عمل سزارین

وبلاگ زیر جهت دریافت مقالات علمی و افزایش اگاهی شما عزیزان ایجاد شده است

http://maktoobshop.com/

هر زنِ بارداری آرزو دارد که وضعِ حملی کوتاه و به دور از مشکل داشته باشد؛ بتواند انقباضاتِ خود را کنترل کند، به خود فشار بیاورد و بعد... یک نوزاد زیبا به دنیا بیاورد؛ اما همیشه وضع به این گونه پیش نمی‌رود! 

امروزه 30% نوزادان در ایالاتِ متحده آمریکا از طریقِ سزارین به دنیا می‌آیند. 

حتی اگر همیشه زایمانِ طبیعی را تصور می‌کنید و دوست دارید آن را انجام دهید، داشتنِ برخی اطلاعات در موردِ اینکه سزارین چرا و چگونه صورت می‌گیرد تا حدودی ترس‌ شما را در موردِ انجامِ آن کم می‌کند. 

سزارین چیست؟ 

سزارین یک عملِ جراحی است که طیِ آن برایِ به دنیا آوردنِ نوزاد بریدگی‌ای را در دیواره شکم و رحمِ مادر ایجاد می‌کنند. سزارین به طورِ کل یک جراحیِ ایمن محسوب می‌شود، اما ریسکِ آن بیشتر از وضعِ حملِ واژینال است. به علاوه اینکه شما پس از وضعِ حملِ واژینال زود‌تر مرخص می‌شوید و می‌توانید به خانه بازگردید. 

با این حال سزارین می‌تواند در شرایطِ پیچیده و خطرناک استفاده شود و در مواردِ ضروری جانِ مادر و نوزاد را حفظ کند. 

سزارین توسطِ متخصصانِ زنان و زایمان و پزشکانِ خانواده انجام می‌شود. 

چرا انجامِ این جراحی نیاز است؟ 

برخی از جراحی‌های سزارین پیش بینی شده‌اند (در مواردی که پزشک از قبل از وجودِ فاکتور‌هایی که زایمانِ طبیعی و واژینال را خطرناک می‌سازند آگاه است). این بدین معناست که مادر از قبل از اینکه سزارین انجام خواهد داد، آگاه است و می‌تواند روزِ تولدِ کودکِ خود را از قبل برنامه ریزی کند. این آگاهی به مادر اجازه می‌دهد که خود را از نظرِ هیجانی و ذهنی برایِ تولد آماده کرده و کمک می‌کند که نا‌امیدی ناشی از عدمِ تواناییِ وضع حمل به طورِ طبیعی، که بسیاری از مادران تجربه‌اش می‌کنند، کاهش یابد. 

چه مواردی تعیین کننده این موضوع هستند که زنِ باردار نوزادش را از طریقِ سزارین به دنیا بیاورد: 

نوزاد نچرخیده باشد (سر یا باسنِ او به سمتِ پایین باشد) و یا به پهلو (به صورتِ افقی) در رحم قرار گرفته باشد. با این حال برخی نوزادان درست قبل از زایمان می‌چرخند و یا زایمانِ واژینال به کمک پنس و بیهوشی صورت می‌گیرد. 

نوزاد دارای برخی از نقوصِ هنگامِ تولد است (مانندِ هیدروسفالی که در آن آب در مغز تجمع پیدا کرده و اندازه سر بزرگ‌تر از حدِ طبیعی می‌شود). 

مادر مشکلاتی در موردِ جُفت دارد. برای مثال جفت در برخی مادران در سطحی پایین‌تر از معمول قرار دارد و گردنِ رحم را می‌پوشاند. 

مادر دچارِ مشکلاتِ پزشکی است و این امر، زایمان طبیعی (واژینال) را برایِ او و نوزادش خطرساز می‌سازد (برای مثال مبتلا به ویروس ایدز و یا هرپسِ تناسلی است). 

مادر چند قلو باردار است و این امر زایمانِ طبیعی را ناممکن کرده است. 

مادر قبلاً یک جراحی رویِ رحمش انجام داده و یا قبلاً سزارین کرده است (با این وجود بسیاری از مادرانی که قبلاً عملِ سزارین انجام داده‌اند می‌توانند زایمان طبیعی یا واژینال داشته باشند). 

برخی از سزارین‌ها نیز زایمان‌هایی اضطراری و پیش‌بینی نشده‌ای هستند که در صورتِ بروزِ مشکل حینِ زایمان صورت می‌گیرند. سزارینِ اضطراری در این موارد ممکن است صورت بگیرد: 

وضعِ حمل متوقف می‌شود و آن گونه که باید پیش نمی‌رود (دارو‌ها نیز کمکی نمی‌کنند). 

جُفت زود‌تر از وقتِ خود از دیواره رحمی جدا می‌شود. 

بند ناف فشرده شده و راهِ آن بسته شود (این امر میزانِ اکسیژن موردِ نیازِ نوزاد را تحتِ تأثیر قرار می‌دهد)، همچنین ممکن است بندناف زود‌تر از نوزاد واردِ کانالِ زایمان شود و راه را ببندد. 

نوزاد تحتِ فشار است- تغییرات در ضربانِ قلبِ نوزاد بدین معنی است که او به میزانِ کافی اکسیژن دریافت نمی‌کند. 

سرِ نوزاد یا تمامِ بدنِ او آنقدر بزرگ است که نمی‌تواند از کانالِ زایمان عبور کند. 

البته بارداری و وضعِ حملِ هر زنی متفاوت است. اگر پزشک‌تان سزارین را توصیه کرده، اما اضطراری نیست، می‌توانید در موردِ نوعِ دیگر از او سؤال کنید. در انتها شما باید طبقِ نظرِ پزشکتان عمل کرده و به قضاوتِ آن‌ها اعتماد کنید. 

فرآیند سزارین

فکرِ داشتنِ عملِ جراحی ممکن است برایِ هر زنی ناراحت‌کننده باشد. در اینجا نگاهی گذرا به آنچه که در سزارین اتفاق می‌افتد می‌اندازیم: 

در این جراحی همسرتان نمی‌تواند حضور داشته باشد. شما می‌توانید برای سزارین گزینه بیهوشی را انتخاب کنید. 

مانیتور‌های مختلفی به شما متصل می‌شوند که ضربان قلب، تنفس و فشار خون‌تان را نشان می‌دهند. روی دهانتان با ماسکِ اکسیژن پوشانده شده و داخلِ بینی‌تان نیز لوله‌هایی برای اکسیژن رسانی قرار می‌گیرند. یک لوله باریک داخلِ مجرای مثانه‌تان می‌گذارند که ناراحت کننده است، اما دردناک نیست. سپس تزریقی داخلِ رگِ خونیِ دست یا بازوی‌تان صورت می‌گیرد. سپس شکم‌تان شسته شده و هر مویی که در فاصله شکم تا شرمگاه‌تان وجود داشته باشد اصلاح می‌شود. یک صفحه در اطرافِ شکمتان گذاشته می‌شود، به طوری که فقط محلِ جراحی یعنی شکم‌تان مشخص باشد. 

پس از بیهوشی دکتر برشی را در پوستِ شکمتان ایجاد می‌کند که ممکن است به صورتِ عمودی (از ناف تا خطِ مویِ شرمگاه) یا افقی (3 تا 5 سانتی‌متر بالا‌تر از خطِ مویِ شرمگاهی) باشد. 

سپس دکتر ماهیچه‌هایِ زیرِ پوست را برش می‌دهد تا به رحم برسد، و پس از آن شکافی را نیز در رحم ایجاد می‌کند. این شکاف نیز ممکن است افقی یا عمودی باشد، اما شکافِ افقی بهتر است زیرا سریع‌تر بهبود می‌یابد. هنگامی که شکافِ رحم هم انجام شد، نوزاد به آرامی بیرون کشیده می‌شود؛ پزشک دهان و بینیِ کودک را ساکشن می‌کند و سپس بندِ ناف را قطع می‌کند. مانندِ زایمانِ طبیعی، شما نیز باید قادر باشید که در‌‌ همان موقع کودکتان را ببینید. سپس نوزادتان را به دستِ پرستار‌ها می‌دهند تا او را به بخشِ مراقبت از نوزادان ببرند. 

متخصصِ زنان پس از خروجِ نوزاد جفت را جدا کرده و خارج می‌کند و بریدگیِ رحم را با بخیه جذبی می‌بندد. شکم را نیز بخیه می‌کنند. چند روزِ بعد این بخیه‌ها جذب شده و یا کشیده می‌شوند. 

ریسک‌ها

سزارین به طورِ کل برای مادر و نوزاد ایمن است. با این وجود در هر صورت یک عملِ جراحی است و خطراتِ بالقوه خود را دارد. ریسک هایِ بالقوه سزارین عبارتند از: 

افزایش خونریزی (که به ندرت موجبِ نیاز به انتقالِ خون می‌شود) 

عفونت (البته آنتی‌بیوتیک‌هایی برای جلوگیری از عفونت تجویز می‌شوند) 

صدمه به مثانه یا روده

واکنش نشان دادن نسبت به دارو‌ها

لخته شدن خون

مرگ (فوق العاده نادر) 

آسیب احتمالی به نوزاد

مترجم: نغمه خالقی

منبع: www.kidshealth.org

مطالب پیشنهادی

ظروف یک ‌بار مصرف ومشکلات آن بر سلامت
اثرات امواج تلفن همراه بر سلامت افراد
کنترل آلاینده ها از طریق فن اوری نانو تکنولوژی
اثر شن‌های روان یا غبار غلیظ بر سلامت انسان

آثار جانبی تشعشع لامپ های کم مصرف بر چشم و پوست