| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | 4 | |||
| 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است
یکی از موضوعاتی که نشان می‌دهد زن از دیدگاه اسلام از نظر اقتصادی مستقل است، همین مسئلۀ مهر است. زیرا زن مهر را در ازدواج دائم زمانی می‌گیرد که می‌خواهد به خانۀ شوهر برود و از همان لحظه تمامی مخارج زن، به عهدۀ شوهر می‌شود. و از آنجایی که کسی از کسان زن، نمی‌تواند مالک مهر باشد، لذا اگر قرار باشد زن نیز مالک آن نباشد، این ملک بدون مالک می‌ماند و اگر بگوییم مالک آن، مرد است معنایش این است که مهر عبارت باشد از اینکه مرد به هنگام ازدواج، مالی را به زن خود بدهد و بلافاصله پس از عقد(به دلیل نداشتن استقلال اقتصادی زن) همان مال را تحت اختیار خود بگیرد و این خود یک امر باطل است و به بیان دیگر مهر اگر ملک باشد بعد از اجرای صیغۀ عقد، از ملکیت صاحب اولش خارج شده مملوک زن می‌گردد. این ملکیت امری واقعی است نه تشریفاتی. بعد از آن، مالک واقعی مهر، زن است و هر گونه تصرفی باید با اجازۀ او باشد. خرید و فروش و اجاره و هر گونه استفادۀ دیگری باید با اجازۀ زن باشد. نه پدر و مادر دختر حق دارند در ملک او تصرف نمایند نه شوهر. غصب مهر زن از گناهان بزرگی است که بخشیده نمی‌شود.
رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ فرمود:«خداوند سبحان هر گناهی را در قیامت می‌بخشد جز سه گناه را: اول کسی که مهر همسرش را غصب کند، دوم کسی که مزد اجیری را غصب کند، سوم کسی که انسان آزادی را بفروشد»(همان، ص 22).
از حضرت موسی بن جعفر ـ علیه السلام ـ سؤال شد:«مردی دخترش را شوهر می‌دهد آیا می‌تواند از مهر او استفاده کند؟ فرمود: نه چنین حقی ندارد»(همان، ص 26).
همچنین اگر مهر پول نقد باشد، باید پول در اختیار زن قرار گیرد و هیچ کس حق ندارد بدون اجازۀ او در آن پول تصرف نماید.
اگر مهر نسیه و بر ذمّۀ شوهر قرار گرفته باید آن را بدهی واقعی محسوب بدارد و از اول قصد پرداخت آن را داشته باشد. اگر مدتی برای آن تعیین شده واجب است در رأس مدت پرداخت شود و اگر وقت معینی برای آن تعیین نشده هر وقت زن مطالبه کرد و شوهر قدرت ادای آن را داشت واجب است بدون تأخیر ادا کند.
حضرت صادق ـ علیه السلام ـ دربارۀ مردی که با زنی ازدواج نموده، و از اول قصد نداشته مهر او را ادا کند، فرمود:«این شخص زناکار محسوب می‌شود»(همان، ص 21).
باز آن حضرت فرمود:«هر کس که برای زن مهری را قرار دهد ولی قصد ندارد آن را بپردازد، چنین شخصی به منزلۀ دزد خواهد بود»(همان).
مهر، دِین واقعی است و باید مانند سایر دُیون ادا شود. این که معروف است می‌گویند مهر را کی داد و کی گرفت، مطلبی است بر خلاف حق و عدالت و منطق اسلام. مهر را باید شوهر به همسرش بپردازد و اگر نداد در قیامت مورد بازخواست و مؤاخذه قرار خواهد گرفت. غصب حق زن از گناهان بزرگی است که حتی در قیامت هم مورد عفو قرار نخواهد گرفت. مگر این که زن از حق خودش بگذرد. خداوند در قرآن می‌فرماید:«مهر زن‌ها را ادا کنید پس اگر از روی رضای باطن چیزی از آن را به شما بخشیدند بخورید که گوارایتان باد»(نساء، آیۀ 4).
تفاوت نمی‌کند ازدواج رسمی باشد یا غیر رسمی. به هر حال مهر بر ذمۀ مرد است و باید آن را ادا کند. مگر اینکه قدرت بر ادا نداشته باشد. در این صورت زن باید صبر کند تا مرد قدرت مالی پیدا کند.
البته زن هم نباید در گرفتن مهر به شوهرش سخت‌گیری کند و اسباب مزاحمت را فراهم سازد، اگر شوهرش کاملاً در رفاه است می‌تواند مهر را مطالبه کند ولی اگر می‌بیند از جهت زندگی در مضیقه است صداقت خانوادگی اقتضا می‌کند که اسباب مزاحمت و خجالت او را فراهم نسازد. بلکه بر زن مستحب است که تمام مهر یا مقداری از آن را به شوهرش ببخشد، این امر بر محبت و صفای خانوادگی می‌افزاید.
رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ فرمود:«هر زنی که قبل از عروسی مهرش را به شوهرش ببخشد خدا در برابر هر دیناری ثواب آزاد کردن یک بنده به او عطا خواهد کرد. گفته شد: یا رسول الله بخشش بعد از عروسی چه طور است؟ فرمود: وسیلۀ مودت و الفت می‌باشد.