفونت استرپتوکوک گروهB، وارد مایع آمنیوتیک می‌شود یا ممکن است طی زایمان و عبور از کانال زایمانی نوزاد را آلوده کند. استراتژی‌های توصیه شده برای پیشگیری از عفونت استرپتوکوک گروهBدر نوزاد عبارتند از آزمایش مادر در اواخر بارداری و تجویز آنتی‌بیوتیک‌ها طی زایمان. تمام بیماران طی هفته‌های 35 و 37 بارداری باید از نظر عفونت استرپتوکوک گروهB غربالگری شوند. در صورت مثبت بودن نتیجه آزمون‌ها، پروفیلاکسی آنتی‌بیوتیکی توصیه می‌شود. همچنین در بیماران با کلونیزاسیون استرپتوکوک گروهB که نوزاد نارس کمتر از 37 هفته به‌دنیا آورده‌اند، طی زایمان تب داشته‌اند یا از پارگی کیسه آب آنها بیش از 18 ساعت گذشته است درمان آنتی‌بیوتیکی لازم است. پنی‌سیلین G وریدی در دوز 5 میلیون واحد و سپس 2. 5 تا 3 میلیون واحد هر 4 ساعت تا خاتمه زایمان، به عنوان درمان خط اول توصیه شده است. آمپی‌سیلین وریدی در دوز 2 گرم و سپس 1 گرم هر 4 ساعت تا زمان زایمان، آلترناتیو پنی‌سیلین G است. بیماران بدون سابقه آلرژی شدید به پنی‌سیلین‌ها را می‌توان با سفازولین درمان کرد. در بیماران با سابقه حساسیت شدید به پنی‌سیلین‌ها، می‌توان درمان را با کلیندامایسین یا ونکومایسین ادامه داد. 

توکسوپلاسموز

توکسوپلاسموز توسط پارازیتی با نام توکسوپلاسما گوندی ایجاد می‌شود. هرچند که زنان باردار آلودهبه توکسوپلاسما بدون علامت هستند، عفونت ممکن است از طریق جفت به جنین منتقل شود و باعث بیماری‌های مادرزادی منتهی به مرگ یا مالفورماسیون‌های جنینی، عقب‌افتادگی ذهنی، کری و کوری جنین شود. زنان باردار از طریق مصرف غذای آلوده، تماس با حیوان آلوده یا تماس محیطی ممکن است مبتلا شوند. خوردن گوشت حاوی کیست‌های پارازیت، راه انتقال خوراکی بیماری است که با حرارت دادن آن در دمای 67 درجه سانتی‌گراد، کیست‌ها نابود می‌شوند. استفاده از دستکش هنگام باغبانی یا هرگونه تماس با خاک، راه پیشگیری از انتقال محیطی بیماری است. 

منبع:U. S. Pharmacist,2013